του Καππαδόκου στην πόλη του Ναυπλίου ,όπου εδώ και αρκετά χρόνια τελείται, Ιερά αγρυπνία για την μνήμη του , στον ιστορικό Ιερό ναό της Παναγίας Ναυπλίου.
Πλήθος πιστών από κάθε μέρος της....Αργολίδας συρρέει για να τιμήσει τον Άγιο Αρσένιο ,αλλά και να προσκυνήσει το τεμάχιο του ιερού λειψάνου του που φυλάσσεται στο ναό της Παναγίας ως κόρη οφθαλμού. Μάλιστα δεν είναι λίγα τα θαύματα που έχουν γίνει ως σήμερα στον ναό. Φέτος τον πανηγυρικό εσπερινό αλλά και την θεία λειτουργία τέλεσε ο Αρχιμανδρίτης Αμφιλόχιος Κοντός μαζί με τον Ιερέα του ναού πατέρα Διονύσιο Ταμπάκη Χαρακτηριστικό και της φετινής αγρυπνίας , ο πολύς κόσμος που από νωρίς είχε έρθει στην εκκλησία και ιδιαίτερος τα νέα παιδιά .Να σημειωθεί πως ο Άγιος Αρσένιος έγινε γνωστός από τον πατέρα Παίσιο , ο οποίος έγραψε για τον Άγιο και τον βίο του πάρα πολλά .Για την ζωή και το έργο του Αγίου μίλησε ο π. Αμφιλόχιος ,ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων πως πρέπει να γίνει παράδειγμα σε όλους μας ο ενάρετος βίος του Αγίου και να προσπαθούμε όλοι να είμαστε κοντά στην εκκλησία και ιδιαιτέρως σήμερα που η χώρα μας περνάει μία πολύ δύσκολη περίοδο.
Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΣΕΝΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΠΠΑΔΟΚΟΥ
Ο Όσιος πατήρ Αρσένιος Χατζεφεντής, ο νεοφανής Άγιος,
γεννήθηκε γύρω στα 1840 στο χωριό Φάρασα ή Βαρασιό της Καππαδοκίας, στην
περιοχή της Νοτιοανατολικής σημερινής Τουρκίας. Το χωριό αυτό, με μοναδικό
λαϊκό πολιτισμό έως την ανταλλαγή (πληθυσμών), ήταν το Κεφαλοχώρι μιας ομάδας
έξι χωριών της επαρχίας Φαράσων και είχε τότε τετρακόσιες οικογένειες με
Ορθόδοξους Ρωμιούς και μια Τουρκική ...;Ήταν μεταλλουργική
κωμόπολη, στην άγρια περιοχή των βουνών του Αντίταυρου. Οι γονείς του ήταν
πλούσιοι από αρετές και μέτριοι από υλικά πράγματα, κατά τον μακαριστό
Αγιορείτη π. Παΐσιο, που ήταν βαφτιστικός του! Ο δάσκαλος πατέρας του,
ονομαζόταν Ελευθέριος και μετά το προσκύνημα στους άγιους Τόπους, Χατζηλευτέρης. Το επώνυμό του ήταν Αννητσαλήχος και το παρατσούκλι του Αρτζίδης. Η μητέρα του λεγόταν Βαρβάρα, το γένος Φράγκου ή Φραγκόπουλου, με το παρατσούκλι Τσαπάρη. Είχαν αποκτήσει δυο
παιδιά, τον Βλάσιο και τον Θεόδωρο (π. Αρσένιο). Σε μικρή ηλικία έμειναν ορφανά,
πρώτα απ '; τον πατέρα τους και λίγο αργότερα κι απ '; την μητέρα τους. Τα
προστάτεψε η αδελφή της μητέρας τους, στα Φάρασα ...; Οικονόμησε όμως ο
Θεός τα πράγματα έτσι, ώστε από μικρός ο Θεόδωρος να πάρει την απόφαση να γίνει μοναχός, ύστερα από τη σημαδιακή σωτηρία του από βέβαιο πνιγμό στον χείμαρρο Εβκάση! Επειδή παρών στην σωτηρία του ήταν και ο ηθικός αυτουργός, μεγαλύτερος αδελφός του Βλάσης, οικονόμησε ο Κύριος να επηρεαστεί κι αυτός, οπότε έγινε μεγάλος ψάλτης της βυζαντινής μουσικής.
