Ορισμός – σκοπός – Αποτέλεσμα Υπό Αιδεσιμ. Δημητρίου Λυμπερόπουλου Εφημερίου Ιερού Ναού Προφ. Ηλιού Τριπόλεως.
Τη στιγμή που βρεθήκαμε μπροστά στο 3ο Μνημόνιο, σκληρότερο από
τα δύο πρώτα, μείναμε ενεοί, σε ένα Διεθνές σκοτεινό, παρασκήνιο, το οποίον
μέσα σε μια νύχτα, μετέτρεψε κάθε στοιχείον λογικού σε στοιχείον παραλόγου.
Τώρα είμαστε αναγκασμένοι να ζήσωμε την δική μας μοναξιά, αφού μια
Ευρώπη έδειξε και δείχνει το σκληρό πρόσωπό της το αληθινό. Και είναι
σκληρό, πολύ σκληρό, να ζή κανείς μέσα σε μια συντροφιά που τους είσαι
απεχθής.
Κάθομαι και συλλογίζομαι την πολύπαθη Πατρίδα μου, και μονολογώ:
Μόνο μία ποίησις μπορεί να πάρη την σκυτάλη, και να αρθρώση λόγον
λυρικόν σε τούτες τις δύσκολες στιγμές που περνάμε.
« Που θα πάμε, που θα ακουμπίσουμε,
μόνο εξορία φέρνουμε μέσα μας,
κανένας μαζί μας, και η μοναξιά,
γίνεται πιο παράξενη ».
Συντροφιά όμως μας κρατούν πολύ άνθρωποι. Πονεμένοι. Πληγωμένοι.
Ματωμένοι. Πεινασμένοι, που εκλειπαρούν για ένα κομμάτι ψωμί.
Χάσαμε τα υπέρτατα ιδεώδη της Δημοκρατίας.Τα ανθρωπιστικά
ιδανικά. Χάσαμε τα κυριαρχικά μας δικαιώματα.
Γιατί; Γιατί; Όλες αυτές οι κακοήθειες, οι στυγνές και απάνθρωπες
συμπεριφορές των δήθεν Ευρωπαίων εταίρων; Μιλάς και σωπαίνεις. Μα όχι.
Σήκωσε Έλληνα πατριώτη φωνήν στεντόρειαν διαμαρτυρίας, και αντιστάσου.
Μας πρστάζει η ιστορία μας, ως διαχρονική στάση ζωής του Ελληνικού λαού,
1
σε όσους επιβουλεύονταν και επιβουλεύονται την εδαφικήν μας ακεραιότητα,
την ελευθερίαν της Δημοκρατίας της χώρας μας.
Τα «Ιερά κόκκαλα» των αγωνιστών ηρώων και Μαρτύρων, θα "τρίζουν",
που τόσον βάναυσα ψευτοκουρτουριάρηδες καινοτόμοι νεωτερισταί
σπιλώνουν, "τα ιερά και τα όσια", με τις ανοίκειες, Έωλες, και ποταπές
ιδεολογίες τους, και κακεντρεχείς συμπεριφορές τους, προσπαθώντας να
αφανίσουν συθέμελα, την γλυκειά μας Πατρίδα.
Στο στόχαστρον λοιπόν, Παιδεία - Θρησκεία – Οικογένεια – ήθη- έθιμα
– Εθνικές επέτειοι – Εθνικές παρελάσεις, τις οποίες ο Αναπληρωτής Υπουργός
Περιβάλλοντος Γιάννης Τσιρώνης, όλως ανερυθριάστως αποκαλεί ''Θεσμόν
συντηριτικόν και αναχρονιστικόν", ώς και "Εθνιστικό Πανηγύρι".
Ότι μυρίζει Βυζάντιο – Πατριάρχης Γρηγόριος ο Ε΄ - Ελληνική
Επανάστασις του 1821 – λερή φουστανέλλα – Τσαρούχι – Κρυφό Σχολειό – να
τα σβύσουν από την Ελληνικήν Ιστορίαν χιλιετιών. Άλλα μυθοποιούν, και άλλα
διαστρεβλώνουν.
Δεν θα αργήση όμως να ανατείλη η ημέρα μιας νέας ''ΛΕΥΤΕΡΙΑΣ,''
από τον βαρύ ζυγό των Τροϊκανών και των συνομοτών τους. Αρκεί να θελήση
η Ελληνική ψυχή. Ψυχή λιονταρίσια.-
Με την ψήφησιν του 3ου Μνημονίου, έρχονται παντός είδους
μεταρρυθμίσεις, στην Παιδεία, ως και είς την εκπαιδευτικήν κοινότητα.
