Το ζήτημα της αλλαγής στον τρόπο της εκλογής αρχιερέων ανακινεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Ιερώνυμος ενώπιον της Ιεραρχίας. Ο Πρόεδρος της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος στην εισήγησή του κατά την έναρξη των εργασιών της τακτικής Συνόδου της Ιεραρχίας για το 2013 ανέφερε χαρακτηριστικά ότι «πιστεύω ότι είναι ώρα να επανεξετάσουμε το ζήτημα της εκλογής των Αρχιερέων. Ίσως χρειάζεται να αυξήσουμε τα κριτήρια εγγραφής στον κατάλογο των προς αρχιερατείαν εκλογίμων. Ίσως πρέπει να επικαιροποιήσουμε τον ήδη υπάρχοντα κατάλογο. Σε κάθε περίπτωση όμως, απαιτείται να αναθέσουμε σε μίαν επιτροπή Αρχιερέων την μελέτη και εισήγηση επί του θέματος».
Παράλληλα, ο κ. Ιερώνυμος έκανε σαφή αναφορά στην οικονομική κρίση και την δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ελληνικές οικογένειες (σ.σ. ο θεσμός της οικογένειας είναι το βασικό θέμα των εισηγήσεων κατά την τρέχουσα ιεραρχία).
Aκολουθεί η εισήγηση του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου κατά την έναρξη των εργασιών της ετήσιας τακτικής συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας της Ελλάδος:
Σεβασμιώτατοι άγιοι Αρχιερείς και αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί,
Θα ήθελα πρωτίστως να εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου προς τον Θεό γι’ αυτή την ευκαιρία συναντήσεως μεθ’ υμών, των αδελφών του Σώματος της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας, σε αυτόν τον χώρο, όπου συγκροτείται ο ιερός συνοδικός θεσμός. «Ου γαρ εισι δύο η τρεις συνηγμένοι εις το εμόν όνομα, εκεί ειμι εν μέσω αυτών» (Ματθ. 18, 20). Μόνοι μας, μεμονωμένα, δεν μπορούμε να πράξουμε τίποτε ουσιαστικό, χωρίς την παρουσία και τη βοήθεια του Θεού. Το συνοδικό έργο αποτελεί ακριβώς καρπό συνεργίας. Σε αυτή την προοπτική δεν έχουμε τόσο να κάνουμε με αριθμούς η να εξετάσουμε αναλυτικά πόσοι συνεισέφεραν και πόσα προσέφερε ο καθένας. Αυτό στο οποίο προσβλέπουμε, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, είναι το περίσσευμα της καρδιάς που μπορεί να άρει τον βαρύ ζυγό που πιέζει την ψυχή.
Η Ιερά Σύνοδος της Ιεραρχίας συνέρχεται εν μέσω και πάλι ποικίλων κοινωνικών προβλημάτων, σε μίαν ιστορική καμπή κρισίμων ανακατατάξεων, κατά την οποία καλούμαστε να υπερβούμε σύνθετα προσκόμματα και σοβαρές παθογένειες και στρεβλώσεις. Καταθέτουμε την κοινή μας αγωνία για το μέλλον και αναλογιζόμαστε τις ευθύνες μας και τις δυνατότητες εκπληρώσεως της αποστολής μας σε στιγμές φθοράς και ευτελισμού του ανθρωπίνου προσώπου, υποτιμήσεως του ιερού και απαξιώσεως ουσιωδών του κοινού μας βίου.
Μέσα στην πολυμορφία της κρίσεως, η κοινωνία μας δοκιμάζεται από την φτώχεια, την κοινωνική αδικία, εθνικές προκλήσεις, απειλές εθνικού διχασμού και εκδηλώσεις μισαλλοδοξίας. Κυριαρχεί η εξυπηρέτηση του κέρδους και του ιδίου οφέλους, που καθηλώνουν τον άνθρωπο σε προκρούστεια «οικονομικά» σχήματα. Σήμερα περισσότερο από ποτέ, ο άνθρωπος λογίζεται ως μονάδα προς εκμετάλλευσιν. Όπως διείδε σοφά ένας σημαντικός θεολόγος, ο Olivier Clément, «η Δύση θέτει την ανθρωπότητα μπροστά στα έσχατα προβλήματα. Ο άνθρωπος, σήμερα, γίνεται όλος ένα πρόβλημα». Ο τεχνολογικός ευδαιμονισμός του πολιτισμού μας έχει αποκοπεί από την πνευματική ολοκλήρωση. Οι πνευματικές φωνές στον τόπο μας μοιάζουν να έχουν σιγήσει. Οι νέοι μας μεταναστεύουν. Οι πολίτες έχουν κυριευθεί από απογοήτευση και τυφλή οργή κατά πάντων, ενώ οι εκπρόσωποι των κομμάτων διαξιφίζονται υπεραμυνόμενοι τις απόψεις τους με κύριο μέλημα τη διατήρηση της εξουσίας.