Τον Θεόδωρο έστειλε η θεία του στην πόλη Νίγδη
για να μορφωθεί. Εκεί τον προστάτευε η αδελφή του πατέρα του, που εργαζόταν ως
δασκάλα. Όταν τέλειωσε εκεί, η δασκάλα θεία του φρόντισε με συγγενείς τους στη
Σμύρνη, να συνεχίσει εκεί τις σπουδές του. Κάθε φορά που πήγαινε στα Φάρασα για
διακοπές, μάζευε τα μικρά παιδιά να τα μάθει κάποια γράμματα, αφού δάσκαλος
πήγαινε στη χάση και τη φέξη του ...; Τούρκικου φεγγαριού!
Πριν φύγει όμως για την Σμύρνη, περνώντας απ '; τα Φάρασα η προστάτιδα θεία του εκεί, προσπάθησε να τον ...; παντρέψει, χωρίς να τον ρωτήσει, με την κόρη του Αμπάρογλη, την Βασιλική, η οποία δεν δεχόταν, γιατί τον έλεγε ...; καλόγηρο!!!
Γι ' αυτό την άλλη μέρα φεύγει για την Σμύρνη. Εκεί έμαθε καλά και τα Ελληνικά γράμματα και τα εκκλησιαστικά, αλλά και τα Αρμενικά και Τουρκικά, καθώς και λίγα Γαλλικά! Τελειώνοντας τις σπουδές του το 1866 (26 ετών), πέρασε απ '; τα Φάρασα και τη Νίγδη, όπου αποχαιρέτησε τις θείες του. Την ίδια χρονιά (1866) κοινοβίασε στην Ιερά Μονή Φλαβιανών (Ζιντζί-Ντερέ) του Τιμίου Προδρόμου. Εκεί σύντομα κάρηκε μοναχός, με το όνομα Αρσένιος. Την εποχή εκείνη όμως είχαν ανάγκη από
δασκάλους, οπότε ο Μητροπολίτης Παΐσιος ο Β΄ τον χειροτόνησε διάκονο και τον
έστειλε στα Φάρασα, για να μάθει τα εγκαταλειμμένα παιδιά γράμματα! Τα έξι
ελληνικά μικρά χωριά οι Τούρκοι τα ήθελαν στην αγραμματοσύνη, γι ' αυτό ο π.
Αρσένιος, επειδή δεν βρισκόταν άλλος δάσκαλος δέχτηκε να θυσιάσει την μοναχική
του ησυχία ...;
Στο σχολείο δεν είχε θρανία, αλλά δέρματα από κατσίκες κι έτσι οι Τούρκοι νόμιζαν ότι μάθαινε τα παιδιά να ...; προσεύχονται! Άλλες φορές τα πήγαινε στο ξωκλήσι της Παναγιάς στη θέση Κάντσι, μέσα σε μια σπηλιά.
Όταν έγινε τριάντα χρονών, το 1870, χειροτονήθηκε στην Καισαρεία πρεσβύτερος, με τον τίτλο του Αρχιμανδρίτη, και πήρε και την ευλογία του πνευματικού. Στη συνέχεια πήγε στα Ιεροσόλυμα για προσκύνημα και έκτοτε οι Φαρασιώτες τον φώναζαν Χατζεφεντή.
Όταν έκανε εράνους στα κοντινά χωριά, ο βαθύτερος στόχος του ήταν η επαφή με Έλληνες Χριστιανούς, ώστε να τους τονώνει το ηθικό! Πάντως με τα χρόνια, όχι τόσο η ασκητική και αγαπητική του στάση, όσο η γεμάτη θεία χαρίσματα ζωή του, τόνωνε τους πιστούς.
