ΟΥΝΙΑ: "Πρόσωπο καὶ προσωπεῖο"
(Ἀγγλικὴ Γλώσσα)
Μόλις κυκλοφορήθηκε σέ ἀγγλική ἔκδοση, τό βιβλίο «Οὐνία: Πρόσωπο καί Προσωπεῖο» τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου π. Γεωργίου Μεταλληνοῦ, Ὁμοτίμου Καθηγητοῦ τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν· ἡ νέα αὐτή ἔκδοση συμπεριλαμβάνεται στίς ἐκδόσεις τοῦ Χριστιανικοῦ Ὀρθοδόξου Φιλανθρωπικοῦ Συλλόγου Φίλων Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου, «Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς».
Στό ἀξιολογότατο αὐτό πόνημα, ὁ π. Γεώργιος ἐξετάζει τήν ἱστορική ἐξέλιξη καί σημασία τῆς θρησκευτικο-πολιτικῆς ὀντότητος πού ὀνομάστηκε «Οὐνία», δηλαδή τῶν παπικῶν κοινοτήτων στούς ὀρθοδόξους χώρους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης καί τῆς Μέσης Ἀνατολῆς κατά τούς τελευταίους τέσσερις κυρίως αἰῶνες, οἱ ὁποῖες παραπλανητικῶς μέν ἀκολουθοῦν τό ὀρθοδοξο λειτουργικό τυπικό (ἱ. ἀκολουθίες, γλῶσσα), ἀμφίεση κ.λπ., ἀλλά ἀναγνωρίζουν τό πρωτεῖο καί ἀλάθητο τοῦ Πάπα Ρώμης. Ὁ συγγραφεύς ἀναλύει τήν πρώιμη σχέση τῆς Οὐνίας μέ τήν παπική «ἱερά ἐξέταση» (“Inquisition”), ἀλλά καί τούς Ἰησουῗτες, οἱ ὁποῖοι κατ’ ἀρχήν διοργάνωσαν τήν Οὐνία ὡς μεταμφιεσμένο...
λατινισμό. Ἡ Οὐνία, κατά τόν π. Γεώργιο, ὑπῆρξε ἀφ’ ἑνός παράγων ἐξισορροπήσεως τῆς ζημίας τοῦ Παπισμοῦ ἐξ αἰτίας τῆς προτεσταντικῆς Μεταρρυθμίσεως ἀπό τόν 16ο αἰῶνα καί ἑξῆς, ἀλλά καί μοχλός ἀναδείξεως τοῦ Πάπα ὡς «οἰκουμενικοῦ» Ἐπισκόπου, τοῦ ὁποίου ἡ αἴγλη δῆθεν ἀναγνωρίζεται ὄχι μόνον στή Δύση, ἀλλά καί τήν Ἀνατολή, δηλ. ἀπό τούς Οὐνῖτες, οἱ ὁποῖοι φαινομενικῶς εἶναι «ἀνατολικοί». Ἡ Οὐνία ἐκμεταλλεύτηκε διάφορες εὐνοϊκές συγκυρίες, ὅπως τήν ἐπικρατοῦσα σέ συγκεκριμένες χῶρες οἰκονομική δυσπραγία καί τά σχίσματα, ἀλλά κατ’ ἐξοχήν τήν ὑποστήριξη Ρωμαιοκαθολικῶν Κυβερνητῶν, γιά νά ἐπιβληθεῖ μαζικῶς ἤ καί μέ τή βία σέ πληθυσμούς Ὀρθοδόξων. Ἡ ἐνίσχυσή της δέν ἦταν παρά συνέχεια τοῦ μεσαιωνικοῦ ἀγῶνος τοῦ Παπισμοῦ «περί περιβολῆς» (“Investiture Controversy”), γιά τήν χρήση καί πολιτικῆς καί ὄχι μόνο ἐκκλησιαστικῆς ἐξουσίας ἀπό τήν Ρώμη. Ἡ μέσῳ τῆς Οὐνίας καταπίεση τῶν Ὀρθοδόξων ἀπό τόν Πάπα ἔστρεψε καί τούς Ὀρθοδόξους τῆς Ἀνατολικῆς Εὐρώπης πρός τήν ὑπερδύναμη τῆς Ρωσίας κατά τόν Β΄ Π.Π., τόν ἴδιο καιρό πού οἱ οὐνιτικοί πληθυσμοί συνεργάζονταν μέ τούς Γερμανούς Ναζί.