Η οικογένεια διαλύεται, ενώ συγχρόνως αυξάνει ο αριθμός των αυτοκτονιών. Η έλλειψη ανθρωπιάς και αλληλεγγύης, που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνία, υποδαυλίζει την ευκολία με την οποία καταλήγει κάποιος στην απόφαση να αφαιρέσει τη ζωή του. Δεν γίνεται όμως να μας διαφεύγει το γεγονός ότι ο θεσμός της οικογενείας αποτελεί διαχρονικά το πιο εγγυημένο και ασφαλέστερο κοινωνικό πλαίσιο για την ορθή διαπαιδαγώγηση και την εν Χριστώ αγωγή των νέων μελών της κοινωνίας μας. Η οικογένεια διαπλάθει τις παιδικές ψυχές και προετοιμάζει τους πολιτικούς, τους καθηγητές, τους καλλιτέχνες, τους κληρικούς, τους ηγέτες του τόπου μας. Έχουμε χρέος να την κρατήσουμε ενωμένη και ισχυρή. Η χριστιανική οικογένεια διαφυλάσσει από το μίσος, διδάσκει την αγάπη, διαμορφώνει ολοκληρωμένους ανθρώπους, ανορθώνει τις συνειδήσεις, ανασταίνει πνευματικά τέκνα, συγκροτεί πρόσωπα ελεύθερα και όχι προσωπεία πάσης χρήσεως.
Αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους επελέγη από την παρελθούσα Διαρκή Ιερά Σύνοδο το κύριο θέμα που θα μας απασχολήσει τις ημέρες αυτές, ο θεσμός της οικογενείας. Θα το πραγματευθούν διεξοδικώς τέσσερις Σεβασμιώτατοι αδελφοί, τους οποίους και ευχαριστώ για τον κόπο στον οποίον υπεβλήθησαν. Το αντικείμενο διαιρέθηκε σε τέσσερις θεματικές ενότητες:
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κ. Ιερεμίας έχει αναλάβει να εισηγηθεί με τίτλο: «Θεολογική και ανθρωπολογική θεώρησις του θεσμού της οικογενείας».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Χαλκίδος κ. Χρυσόστομος θα αναπτύξει το ζήτημα: «Ο ρόλος της οικογενείας εις την σύγχρονον εποχήν».
Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας κ. Ιωήλ θα αναλύσει την παράμετρο: «Θεολογικαί και κοινωνικαί αλλοιώσεις εις τον οικογενειακόν θεσμόν».
Και τέλος, τον κύκλο των εισηγήσεων θα ολοκληρώσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νέας Σμύρνης κ. Συμεών, παρουσιάζοντας το θέμα: «Εκτροπαί του οικογενειακού θεσμού εις την σημερινήν πραγματικότητα – νομικαί, ηθικαί και κοινωνικαί προεκτάσεις».
Αποτελεί κοινό τόπο η διαπίστωση ότι στις μέρες μας ο οικογενειακός θεσμός δοκιμάζεται δεινώς και πλήττεται από πολλές εκπτώσεις και στρεβλώσεις. Κάθε εκτροπή από την υγιή πορεία της οικογενείας οδηγεί σε ποικίλες παρατηρούμενες αλλοιώσεις. Βεβαίως, ο κίνδυνος να εκπέσει η οικογενειακή συμβίωση σε γυμνή σύμβαση υπήρχε και σε παλαιότερες εποχές. Σήμερα όμως, όλοι αναφέρονται στα δικαιώματά τους και λησμονούν τις υποχρεώσεις τους. Η ίδια η έννοια του φύλου ήδη θεωρείται μεταβλητή και επαμφοτερίζουσα. Η ικανότητα να διακρίνει κανείς την ιερότητα της ενώσεως των δύο φύλων στον σύγχρονο κόσμο μοιάζει να χάνεται βαθμηδόν.