Ο Άγιος Αρσένιος όταν βάπτιζε τον π. Παΐσιο, μικρό στα Φάρασα, απαίτησε από τους γονείς του να δοθεί το δικό του όνομα Αρσένιος και όχι το όνομα Χρήστος του παππού του. Είπε χαρακτηριστικά, με προφητικό νόημα: «Εσείς καλά θέλετε να αφήσετε άνθρωπο στο πόδι του παππού, εγώ δεν θέλω να αφήσω καλόγηρο στο πόδι μου;» Ο Όσιος, ενώ ήταν επιεικής στους άλλους, ήταν πολύ αυστηρός με τον εαυτό του. Ζούσε με ελάχιστα πράγματα. Κοιμόταν καταγής και απλά για συντήρηση. Δύο φορές την βδομάδα ήταν έγκλειστος στο κελί του για εσωτερική νήψη, μελέτη βιβλικών και πατερικών κειμένων, βίους αγίων και προσευχή ιδιαίτερη. Οι δύο αυτές ημέρες αγίαζαν και καρποφορούσαν τις άλλες πέντε ημέρες της εβδομάδας!!! Πολλές φορές την αγιότητά του την έκρυβε με σαλότητες. Πάντως και αυτή η συμπεριφορά
απέβλεπε στο να βοηθήσει τους άλλους για μετάνοια!
Το σπίτι του ήταν ετοιμόρροπο, όπου δεχόταν τους ...; ασθενείς και δίπλα είχε ένα μικρό ατομικό κελί με πάτωμα από ...; χώμα!!! Στο ανατολικό μέρος είχε ένα ράφι και πάνω εικονοστάσι με αρκετές εικόνες, όπου έκαιγε ακοίμητο κανδήλι! Κάτω απ '; αυτό ήταν πάντα ένα δέρμα, όπου γονατιστός προσευχόταν. Πιο πέρα ένα ράφι φιλοξενούσε τα αγαπημένα του βιβλία.
Παρ ' ότι το κελί τουήταν μέσα στο «κόσμο», αυτός κατόρθωνε τελικά να ζει εκτός του «κόσμου». Τοτ υπικό του, να μένει έγκλειστος Τετάρτη και Παρασκευή με απόλυτη άσκηση, ήταν το ανθρώπινο όπλο του. Αν κάποιος άρρωστος τύχαινε να τον επισκεφτεί τότε, τον δεχόταν, αλλά με απόλυτη σιωπή!!!
Γι ' αυτό αυτές τις δυο μέρες δεν τραβούσε πάνω του τις Ουράνιες δυνάμεις και χαρίσματα, αλλά τον τραβούσαν και αυτόν πάνω στους ουρανούς αγγελικές δυνάμεις, όπως γράφει ο π. Παΐσιος!!!
Το τέλος του:
Ύστερα από την Μικρασιατική καταστροφή (1922) ο π. Αρσένιος παρέμενε στα Φάρασα ως τις 14 Αυγούστου του 1924. Τότε τον ανάγκασαν οι Τούρκοι να ακολουθήσει το ποίμνιό του κατά την ανταλλαγή των πληθυσμών ...; Μετά από πολλές ταλαιπωρίες έφτασαν με καράβι στον Άγιο Γεώργιο Πειραιά και χαρούμενοι γιόρτασαν την μεγάλη μέρα του Σταυρού (14 Σεπτεμβρίου 1924).
Ήταν πλέον ογδόντα χρονών όταν έφτασε στην Κέρκυρα. Έζησε μόνο δύο βδομάδες στο Κάστρο της Κέρκυρας και λειτούργησε δύο φορές, στον Ι. Ναό του Αγίου Γεωργίου και μία εβδομάδα στο Νοσοκομείο, λόγω της ηλικίας και κυρίως των κακουχιών. Κοιμήθηκε στις 10 Νοεμβρίου του ίδιου έτους.
Ο γέροντας εννοείται ότι δεν είχε περιουσία να αφήσει. Μερικά τριμμένα βιβλία έμειναν στον φθαρτό τούτο κόσμο. Όταν το έμαθαν οι Φαρασιώτες ήταν όλοι απαρηγόρητοι, παρ ' ότι τους είχε προετοιμάσει. Συγκεντρώθηκαν πολλοί και έκαναν μεγαλοπρεπή κηδεία, στην οποία μετείχαν και πολλοί ντόπιοι.
Τάφηκε στο κοιμητήρι της Κέρκυρας μαζί με τους Ιερωμένους νεκρούς. Τα πνευματικά του παιδιά, του έβαλαν πάνω στον τάφο μαρμάρινη πλάκα με το όνομά του γραμμένο.
PHOTO STUDIO B&G
