Καταρρέω στο κενό εκεί που οι στιγμές
ενώνονται με δυο νοητές γραμμές στην
σκοτεινιασμένη σκέψη, εκεί ο άνεμος
πνέει δύστροπα με σκοπό την ταραχή.
Μύρια τα καρφιά όπου τρυπάνε την κάθε
κίνηση προς την αγνή ισορροπία, στο μενεξεδί
ουρανό, στο κυματιστό ακρογιάλι, στο
Σπάει, καταρρέει δίχως άλλο η φωνή
σε προσευχή μυστική και σπέρνω δάκρυα
μετάνοιας, της ψυχής την αναδιάταξη,
της ανάστασης το άρωμα…
Τώρα…εκεί θα ακουμπώ στο γαλήνιο ποτάμι,
θα χρωματίζω με τον Χριστό τον λευκό
καμβά της ψυχής μου…
