τοῦ ἀρχιμ.Ἰακώβου Κανάκη
Εἶναι, γιά τήν μικρή σέ πληθυσμό καί ἔκταση χώρα μας,
πολλά τά γεγονότα πού σέ ὠθοῦν σέ σκέψεις καί προβληματισμούς. Πολλά τά ἐρεθίσματα
γιά νά καταγράψεις σκέψεις πού ἀβίαστα δημιουργοῦνται στήν ὕπαρξή σου. Σέ ὅλα
τά ἐπίπεδα τά προβλήματα καί οἱ δυσκολίες πολλές× ὅμως ἡ ἀπογοήτευση
καί ἡ ἀνασφάλεια πού πλανᾶται στήν ἀτμόσφαιρα εἶναι τό χειρότερο ἀπ᾽ὅλα. Μιά ἀπογοήτευση πού συναντᾶς σέ μικρούς καί
μεγάλους. Στούς νεώτερους πού δέν τολμοῦν
νά κάνουν ὄνειρα καί στούς ἡλικιωμένους πού νιώθουν ὅτι δέν κατάφεραν τίποτα
στήν ζωή τους.
Μιά κοινωνία λοιπόν πού παραπαίει καί φῶς στό τοῦνελ δέν
φαίνεται. Μιά κοινωνία πού ζεῖ μέ «ναυτικά
φυλλάδια». Γι᾽αὐτό θέλω νά σᾶς πῶ, γιά τά «ναυτικά
φυλλάδια».
Μιά γραφειοκρατική ἐπίσκεψη σέ ναυτική σχολή σοῦ
φανερώνει ὅλα τά παραπάνω, σοῦ δείχνει τήν τάση τῶν νέων τοῦ τόπου μας. Ὅλοι ἀναμένουν
αὐτά τά χαρτιά. Ἔγγραφα καί δικαιολογητικά σέ μιά μεγάλη σειρά ἀνθρώπων μπροστά
στήν γραμματεία. Τί κάνουν ὅλα αὐτά τά νέα παιδιά ἐδῶ; Τί περιμένουν; Μιά
καλύτερη ζωή…κάπου ἔξω…σέ κάποια ξένη χώρα. Ἔβλεπες καθαρά στά πρόσωπα τῶν ἀγοριῶν
καί τῶν κοριτσιῶν τήν ἀγωνία γιά τό τώρα καί τό αὔριο. Στά πρόσωπά τους ὅμως καί
τίς κινήσεις τους καθρεπτίζεται ὅλη ἡ χώρα. Ψάχνουν τρόπο νά φύγουν μακριά ἀπό
τόν τόπο πού τούς γέννησε, ὅσο πιό γρήγορα μποροῦν, γιατί οἱ γονεῖς πιέζουν
πλέον, γιατί ἡ ἀνεργία τούς σκοτώνει. Εἶναι παιδιά μέ ὅλες τίς χάρες, μέ πτυχία
σχολῶν τοῦ Πανεπιστημίου, μέ διπλώματα, μέ ξένες γλῶσσες, ἀλλά ἀναγκάζονται σέ
φυγή γιατί τούς διώξαμε μέ κάποιο τρόπο ἤ καί γιατί δέν τούς μάθαμε νά ζοῦν καί
μέ τά λίγα. Δέν μπορῶ νά ξεχάσω τά πρόσωπά τους, ἄλλα κατηφή καί ἄλλα λαμπερά, μά ὅλα φοβισμένα. Πῶς καταφέραμε καί διώξαμε αὐτά τά παιδιά,
πού ἀποτελοῦν τό μέλλον μας; Πῶς γίναμε τόσο ἀνεπιθύμητοι καί περιορισμένοι καί
δέν μποροῦν νά μᾶς ἀντέξουν; Πάντως οἱ μεγαλύτεροι ἐτοίμασαν γι᾽αὐτούς ὅσα περνοῦν
καί δέν ἀντέχουν. Μᾶς ἀπορρίπτουν οἱ
νέοι γιατί νιώθουν ὅτι δέν μποροῦν νά συνυπάρξουν μέ τό σάπιο καί τό ψεύτικο.
Ὅμως-δέν
εἶναι προφητεία αὐτό, ἱστορική ἐπανάληψη καί ἀλήθεια εἶναι- θά ἔρθουν καί πάλι
χρόνια, πού αὐτόν τόν εὐλογημένο τόπο, πού κατοικοῦμε, θά τόν πατήσουν καί θά
τόν ἀναδημιουργήσουν νέα πρόσωπα μέ ἀρχές ὄχι ξένες ἀλλά μέ αὐτές πού ἔχουν ἀποθηκευθεῖ
στό DNA τους. Θά ζήσουν μέ τίς ἀρχές τῶν
προγόνων μας καί θά γράψουν καί πάλι σπουδαῖες καί ἔνδοξες σελίδες ἱστορίας. Θά
μεσουρανήσουν καί πάλι στό παγκόσμιο στερέωμα γιατί ἡ ἀλήθεια δέν μπορεῖ νά
κρυφτεῖ ὅπως δέν μπορεῖ νά κρυφτεῖ ὁ ἥλιος. Ἡ Ἑλλάδα δέν εἶναι ἀόριστες ἰδέες ἀλλά
τρόπος ζωῆς. Ἡ Ἑλλάδα καί ἄν «πωληθεῖ» δέν μπορεῖ νά χαθεῖ. Θά μαρτυρᾶ πάντοτε
τό μεγαλεῖο τῆς οὐσία της, τῆς ὕπαρξής
της. Καί αὐτήν τήν Ἑλλάδα τήν κουβαλᾶμε μέσα μας, ὅπως τήν Πίστη μας, καί αὐτήν
δέν μποροῦν νά μᾶς τήν πάρουν μέ κανένα τρόπο ἄν, ὅπως ἔλεγε ὁ ἅγιος, δέν τήν
δώσουμε μοναχοί μας!