Για την Εκκλησία μας, βεβαίως, ο γάμος δεν εγκαθιδρύει μόνο μια κοινή πορεία προς την θέωση· εγγυάται, με την απόκτηση τέκνων, και την βιολογική και πνευματική διαιώνιση του ανθρωπίνου προσώπου. Καθιστά συνεπώς τον άνθρωπο συνδημιουργό του Θεού και τον επιφορτίζει με τη μεγαλύτερη ευθύνη απ’ όλες, που είναι αυτή έναντι των παιδιών μας. Κάθε οικογένεια διατηρεί μίαν ιερή, μοναδική και ανεπανάληπτη αξία, εφ’ όσον εικονίζει το μυστήριο που συνέχει την Εκκλησία του Χριστού, και τούτο σημαίνει πως δεν μπορεί κανείς να την υποβαθμίζει, να την εξαντλεί η να την υποκαθιστά.
Θα έχουμε την ευκαιρία να ακούσουμε τις θέσεις των αγίων αδελφών και σας παρακαλώ να προβούμε, όταν έλθει η ώρα, σε διεξοδική συζήτηση επί εκάστης εισηγήσεως. Η κοινωνία περιμένει από μας ένα ισχυρό μήνυμα όσον αφορά στην αναγκαιότητα προάσπισης του θεσμού της οικογενείας. Ενώπιον αυτής της επιτακτικής αγωνίας, χρειάζεται να καταστεί σαφές ότι η υγιής χριστιανική οικογένεια μπορεί να αποτελέσει το καλύτερο φάρμακο σε οποιαδήποτε κοινωνική κρίση. Χρειάζεται όμως εξίσου να εξυψώσουμε και να επαναδιατυπώσουμε την βαρύτατη, αλλά σώζουσα, ζωοποιούσα και λυτρωτική αλήθεια, που προκύπτει από κάθε σωστά δομημένη οικογένεια, από κάθε κατ’ οίκον Εκκλησία.
Μετά το πέρας της συζητήσεως επί των εισηγήσεων, την τελευταία ημέρα θα προβούμε στην πλήρωση της κενής Ιεράς Μητροπόλεως Αργολίδος. Προσευχόμαστε για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού γέροντος, κυρού Ιακώβου, και εκφράζουμε την ευχή το Πανάγιον Πνεύμα να αναδείξει άξιο διάδοχο και συνεχιστή του. Βεβαίως, δεν θα παραμείνουμε μόνο στα συζητηθησόμενα θέματα. Οφείλουμε να προβληματιστούμε γενικότερα. Όπως προείπα στην εισαγωγή μου, η σημερινή κατάσταση μας βρίσκει σε ένα ταραγμένο και συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο. Χάρις στη σύγχρονη τεχνολογική επανάσταση, η χρήση των λεγομένων κοινωνικών δικτύων μπορεί να μεταφέρει κάθε πληροφορία σε χρόνο εκπληκτικά γρήγορο. Η εξέγερση της Αιγύπτου χρειάστηκε μόλις μίαν εβδομάδα διαδικτυακής κινητοποιήσεως για να συγκεντρωθούν εκατομμύρια νέοι στην πλατεία Ταχρίρ. Τα αποτελέσματα τα βλέπουμε ακόμη.
Στη χώρα μας παρατηρείται μια βίαιη αναδιανομή κεφαλαίων σε νέα χέρια. Είτε ως θεατές, είτε ως μέρος των αλλαγών αυτών, παρατηρούμε τις εξελίξεις. Όλοι μας, και προσωπικά η ελαχιστότης μου, έχουμε μερίδιο ευθύνης για όσα βιώνουμε τα τελευταία έτη. Πρώτος εγώ αναγνωρίζω τη δυσκολία παρακολούθησης των παγκοσμίων αλλαγών. Είναι πρόδηλο όμως το βαθύ ενδιαφέρον και η αγωνία όλων μας. Προσεύχομαι με όλη μου την ψυχή να φωτίσει ο Θεός αυτούς που ασκούν εξουσία, ώστε να σκεφτούν φιλανθρώπως. Απαιτείται ειδικά να συνειδητοποιήσουμε πως όσα τραγικά διαδραματίζονται στην κοντινή μας Συρία δεν μπορούν να μας αφήνουν αδιάφορους. Πρέπει να καταστεί σαφές προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν είναι δυνατόν οι θρησκείες να χρησιμοποιούνται ως ιδεολογικό πρόσχημα προς εξυπηρέτηση πολεμικών συγκρούσεων και ατομικών επιδιώξεων.
