Ἡ Ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται…
Προφητικές τομές στήν σύγχρονη ἐποχή
τοῦ
ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη
Ὅταν προσευχόμαστε στό Θεό λαμβάνουμε συχνά ἀπαντήσεις ἀπό
Ἐκεῖνον μέ διάφορους τρόπους. Ἕνας ἐξ αὐτῶν εἶναι μέσα ἀπό τήν μελέτη τῆς Ἁγίας
Γραφῆς. Ὅταν λοιπόν ἀνησυχεῖς γιά τό μέλλον τῆς πατρίδας σου ὁ Θεός σέ ὁδηγεῖ
στό θεόπνευστο κείμενο τῆς Βίβλου πού ναί μέν ἀναφέρει ἱστορικά γεγονότα ἀλλά ἡ
ἱστορία ἐπαναλαμβάνεται καί Κύριός της εἶναι ὁ Ἴδιος.
Ὁ προφήτης Ἠσαΐας ἤ Πέμπτος Εὐαγγελιστής,
ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Κυρίου, ἀναφέρεται σέ γεγονότα τῆς ἐποχῆς του (8ος αἰώνας
π.Χ.) ἀλλά πού ἀφοροῦν σέ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα ὅλων τῶν αἰώνων. Μιλᾶ γιά μιά ἐποχή
κρίσης καί μᾶς προσφέρει ὡς ἀξονικός τομογράφος τά ὅσα συμβαίνουν στήν σύγχρονη
κοινωνία μας καί πιό εἰδικά στήν Ἑλλάδα.
Ἄς δοῦμε μερικά ἀπό
τά ἀναφερόμενά του στό 29ο κεφάλαιο τοῦ βιβλίου του.
«Καί ἔσται
ὡς κονιορτός ἀπό τροχοῦ ὁ πλοῦτος τῶν ἀσεβῶν καί ὡς χνοῦς φερόμενος τό πλῆθος τῶν
καταδυναστευόντων σε, καί ἔσται ὡς στιγμή παραχρῆμα».[1] « Καί θά γίνῃ σἄν
σκόνη, ὁμοία πρός αὐτήν πού δημιουργοῦν καί σηκώνουν ὀπίσω των οἱ τροχοί, ὁ πλοῦτος
τῶν ἀσεβῶν καί σάν χνοῦδι πού τό σηκώνει ὁ ἄνεμος τό πλῆθος αὐτῶν πού σέ
καταδυναστεύουν, ὦ Ἱερουσαλήμ, καί θά γίνῃ ἡ καταστροφή αὐτή σἄν στιγμή ἀμέσως».[2] Πράγματι ἦταν φοβερό πῶς μέ τήν κρίση τῶν τραπεζῶν
κινδύνεψε νά γίνει σκόνη ὁ πλοῦτος-παράνομος ἤ ὄχι- τῶν ἀνθρώπων. Ἔγιναν γιά
μιά στιγμή ὅλοι ἴσοι τουλάχιστον στόν οἰκονομικό τομέα.
Στό ἴδιο κεφάλαιο, στόν 9ο στίχο
διαβάζουμε: «Ἐκλύθητε καί ἔκστητε καί
κραιπαλήσατε οὐκ ἀπό σίκερα οὐδέ ἀπό οἴνου». Δηλαδή :
« Ἀφοῦ δέν ἐννοεῖτε νά διορθωθῆτε, παραλύσατε
καί ἀποβάλετε πάσαν ἠθικήν αἴσθησιν καί περιέλθετε εἰς τήν κατάστασιν τῆς
κραιπάλης καί τῆς μέθης, ἡ ὁποία δημιουργεῖται οὐχί ἀπό μεθυστικά ποτά, οὐδέ ἀπό
οἶνον, ἀλλ᾽ἀπό τήν τύφλωσιν τῆς ἁμαρτίας».[3]
Ἐντύπωση προξενεῖ στήν ἐποχή μας ὅτι
ἐνῶ ἡ κατάσταση τῆς χώρας εἶναι σχεδόν τραγική τά πάθη τῶν ἀνθρώπων, ὅλων μας, ὄχι
μόνο δέν ἐλλατώνονται ἀλλά μᾶλλον αὐξάνουν. Αὐτό φανερώνει τήν πνευματική
τύφλωση στήν ὁποία ἀναφέρεται ὁ προφήτης χαρακτηρίζοντάς την : «τύφλωσιν τῆς ἁμαρτίας». Μέ ἁπλό τρόπο
στό θέμα αὐτό ἀναφερόταν ὁ ἅγιος Παΐσιος καί ἔλεγε αὐτό ἀκριβῶς ὅτι οἱ ἄνθρωποι
στήν ζωή τους βρίσκονται σάν μεθυσμένοι καί ξυπνοῦν ἀπό τήν κατάσταση αὐτή
ξαφνικά μέ τόν θάνατό τους. Τόν θάνατο αὐτό ὑπαινίχθηκε καί ὁ Χριστός ὅταν
ρωτήθηκε ἀπό τόν μαθητή του ἄν μπορεῖ νά πάει γιά νά θάψει τόν πατέρα του. Ἡ ἀπάντηση
τοῦ Χριστοῦ ἦταν: «Ἄφες τούς νεκρούς θάψε
τούς ἑαυτῶν νεκρούς».[4]