Ἡ μητέρα τοῦ Χριστοῦ ἦταν καί εἶναι ἡ
Παναγία, ἡ κόρη τοῦ Ἰωακείμ καί τῆς Ἄννας. Τό ὀμορφότερο λουλούδι τῆς γῆς, τό ὁποῖο
ὅταν ὁ Θεός ὅρισε ἔγινε δοχεῖο τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού καρποφόρησε τόν πιό
γλυκύ καρπό, τόν Χριστό! Ἡ ὀμορφιά της ἦταν τέτοια πού θάμπωσε καί τούς ἀγγέλους
καί ὁ Θεός τήν ὅρισε ὡς μητέρα τοῦ Υἱοῦ του.[1] Αὐτή εἶναι ἡ
μοναδική γυναίκα πού ἀξιώθηκε νά ἐπιτελέσει τό μοναδικό ἔργο τῆς Ἐνανθρωπήσεως
τοῦ θεανθρώπου.
Ὁ ρόλος της σημαντικός καί μεγάλος! Μέσα στό στό σῶμα τοῦ
Χριστοῦ ἦταν τό σῶμα τῆς μητέρας καί μέσα στό αἷμα Του κυλοῦσε τό αἷμα αὐτῆς.
Τά κύτταρά Του ἦταν ἀπό τά κύτταρά της.[2] Τί ἀνώτερο αὐτοῦ
ἔγινε ποτέ στόν κόσμο; Αὐτή ἡ ἔνωση θείας καί ἀνθρώπινης φύσης ἔγινε στά σπλάγχνα
τῆς «Παναχράντου
κόρης». Πράγματι, ἡ Θεοτόκος Μαρία ἦταν τό σκεῦος στό ὁποῖο
κατοίκησε ὁ Θεός καί ὄχι μόνο κατοίκησε ἀλλά ἔστησε τόν θρόνο Του. Ἡ κοιλιά τῆς
Παναγίας ἦταν ὁ τόπος γιά νά ἐνωθεῖ ὁ οὐρανός καί ἡ γῆ. Αὐτή ἡ νεαρή κόρη ἦταν
γεμάτη χαρίσματα καί αὐτά τιμᾶ καί ὑμνεῖ ἡ Ἐκκλησία μας σέ κάθε δική της ἑορτή.
Σχεδόν κάθε μήνα ἔχουμε ἑορτή τῆς Παναγίας καί δέν εἶναι τυχαῖο αὐτό, ἀφοῦ ἡ
Παναγία εἶναι τό ἀλάτι πού ἔρχεται καί νοστημεύσει τήν δύσκολη-ἄνοστη πολλές
φορές ζωή μας. Δέν εἶναι μιά ἀόριστη ἰδέα ἀλλά ἕνα πρόσωπο μέ τό ὁποῖο μποροῦμε
νά συνομιλοῦμε, νά λέμε τόν πόνο μας, τίς δυσκολίες μας ἀλλά καί τίς χαρές μας
καί τά ὄνειρά μας. Ἡ Ἐκκλησία τήν ἀνεβάζει ψηλά, πολύ ψηλά, πιό πάνω καί ἀπό
τούς ἀγγέλους ἀλλά ἐκείνη εἶναι σέ ὅλους μας κοντά, πολύ κοντά![3] Μακάρι τά μάτια
μας νά ἦταν μάτια παιδικά γιά νά χαιρόμασταν τήν παρουσία της. Λένε οἱ γέροντες
στό ἅγιον ὄρος ὅτι ἄν κάποιος κάνει κάθε μέρα τούς χαιρετισμούς τῆς Παναγίας
κάποτε θά ἀξιωθεῖ νά δεχθεῖ ἐπίσκεψη ἀπό τήν Ἴδια! Θυμήθηκα τώρα τόν ἅγιο
Νεκτάριο, τόν ὁποῖο ἐπισκεπτόταν ἡ Παναγία στό μοναστήρι του στήν Αἴγινα. Ὅταν
τήν ἔβλεπε στήν πόρτα τοῦ κελλιοῦ τῆς ἔλεγε: « Ἐσεῖς Κυρία;». Ἔτσι τήν ἀποκαλοῦσε
Κυρία καί εἶναι Κυρία, ἡ Κυρία τῆς ζωῆς μας!