• Αύξηση διδακτικών ωρών.
• Αύξηση αριθμού μαθητών ανά τάξη.
• Συγχωνεύσεις και καταργήσεις Σχολικών μονάδων.
• Αύξηση ωραρίου των εκπαιδευτικών.
• Μείωσις δαπανών στους ευαίσθητους τομείς παιδείας και υγείας.
• Απαλλαγή από το μάθημα των θρησκευτικών σε αλλόδοξους μετανάστες,
ως και σε γηγενείς, προβάλλοντας λόγους συνειδήσεως. Εδώ παρουσιάζεται
η προάσπισις των επήλυδων μαθητών, με σκοπόν την υποβάθμησιν του
2
θρησκευτικού μας ιστού.
Όλες οι προβλεπόμενες μεταρυθμίσεις, είναι μια επανάληψεις της
θεραπευτικής αγωγής, που ακολούθησαν οι προηγούμενοι υπουργοί.
(Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλος – Λοβέρδος), της οποίας τα αποκαϊδια
αποπνέουν ακόμη τα δηλητηριώδη αέρια μέσα στη παιδεία.
Η προσθήκη της λέξεως ''ΕΡΕΥΝΑΣ'' στον τίτλο του υπουργείου, όχι
απλώς με ανησυχεί αλλά με προβληματίζει τα μάλα. Κρύπτει κάποιον δόλον ο
οποίος θα αναφανή στο εγγύς μέλλον.
ΦΤΆΝΕΙ ΠΙΆ. Μην μολύνετε άλλο, τα ιερά και τα τα όσια της Μάννας
μας ''ΕΛΛΑΔΟΣ,'' είτε με την σπάθην της Εξουσίας, είτε με την γραφίδα σας
μεστήν δηλητηριώδους ιού.
Να πάψουν πια οι ανίσχυροι ηγέτες να εξαπολύουν μύδρους, που τους
λείπουν τα χρηστά ήθη, γενόμενοι πειθήνια όργανα των αδίστακτων
Ευρωπαίων Εταίρων.
''ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ''
Μετά την ενδελεχή μελέτη των πηγών, θα προσπαθήσω να παρουσιάσω
την βαθύτατη έννοια του όρου ''ΠΑΙΔΕΙΑ'' ως και την σωστή εφαρμογή της,
και τούτο μέσα από μεγάλα πολιτικά αναστήματα που έχουν αφήσει την
σφραγίδα τους ανεξίτηλη προ και μετά τη Ελληνικήν Επανάστασιν.
Πρώτοι και κορυφαίοι οι μεγάλοι Διδάσκαλοι της Οικουμένης, και των
Ελληνικών Γραμμάτων, οι ''ΤΡΕΙΣ ΙΕΡΑΡΧΑΙ.''
''ΠΑΙΔΕΙΑ – ΠΑΙΔΕΥΣΙΣ – ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΙΣ.''
Είναι η πράξις και το αποτέλεσμα, του εκπαιδεύειν, Η μέσω της αγωγής
και της διδασκαλίας μόρφωσις, προς κάποιον σκοπόν. Γενικά η παιδεία, είναι η
διαδικασία εκείνη μέσω της οποίας η ώριμη γενιά προετοιμάζει τη νεαρή γενιά,
και προσπαθεί να την κάνη ικανή, προς την εκπλήρωση του γενικού αλλά και
των ειδικών κοινωνικών προορισμών.
Η εκπαίδευσις είναι κοινωνική λειτουργία, και αποτελεί επιτακτική
ανάγκη, για την κοινωνία, διότι μέσα από αυτήν την διαδικασία, συντελείται η
3
πρόοδος των σκοπών του συνόλου.
Σύμφωνα με τους νεώτερους ψυχολόγους η εκπαίδευσις είναι το
σύμβολό της ελπίδας και της εμπιστοσύνης στο μέλλον της ανθρωπότητας. Η
εκπαίδευσις είναι το μέσον εκείνο δια του οποίου δυνάμεθα να
αντιμετωπίσωμεν τα διάφορα προβλήματα όσον αφορά την ειρήνη του κόσμου,
την αγάπη των ανθρώπων, ως και την ευτυχίαν ενός εκάστου εξ ημών. Ουδεμία
αμφιβολία υπάρχει ότι η εκπαίδευσις δύναται να επηρεάσει βαθύτατα την ζωήν
των ατόμων, διαμορφώνοντας τοοιουτοτρόπως έναν καλύτερον κόσμον.