Σε εποχή που σε όλα διενεργούνται μεταρρυθμίσεις, πρέπει και εμείς να αναρωτηθούμε τι χρειάζεται να γίνει όσον αφορά στις εσωτερικές δομές μας, ώστε να μπορέσουμε να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων και να απαντήσουμε έμπρακτα σε κάθε πρόκληση που μας απευθύνεται με έμμεσο η άμεσο τρόπο. Βεβαίως, ο καταστατικός μας χάρτης, δηλαδή ο νόμος 590/1977, μας εξυπηρέτησε και μας εξυπηρετεί ακόμη. Φρονώ όμως ότι η λειτουργία των Συνοδικών Επιτροπών χρήζει αναβαθμίσεως και αλλαγής τρόπου εργασίας. Οπωσδήποτε, απαιτείται εγρήγορση και επαγρύπνηση όλων μας. Και είναι η ευκαιρία να επαναδιατυπώσω την ανάγκη να ενεργούμε και να σκεφτόμαστε συνοδικά.
Η κρισιμότης των καιρών υποδεικνύει ότι χρειαζόμαστε πεπαιδευμένο και πνευματικά καταξιωμένο κλήρο. Πολλές φορές έχουμε συζητήσει το θέμα αυτό και υπάρχει κάποια πρόοδος, αλλά πολύ απέχει από το επιθυμητό. Η εκκλησιαστική εκπαίδευση δοκιμάζεται. Μεταξύ των άλλων, το μεγάλο και ιστορικό καθίδρυμα της Ριζαρείου απαξιώνεται καθημερινά. Ακόμη και ο σκοπός των ευεργετών, αδελφών Ριζάρη, βλέπουμε να φθίνει, όταν την τελετή αγιασμού του νέου ακαδημαϊκού έτους κυκλώνουν σπουδάστριες, κατά πάντα μεν ίσες και ισότιμες με τους άρρενες σπουδαστές, μη δυνάμενες όμως να ενδυθούν «το ιερόν σχήμα της ιερωσύνης», όπως ορίζει ρητά η εν λόγω διαθήκη, κάτι που μάλιστα αναγράφεται και στην εξωτερική επιφάνεια του κεντρικού κτιρίου του Ριζαρείου εκκλησιαστικού ιδρύματος. Είναι γεγονός ότι η Συνοδική Επιτροπή επί της Εκκλησιαστικής Εκπαιδεύσεως έχει προσπαθήσει και προσπαθεί πάρα πολύ. Αναμένουμε τις συζητήσεις που θα έχουν με το Υπουργείο Παιδείας, από το οποίο, όπως και από όλη την Κυβέρνηση, βρίσκουμε πνεύμα συναντίληψης και αλληλοκατανόησης. Πρέπει να ομολογήσω ότι η συνεργασία μας με όλα τα Υπουργεία είναι προς το συμφέρον της Εκκλησίας μας. Αυτό φάνηκε και από την έκβαση της συζητήσεώς μας για το μάθημα των Θρησκευτικών. Το Υπουργείο Παιδείας εισάκουσε το αίτημα της Ιεράς Συνόδου. Το μάθημα διατήρησε τις ώρες διδασκαλίας του και το περιεχόμενό του δεν απώλεσε τον θρησκευτικό χαρακτήρα.
Χαίρομαι ιδιαίτερα που το Υπουργείο αντιμετώπισε το συγκεκριμένο θέμα με σοβαρότητα. Τούτο σημαίνει ότι ευτυχώς δεν φτάσαμε ακόμη στο σημείο να εκριζώσουμε την ορθόδοξη παράδοση από την εγκύκλιο παιδεία, παραβλέποντας το γεγονός ότι η Ορθοδοξία είναι συστατική της εθνικής μας ιδιοπροσωπίας. Μου δίνεται η ευκαιρία να παραθέσω εδώ ένα απόσπασμα αναφερόμενο στα Θρησκευτικά του μακαριστού Υπουργού, Αντώνη Τρίτση:
«Η Ορθοδοξία αποτελεί την γόνιμη στιγμή της συνάντησης –θα έλεγα της κατακλυσμικής συνάντησης– του Χριστιανισμού με τον Ελληνισμό. Από τη διασταύρωση του πρωτοχριστιανικού μηνύματος με το ελληνικό πνεύμα γεννήθηκε μια τρίτη μοναδική σύνθεση, η Ορθοδοξία. Ένας ολόκληρος πολιτισμός, που έδωσε πρώτη ολοκληρωμένη έκφραση το Βυζάντιο, μέσα από το οποίο απ’ ευθείας περνούν και οι δικές μας καταβολές, του σημερινού ελληνισμού.
