Την ανεμώνη ξετυλίγω μέσα από την σιωπή μου…
Στη λήθη εχάθηκαν τα παιδικά χρόνια λες και δεν υπήρχαν,
μα η σκέψη γυρνά κάθε δειλινό της μάνας το χάδι,
στις νουθεσίες, στα γέλια, στα ξέγνοιαστα παιχνιδίσματα…
Δες τώρα τα σημάδια του καιρού που σμιλεύουν το μυαλό
με μέριμνες βιοτικές, ακροβασία στο βούρκο της ακροθαλασσιάς,
στην αύρα της δροσοσταλιάς, στης αυγής τους χρωματισμούς.
Δες τώρα ξαστεριά μέσα από τα μονοπάτια της μετάνοιας,
λυτρωτικό νερό πιες για να καθαρίσεις λαβωματιές της ψυχής,
όρθιος να κοιτάς τον ουρανό με ευχή στον γεννηθέντα Χριστό,
με αγριολούλουδα και δυόσμο να αρωματίσεις την νέα χρόνια σου…
π. Ραφαήλ Βουγιούκας