Προοδεύουν οι άνθρωποι. Ανυψώνεται καθημερινώς η διανοητική των
ικανότης.
Η παιδεία εθεωρήθη ανέκαθεν υπό του Ελληνισμού ως η υψίστη αξία,
και ο σημαντικότερος παράγων διαμορφώσεως του εθνικού του βίου. Ουδεμία
ετέρα ενασχόλησης ηδύνατο να συγκριθή προς την καλλιέργειαν, και
προαγωγήν της παιδείας συμφώνως, προς την επιγραμματικήν διατύπωσιν του
Σωκράτος «ουκ έστι περί ότου θειοτέρου αν βουλεύσατο άνθρωπος ή περί
Παιδείας», την οποίαν μάλιστα ο Πλούταρχος εχαρακτήριζεν ως «των εν
ημίν μόνον αθάνατον και Θείον».
Ο διαπρεπέστερος των κοινωνιολόγων του χριστιανισμού, ο ιερός
Χρυσόστομος, καταδεικνύων την σημασίαν της διδασκαλίας, παρατηρεί:
«όσω η ψυχή του σώματος ανωτέρα, τοσούτω μεγαλύτερων αμοιβών άξιοι,
έναντι των βοηθούντων δια χρημάτων, όσοι δια παραινέσεως και συνεχούς
διδασκαλίας τους ραθύμους ανάγουσιν εις την ευθείαν οδόν και δεικνύουσι
της κακίας το δυσειδές, της δε κατά θεόν αμοιβής την πολλήν ωραιότητα».
Το ωραίον και ύψιστον έργον της εκπαιδεύσεως αναλαμβάνουν οι
εκπαιδευτικοί. Είναι οι λειτουργοί. Είναι οι κύριοι και ουσιαστικοί εργάτες
στον ευαίσθητον αλλά και ελπιδοφόρον χώρον της παιδείας γενικώς, αλλά και
συνεργάτες της ελληνικής και ορθοδόξου εκκλησίας, ειδικώς.
Οι εκπαιδευτικοί οφείλουν να είναι πρότυπα για τους μαθητές των, και
για να γίνη αυτό, πρέπει οι ίδιοι να είναι πρότυπα ζωής. Για να συμβή εκείνο
4
που περιγράφει γλαφυρά ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου «άλλους
ιατρεύειν επιχειρούντες, αυτοί βρύοντες έλκεσι». Τρείς είναι οι παράγοντες
που συντελούν στο να είναι οι εκπαιδευτικοί πρότυπα ζωής. α) Να αγωνίζονται
κατά των παθών τους, και να είναι αγνοί και καθαροί κατά την καρδίαν. Ο
Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης θεωρεί ως σημαντικά προσόντα την
καθαρότητα του βίου του δασκάλου, και την ικανότητα να επιβάλεται με την
γνώση και το κύρος στον μαθητή. Στην επιστολήν του προς τον επίσκοπο
Ερμογένη τονίζει σχετικά ότι: «τω διδασκάλω δύο ταύτα προσείναι παντί
σθένει νομίζω, την τε βίου καθαρότητα, την τε λόγου ικανότητα». β) Να
έχουν ισχυρή προσωπικότητα και να επιβάλωνται με το κύρος τους. Να έχουν
το προτέρημα του τρόπου μεταδοτικότητας του μαθήματος, Ο Άγιος Ιωάννης
της Κλίμακος για την μεταδοτικότητα σημειώνει ότι «Αξιοθαύμαστος
δάσκαλος δεν είναι αυτός που έκανε σοφούς τους καλούς και ευμαθείς
μαθητάς, αλλά εκείνος που έκανε σοφούς τους αμαθείς και
καθυστερημένους». (ΕΚΚΛΗΣΙΑ, Νοέμ. 2002), γ) Το τρίτο χαρακτηριστικόν
του δασκάλου είναι η αγάπη. Αγάπη προς τον θείον και ιερόν σκοπόν της
παιδείας, όστις είναι ο θησαυρός της ψυχής. Αγάπη προς την υπέρτατον και
ευγενέστατην αυτήν διακονίαν προς την οποίαν ουδέν είναι δυνατόν να
συγκριθή.