Είμαστε δημιουργήματα οι Έλληνες μιας μοναδικής πνευματικής δίνης που διαρκεί αιώνες. Εξ αυτού και η αίσθηση της κρίσης που γνωρίζει συχνά στην πορεία του ο Ελληνισμός. Μεταφερθείτε σε κάποιες ιστορικές στιγμές... Πιστεύω ότι ανάλογη είναι η ιστορική στιγμή που περνάμε και ανάλογη η αίσθηση της κρίσης που νιώθουμε σήμερα. Περνάμε κρίση μεταβολισμού προς κάτι υψηλότερο, προς μιαν άλλη στροφή της πνευματικής δίνης του Ελληνισμού. Πρέπει να παραμείνουμε αισιόδοξοι και να βοηθήσουμε ο τροχός να πάρει γρήγορα στροφές και στη γενιά μας.
Με τον νόμο 1566, που ψηφίστηκε τον περασμένο χρόνο και ο οποίος αναφέρεται στη «Δομή και λειτουργία της Α/θμιας και Β/θμιας εκπαίδευσης», καθορίζεται (για πρώτη φορά στην ιστορία της εκπαίδευσής μας) η συνταγματικά κατοχυρωμένη «ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης» (άρθρ. 16 παρ. 2) να γίνεται σύμφωνα με την Θεολογία της Ορθόδοξης Ανατολικής Εκκλησίας μας. Γι’ αυτόν το σκοπό γίνεται ιδιαίτερη αναφορά στην «Ορθόδοξη χριστιανική παράδοση» (άρθρο 1 παρ. 1α) και στο «Ορθόδοξο χριστιανικό ήθος» (άρθρ. 6 παρ. 2β).
Δηλαδή η χριστιανική αγωγή συμπνευματίζεται με την όλη αυτοσυνειδησία του ελληνισμού και εκφράζει τους πόθους και τα οράματα του λαού μας, που είναι πόθοι και οράματα ελευθερίας, σε όλες τις διαστάσεις, την εθνική, την ηθικοθρησκευτική, την πολιτική, την οικονομική, την κοινωνική, την πολιτισμική. Με αυτές τις προϋποθέσεις αποσκοπούμε να προχωρήσουμε σε μια παιδεία του ανθρώπου, ως ατόμου και ως μέλους της κοινωνίας, που αφυπνίζει και ενεργοποιεί την εθνική μας συνείδηση, καταξιώνει στην καθημερινή σχολική πράξη τις πνευματικές αξίες της ζωής, δημιουργεί νέες κοινωνικές αξίες, διαποτισμένες από την πίστη και την αφοσίωση στο ανθρώπινο πρόσωπο –μια παιδεία που θραύει τις παγίδες για ατομικό ευδαιμονισμό και επίσης οδηγεί με την καλλιέργεια της συμμετοχικής δημοκρατίας στον κοινοτικό τρόπο ζωής, που αποτελεί τρόπο ζωής και έκφρασης στην Ορθόδοξη Εκκλησία.»
Αναμφίβολα, χρειάζεται πολλά να γίνουν ακόμη και πρέπει όλοι μας να υιοθετήσουμε μια κοινή πρόταση, εφικτή με βάση τις υπάρχουσες οικονομικές συγκυρίες, ούτως ώστε να προλάβουμε τις εξελίξεις που έρχονται με ραγδαίο ρυθμό.
Πιστεύω ότι είναι ώρα να επανεξετάσουμε το ζήτημα της εκλογής των Αρχιερέων. Ίσως χρειάζεται να αυξήσουμε τα κριτήρια εγγραφής στον κατάλογο των προς αρχιερατείαν εκλογίμων. Ίσως πρέπει να επικαιροποιήσουμε τον ήδη υπάρχοντα κατάλογο. Σε κάθε περίπτωση όμως, απαιτείται να αναθέσουμε σε μίαν επιτροπή Αρχιερέων την μελέτη και εισήγηση επί του θέματος.