Τήν ἐμφάνιση τῆς Οὐνίας στόν ἑλλαδικό χῶρο καί τήν ἀντίδραση τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου καί τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διαπραγματεύεται εἰδικότερα ὁ Καθηγητής τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὅπως π.χ. καί τόν ἐπιτυχῆ προσηλυτισμό στήν Οὐνία τῶν ἐξαπορημένων Μικρασιατῶν προσφύγων μέσῳ τῆς οὐνιτικῆς «φιλανθρωπίας». Ἡ ἀναβαθμισμένη (μέ Καρδιναλίους) ἀπό τό Βατικανό θέση τῆς Οὐνίας στήν Οὐκρανία καί εὐρύτερα τίς τελευταῖες δεκαετίες, ἀλλά καί ἡ στάση τοῦ Βατικανοῦ στό ἐθνικό καί ἐκκλησιαστικό θέμα τῆς ψευδο-«Μακεδονίας» τῶν Σκοπίων καί τούς πολέμους τῆς πρώην Γιουγκοσλαβίας, ἀποδεικνύουν ὅτι τό πρόβλημα τῆς Οὐνίας δέν εἶναι παρελθοντικό· ἡ ἐπιμονή τοῦ Βατικανοῦ στήν διατήρηση καί ἐνίσχυση τῆς Οὐνίας παρά τίς ἀντιδράσεις τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά καί πολλῶν σημαινόντων Παπικῶν, καί παρά τή βλάβη τοῦ οἰκουμενιστικοῦ «διαλόγου τῆς ἀγάπης», ἀποδεικνύει ὅτι ἡ Οὐνία εἶναι καί σήμερα πολυτιμότατη στό Βατικανό γιά τή διάσωση τοῦ καταρρακωμένου ἠθικοῦ κύρους του καί γιά τήν ἀποδυνάμωση τῶν Ὀρθοδόξων λαῶν, Κρατῶν καί συμμαχιῶν (τά σύγχρονα γεγονότα στήν Οὐκρανία εἶναι εὐγλωττότατα).
Τέλος, ὁ συγγραφεύς ἀναλύει τίς σωτηριολογικές ἐπιπτώσεις τῆς δράσεως τῆς Οὐνίας, ἀφοῦ αὐτή, διατηρώντας ὅλα τά αἱρετικά δόγματα τοῦ Παπισμοῦ, δόγματα καταδικασμένα ἀπό Οἰκουμενικές Συνόδους, βλάπτει τίς προϋποθέσεις τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. Τό ζήτημα τῆς Οὐνίας δέν εἶναι πλέον ἱερο-κανονικό, ὅπως ἦταν οἱ πρό χιλιετίας «εἰσπηδήσεις» τῆς Ρώμης σέ δικαιοδοσίες τῶν ἀνατολικῶν Πατριαρχείων· εἶναι πρωτίστως ἐκκλησιολογικό πρόβλημα καί θά πρέπει νά ἀποτελέσει ἀφορμή ἀναθεωρήσεως καί ἐπαναπροσδιορισμοῦ τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου τῶν Ὀρθοδόξων μέ τήν ἀνυποχώρητη καί ἐπιθετική Ρώμη. Τό κείμενο πλαισιώνεται καί ἀπό σημαντικά σχετιζόμενα πανορθόδοξα ἔγγραφα.
__________________________________
Ἀγγλικὴ Γλώσσα
Ἐκδόσεις Greek-Orthodox books
Σχῆμα: 12,5Χ20,5
Σελίδες: 124
ISBN: 978-618-81489-1-8