Το παιδευτικόν έργον πρέπει να είναι η εθνική και ηθική
διαπαιδαγώγησις των μαθητών, ως και η θρησκευτική αγωγή και τα δόγματα
και τα διδάγματα της Ορθοδόξου Χριστιανικής θρησκείας. Δεν είναι βεβαίως
άνευ σημασίας το γεγονός, ότι το μέγιστον επίτευγμα της Ελληνοχριστιανικής
Παιδείας δια μέσου των αιώνων, συνίσταται εις την διάδωσιν του ανθρωπίνου
προσώπου, δια της διαπλάσεως και διαμορφώσεως αυτού, κάτω από την
αειθαλή γνώση και επιμέλεια φωτισμένων και χαρισματούχων διδασκάλων. Σε
όλους είναι γνωστόν ότι το κυρίως έργο των εκπαιδευτικών εστιάζεται
ανεξάρτητα ειδικότητας, εις την καλλιέργειαν της προσωπικότητας των
μαθητών και των σπουδαστών, βασισμένο στο εκκλησιαστικόν ορθόδοξον
5
φρόνημα, το οποίον περισσότερο από κάθε άλλη φορά έχει ανάγκη η εποχή
μας.
Η εκπαιδευτική ως και η εκκλησιαστική πείρα, αλλά και η έρευνα
απέδειξαν ότι η περίοδος της εφηβείας είναι λίαν κρίσιμος διότι συμμετέχουν
στην διαμόρφωσίν της πολλοί παράγοντες (οικογένεια, σχολείο, εκκλησία,
κοινωνία, πρόσωπα κύρους και μη, φίλοι, κ.λ.π.). Η ενθάρυνσις όμως και το
παράδειγμα χαρισματικών εκπαιδευτικών, επιδρούν πολύ αποτελεσματικά στην
ωρίμανση συνειδητής υγειούς πορείας. Οι καιροί δεν μας επιτρέπουν να
είμαστε ανοργάνωτοι και ασυντόνιστοι. Τα καυτά και πιεστικά προβλήματα της
νεολαίας μας, επιβάλλουν άμεσα και κοινή στάση για την αντιμετώπισή τους.
Στην εκπαίδευσιν και το σχολείον, κατά πρώτον και κύριον λόγον δίδεται
μεγαλυτέρα έμφασις, από οτιδήποτε άλλο, όπως διασαφίζει και διαφωτίζει ο
σχετικός νόμος 1566/1985 ο οποίος λέει ότι το σχολείο οφείλει να
«υποβοηθά τους μαθητάς», να γίνωνται ελεύθεροι, υπεύθυνοι και
δημοκρατικοί πολίτες και «να διακατέχονται από πίστη προς την Πατρίδα
και τα γνήσια στοιχεία της ορθόδοξης χριστιανικής παράδοσης.
Στην περίοδον (1828-1831), ο αείμνηστος κυβερνήτης Ιωάννης
Καποδίστριας, ο οποίος αποτελεί σπάνια αν όχι μοναδική περίπτωση
φιλοπατρίδος, εντίμου και βαθύτατα ευσεβούς και θρησκευομένου πολιτικού,
τόσον εις την Ελληνικήν όσο και εις την διεθνή σκηνήν. Ο μεγάλος αυτός
πατριώτης έθεσε ανεξίτηλη την σφραγίδα του εις την «νεκρανάστασιν της
Νέας Ελλάδος». Κανένας τομέας του νεοσύστατου κράτους δεν ξέφυγε της
προσοχής του Καποδίστρια, (οικονομία, παιδεία, στρατός, δημόσια διοίκηση,
εξωτερική πολιτική κ. λ. π.).