Σε λίγα χρόνια, αγαπητοί μου αδελφοί, η Βουλή των Ελλήνων θα λάβει αναθεωρητικό χαρακτήρα, έχοντας την εντολή να προβεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος. Θ’ αφήσουμε να μας προλάβουν οι εξελίξεις; Προτείνω άμεσα και για το θέμα αυτό να ορισθεί Ειδική Συνοδική Επιτροπή από Αρχιερείς και λαϊκούς εμπειρογνώμονες, ούτως ώστε άμεσα να εισηγηθούν επί του θέματος της αναθεωρήσεως. Στο σημείο αυτό προκύπτουν διάφορα ερωτήματα. Ποιά σχέση επιθυμούμε; Το μοντέλο των διακριτών ρόλων μας εξυπηρετεί ακόμη; Όλα αυτά πρέπει πρώτα να τα εξετάσουμε στο εσωτερικό μας και μετά να διαλεχθούμε με την ελληνική πολιτεία.
Μία αναθεώρηση των σχέσεών μας με την Πολιτεία απαιτεί προηγουμένως να έχουμε νοικοκυρέψει τα οικονομικά μας. Η σημερινή κατάσταση είναι δεινή. Τα χρέη και η παρούσα οικονομική κατάσταση μας έχουν γονατίσει. Βλέπετε τι αντιμετωπίζουμε με τη στενότητα των διορισμών νέων κληρικών. Γίνονται πολλές προσπάθειες και πρέπει να εκφράσω και δημοσίως τις ευχαριστίες μου στα μέλη της παρελθούσης Διαρκούς Ιεράς Συνόδου, διότι χειρίστηκαν με ιδιαίτερη υπευθυνότητα το θέμα αυτό. Αποφασίσαμε να προβούμε στην κατάρτιση τριετούς προγράμματος, το οποίο θα παρουσιάσει συγκεκριμένες προτάσεις αξιοποίησης. Θα παρουσιάσει την εικόνα των χρεών και των αποθεματικών μας και θα μας ενημερώσει εμπεριστατωμένα για το νέο νομοθετικό πλαίσιο που δημιουργήθηκε σχετικά με την αξιοποίηση της περιουσίας μας. Προχωρούμε στην ολοκλήρωση του εκκλησιαστικού κτηματολογίου, ενώ κατορθώσαμε να επανασυστήσουμε τη Ναοδομία, την ονομαζομένη πλέον «Υπηρεσία Δόμησης», με όλες τις αρμοδιότητες που έχουν οι τοπικές πολεοδομίες των Δήμων της χώρας μας. Αδελφοί μου, χωρίς περιουσία, δηλαδή την μετατροπή της ύλης σε πνεύμα, δεν θα καταφέρουμε ποτέ να έχουμε την αυτονομία μας. Σας καλώ –και νομίζω ότι οι καιροί το επιβάλλουν– να είμαστε απολύτως ενωμένοι στο θέμα αυτής της αξιοποίησης. Επιτέλους, ας αναλογιστούμε τις μεγάλες ευθύνες μας στο θέμα της χρηστής διαχείρισης.
Αποκτήσαμε τον τηλεοπτικό δίαυλο 4Ε και, μαζί με το ραδιόφωνο της Εκκλησίας μας, καταφέραμε να προχωρήσουμε στην απόκτηση πανελλαδικού σήματος και για τους δύο φορείς. Αποφασίσαμε να αναλάβει την όλη διαχείριση η Αποστολική Διακονία, ως ο κατ’ εξοχήν ιεραποστολικός οργανισμός της Εκκλησίας μας, επιφορτισμένος με την προβολή του λόγου του Θεού προς τους εγγύς και τους μακράν. Έχουμε κι εδώ πολλή δουλειά. Πιστεύω σύντομα να είμαστε έτοιμοι να παρουσιάσουμε λεπτομέρειες για το πρόγραμμα και τις λοιπές παραμέτρους αυτού του εγχειρήματος, το οποίο επί τόσα χρόνια πολλοί προκάτοχοί μου προσπάθησαν να αναλάβουν και να φέρουν εις πέρας. Δοξολογώ τον Θεό γι’ αυτή τη δωρεά και εκφράζω ακόμη μία φορά τις θερμές μου ευχαριστίες στους τέσσερις αγίους αδελφούς μας, Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτες Σερρών κ. Θεολόγο, Εδέσσης κ. Ιωήλ, Νεαπόλεως κ. Βαρνάβα και Πατρών κ. Χρυσόστομο, οι οποίοι εργάσθηκαν μεθοδικά και αποτελεσματικά για να φτάσουμε σήμερα σε αυτό το σημείο.
Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τους χριστιανούς της Κορίνθου, αφού είναι «ζηλωτές πνευματικών χαρισμάτων, να επιζητούν να υπερέχουν σ’ εκείνα που συντελούν στην οικοδομή της Εκκλησίας» («Ούτω και υμείς, επεί ζηλωταί εστε πνευμάτων, προς την οικοδομήν της εκκλησίας ζητείτε ίνα περισσεύητε» – Α Κορ. 14, 12). Όταν λοιπόν η Εκκλησία απευθύνεται στους ανθρώπους της, αυτός είναι ο σκοπός της –να στηρίξει και να οικοδομήσει. Κι αυτό πολύ περισσότερο στον καιρό μας, που είναι πραγματικά καιρός πολύ κρίσιμος, μια εποχή γενικά μεγάλης συγχύσεως εννοιών και πραγμάτων.
Η σύγχρονη πραγματικότητα επιτάσσει να διατηρήσουμε πάνω απ’ όλα την εν Χριστώ ενότητα, τον σύνδεσμο της ειρήνης του Σώματος της Ιεραρχίας και του εκκλησιαστικού σώματος γενικότερα. Επιτρέψτε μου επ’ αυτού να προσθέσω κι έναν ακόμη προβληματισμό. Πολλοί επιχειρούν να ταυτίσουν την Εκκλησία με μέρος του κοινωνικού και πολιτικού συστήματος. Να μας παρουσιάσουν σαν συνδιαχειριστές κοσμικής εξουσίας. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από αυτό. Η Εκκλησία, παρ’ ότι συνιστά σάρκα από τη σάρκα του τόπου μας και έχει συνδεθεί αδιαχώριστα με την ιστορική του πορεία, ούτε ταυτίζεται με κόμματα ούτε αντλεί την ύπαρξή της από την Πολιτεία. Εντάσσεται φυσιολογικά σε ένα ευνομούμενο κράτος, σεβομένη τους νόμους που διέπουν το δημοκρατικό πολίτευμα. Κάθε άλλη προσέγγιση υπαγορεύεται από κοσμικά κριτήρια. Ο Ιησούς Χριστός είναι για μας «εχθές και σήμερον ο αυτός, και εις τους αιώνας» (Εβρ. 13, 8). Ούτε συναποτελούμε μέρος του συστήματος, ούτε αντιπροσωπεύουμε κάποιο συστημικό μόρφωμα. Η Εκκλησία έχει πνευματική αποστολή να οδηγεί τα μέλη της προς τη σωτηρία και να ευαγγελίζεται «Χριστόν, και τούτον εσταυρωμένον»(Α Κορ. 2, 2). Αγαπά, συγχωρεί, ελέγχει, βοηθεί, στηρίζει, και πάνω απ’ όλα δίνει και τη ζωή της ακόμη για την ιστορική συνέχιση αυτού του τόπου. Αισθάνεται το χρέος να ενισχύσει την συνοχή και την ενότητα του λαού, που αποτελεί εγγύηση για το μέλλον, και ύστερα να καλύψει, στο μέτρο των δυνάμεών της, τις ανάγκες της εποχής. Είναι αλήθεια ότι καλύπτονται πολλές ανάγκες, αλλά κύριο έργο της είναι να στηρίξει τις ψυχές των ανθρώπων και να ενισχύσει την πίστη ότι με τη βοήθεια του Θεού μπορούμε να υπερνικήσουμε κάθε δυσκολία και κρίση.
Αδελφοί μου, θέλω να σας ευχαριστήσω για την προσοχή σας, υπογραμμίζοντας ότι η Εκκλησία είναι αγάπη, και αγάπη σημαίνει υπέρβαση του εγώ. Εύχομαι ο Θεός να οδηγήσει με «το φως του προσώπου Του» τα νοητά μας βήματα και τις συνοδικές εργασίες προς αυτή την κατεύθυνση.
- See more at: http://www.amen.gr/article15583#sthash.9USC0jYt.dpuf