Ο καθηγητής Ε. Κωνσταντινίδης σε σχετικήν εργασίαν του τονίζει πως
«αναλαμβάνων μετά την άφιξιν του εν Ελλάδι, το βαρύ έργον της
διακυβερνήσεως της χώρας του, ο Ιωάννης Καποδίστριας ανεπιστεύετο
τούτο, ως και τον ίδιον τον εαυτόν, εις την Θείαν Πρόνοιαν».Ο Ιωάννης
Καποδίστριας σε εγκύκλιό του, «προς άπαντας τους πολεμικούς» από την
6
Αίγινα την 20ην Ιανουαρίου 1828, τονίζει με έμφαση την πίστην του στην Θεία
βοήθεια, επί τη ευκαιρία της αναλήψεως των καθηκόντων του ως Κυβερνήτου
της Ελλάδος. «Με πλήρη πεποίθησιν εις την Θείαν βοήθειαν, ιδού
αναδέχομαι τας ηνίας της Εθνικής Κυβερνήσεως». Ιστορική παραμέναι η
φράσις την οποίαν συνεχώς έλεγεν: «Ας κρατύνωμεν εις το Έθνος ημών
την θρησκείαν. Ο έρως προς την θρησκείαν, του Κλήρου η μόρφωσις,
θέλει συνενώσει κραταιώς το Έθνος ημών εις μίαν οικογένειαν, θέλει δε
μυήσει και εις της σοφίας τα φώτα». Εν Αιγίνη είχεν ιδρύσει την
εκκλησίαν της Παναγίας και εν Σχολείον και έλεγεν δεικνύων ταύτα: «Εκ
τούτων των ιδρυμάτων θα εξέλθη η πραγματική ελευθερία». Οι δε
προσωρινοί κυβερνήται της Ελλάδος το 1822 έγραφον. «Οι διδάσκαλοι
πρέπει να φροντίζωσι δια το ηθικόν καταρτισμόν των μαθητών, διότι η
επιτευχθησομένη ελευθερία χωρίς του αξιολόγου μαθήματος της αρετής
θέλει χαλκεύει δεσμά σκληροτέρας δουλείας». (Ιωάννου Παπαιωάννου,
Θεολόγου Γυμνασιάρχου ανατροφή των παίδων, 1975).
Ο Γέρος της Δημοκρατίας Γεώργιος Παπανδρέου θεωρούσε τα
Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη τόσον αναγκαία δια την παιδείαν, την οποίαν
προσφέρει η Ελληνική Δημοκρατία, ώστε παρά τον φόρτον των
Πρωθυπουργικών και υπουργικών καθηκόντων του, αισθανόταν την ανάγκην
να κατευθύνη και παρακολουθεί προσωπικώς την προσπάθειαν, προς
εμπέδωσιν των Ελληνοχριστιανικών ιδανικών στις ψυχές των νέων και προς
καταπολέμησιν οιασδήποτε αποπείρας προς διάβρωσιν των. Τα
Ελληνοχριστιανικά ιδεώδη έχουν πάντα τα γνωρίσματα της γνησιότητας και
της Ελληνοορθοδόξου παραδόσεως. Χαρακτηριστική είναι η εμπιστευτική
εγκύκλιος την οποίαν, την 11ην Μαρτίου 1965 ο τότε Πρωθυπουργός και
Υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων Γεώργιος Παπανδρέου, απηύθηνε προς
τους τότε Γενικούς Επιθεωρητάς Μέσης; Εκπαίδευσης, καλών αυτούς να
εντείνουν τας προσπάθειας των προς απόκρουσιν των κινδύνων εκ της
αποπείρας διεισδύσεως «εξωτερικής προπαγάνδας προς προσηλυτισμόν των
7
Νέων». Δι' αυτής διεκήρυττε μετά θάρους τα εξής: «Τα ιδικά μας ιδανικά
είναι τα ιδανικά του Ελληνοχριστιανικού Πολιτισμού». Πάσα εκτροπή
πρέπει να κολάζεται αυστηρότατα. Και αν συμβεί να υπάρξουν διδάσκαλοι
ουχί ανήκοντες, αλλά απλώς συμπαθούντες την εξωτερικήν προπαγάνδαν,
δεν έχουν θέσιν εις την εκπαίδευσιν.
Οι δεκαετίες κυλούν, και φθάνομεν εις την τόσον κρίσιμον εποχή μας. Η
Παιδεία συνεχίζει το έργο της, το πολύμοχθο και ευγενικό, μέσα σε μια
Ελληνική Πολιτεία, και σε μια Ευρωπαϊκή Κοινωπολιτεία.
Στο άρθρο 16 παρ.2 του Συντάγματος της Ελλάδος, προβλέπεται ο
σκοπός της παιδείας, την οποία το κράτος οφείλει να παρέχει, είναι «η
ανάπτυξις της Εθνικής και θρησκευτικής συνειδήσεως».
Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια, η Παιδεία έχει χρησιμοποιηθεί ως
"ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟΝ". Προσεπάθησαν μέσα από άδηλα κέντρα τόσον της
ενδοχώρας, όσον και του εξωτερικού, νεωτερισταί καινοτόμοι
ψευτοκουλτουριάρηδες, να μολύνουν και να τρώσουν ακατάλυτες αξίες της
Ελληνικής γλώσσας και το θρησκευτικόν συναίσθημα του Ελληνικού λαού,
θεωρώντας τα ως «σκουριασμένες ιδέες».
Ευτυχώς υπάρχει ακόμη αντίστασις στην Ελλάδα, όσον αφορά την
διατήρησιν της ιδιοπροσωπείας του λαού μας, κάτι δυστυχώς που τείνει να
χαθή, μέσα από την κακή ενοουμένη πολυτισμικότητα, ο άρρηκτος δεσμός των
Ελλήνων με την Εκκλησίαν τους και την Παιδείαν τους.
Αντισταθείτε τω πονηρώ...
"Αντίσταση ανέκαθεν δεν κάνουν οι πολλοί, σίγουρα αντίσταση δεν
κάνουν οι δειλοί.
Εμπρός λοιπόν πιστοί, με προσευχή και συν Θεώ αντίσταση να κάνουμε,
χωρίς καμμία αναβολή».
Αν αυτή η αντίστασις καμφθεί, και η Ελληνική πολιτεία κατόπιν
πιέσεων, αποχριστιανοποιήσει την εκπαίδευση, είναι μαθηματικώς βέβαιον, ότι
το κενόν θα το καλύψουν μοιραίως, ξενόφερτα Θρησκευτικά ρεύματα, Κατά
8
μείζονα λόγουν λόγω και της ανεξέλεκτης μετανάστευσης και
λαθρομετανάστευσις που κατακλύζουν την χώρα μας.
Διατί η έλλειψις Παιδείας έχει ως αποτέλεσμα, την αποδόμησιν των
ιδανικών της χώρας μας. Θα σημάνη την κατακρεούργησιν της Ελληνικής
γλώσσας που είναι η πιο ομορφότερη γλώσσα του κόσμου.
Τώρα μάλιστα που το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών, αρχίζει να
διδάσκεται στα δημοτικά Σχολεία της Οξφόρδης. Ο Όμηρος που διδάσκεται σε
όλα τα σχολεία του κόσμου, μόνον στην Ελλάδα έχει απαξιωθεί.
Στην Αυστραλία κατόπιν πειραμάτων Αυστραλών επιστημόνων,
επιβεβαιώνεται ότι δυσλεκτικά παιδάκια θεραπεύονται από το μάθημα των
αρχαίων Ελληνικών.
Στις προεδρικές εκλογές στην Γαλλία προ ετών ερωτήθησαν οι
υποψήφιοι κ.κ. Σαρκοζί, Μπαϊρού, η σοσιαλίστρια Σεκγολέ Ρουαγιάλ και η
κουμουνίστρια Μαρί Ζωρζ Μπιφέ, τι πιστεύετε για την Παιδεία απήντησαν.
Ωφεληθήκαμε από την ευρύτερην Παιδεία που μας έδωσε η Χριστιανική
παιδεία, μια παιδεία, κατά πολύ πιο ανθρωπιστική.
Η κατάλυσις σε ότι έχει σχέση με την Εκκλησία, την πίστη, το
θρήσκευμα, την ιστορία, έρχεται σε μια πλήρη αντίθεση πλειάδος
επιστημόνων, διαφόρων ειδικοτήτων, που διαχρονικά δέχονται, έναν
«Πανσθενή Δημιουργό».
Βlaise Pascal (1629-1662) Γάλλος μαθηματικός – φιλόσοφος – Φυσικός
Νόμος συγκοινωνούντων σωλήνων. Έγραφε: «Η πλέον πειστική απόδειξις της
υπάρξεως, του Θεού, είναι η απόδειξις οφθαλμοφανούς αρμονίας όλων εκείνων
των μέσων που διατηρούν την τάξιν του Σύμπαντος του κόσμου».
Arthur Compton (1892-1962), Αμερικανός φυσικός, έγραφε «Ο
Θεός είναι αλήθεια. Δεν υπάρχει καμμία ασυμφωνία θρησκείας και
επιστήμης».
Οι μεγαλύτεροι ερευνητές της φύσεως όλων εποχών όπως ο Κέπλερ, ο
Νεύτων, ήσαν διαποτισμένοι από βαθυτάτη θρησκευτικότητα.
9
Issac Newton, έλεγε: ''Οι ουρανοί διηγούνται δόξαν Θεού, ποίησιν δε
αυτού αναγγέλει, το στερέωμα''. "Ώρα να υψώσω χέρια και μάτια στον Πατέρα
του Φωτός, για να προσευχηθώ ταπεινά προσιλωμένος. Εσέ ευχαριστώ Κύριε
Θεέ, τον Δημιουργόν μας, που με αφήνεις να ιδώ την ομορφιά στα
Δημιουργηματά σου".
Τα ανωτέρω αποδεικνύουν το βάθος και το μέγεθος της ψυχής των
σπουδαίων αυτών επιστημόνων.
«Η Ορθόδοξις Εκκλησία, και μάλιστα η Ελληνική, διατηρεί
αλώβητον πάσον την υπό του Θεού αποκαλυφθείσαν αλήθεια, αφ' ετέρου
δε αμυνομένη εις τους προσπαθούντας να διασπάσουν την ενότητά της
εξέρχεται νικήτρια».
Πάντοτε επαγρυπνεί, και αρθρώνει και ορθώνει λόγον, και μάλιστα
λόγον εναργή μεστόν, στις εκάστοτε κυβερνήσεις για θέσεις και αποφάσεις που
δεν συνάδουν με το πνεύμα της εκκλησιαστικής αρχής, σύμφωνα με τον
καταστατικόν Χάρτην της Εκκλησίας της Ελλάδος του 1977 του οποίου το
κείμενον η πολιτεία συνέταξε, και η βουλή των Ελλήνων το ψήφισε, αναφέρει
ότι η Ιερά Σύνοδος να έχει λόγον για ότι δήποτε αντίκειται στον
Εκκλησιαστικόν χώρον.
Αν οι Κυβερνήσεις κωφεύουν οι κινούνται, δολίως για Εκκλησιαστικά
θέματα, η Εκκλησία ανθίσταται και μάλιστα δυναμικά.
Η ένταξή μας στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, της δήθεν ευημερίας και
ελευθερίας, αποδεικνύεται δυστυχώς σε κοινότητα σκοτεινών συμφερόντων
και σκληρών οικονομικών σκοπιμοτήτων.
Η παγκοσμιοποίηση που μας επιβάλλουν, δεν είναι τίποτα άλλο από μιαν
χοάνην που καταβροχθίζει τα πάντα, και ότι απομένει, ο ολετήρας αναλαμβάνει
το τελείωμα.
Ίσως μας θεωρήσουν μικρούς και αδύναμους.
'Εχομεν όμως δυνατές ρίζες. Έχομεν αταλάντευτη πίστη. Είμεθα
απόγονοι ηρώων και Μαρτύρων- Δεν πτοούμεθα.
10
Έχομεν λουπόν την ηθικήν υποχρέωσιν Εκκλησία και Πολιτεία, να
δώσωμεν την πραγματικήν πνευματικήν τροφήν, και όχι μεταλαγμένην, εις τας
ψυχάς των νέων μας, που νοσηρά συνθήματα μειώνουν το ενδιαφέρον των, για
ένα καλύτερον κόσμον. Το ωθούν να καταφεύγουν σε υποκατάστατα, για την
απόκτησιν δήθεν προηγμένων δώρων, για την κατάκτησιν «παραδεισένιων
κλάσεων η χαρώνειων παραδείσων».
Η νέα γενιά οφείλει να μπη πρωταγωνιστής, να ανοίξη ο δρόμος να
δράση, για να αντιμετωπίση την καρδιά του προβλήματος, (κερδισμένη και όχι
χαμένη γενιά).
Οι εκπαιδευτικοί μας με αγάπη Χριστού και πνεύμα θυσίας, πρέπει να
πλησιάσουν τους νέους, να συζητήσουν μαζί τους, και αποκαλύψουν με
ειλικρίνεια και πιστότητα τις θεμελιώδεις αρχές της Εκκλησίας και της
Παιδείας.
Ας αναζητήσωμεν σωστές λύσεις στην Παιδεία, για να έχωμεν επιτέλους
ένα Σχολείο όπως θα το ήθελε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός (Πατροκοσμάς), ο
οποίος γέμισε την Ελλάδα με σχολεία.-
11
