Θέλω να γράψω εδώ και ημέρες δυο σκέψεις με όσα συνέβησαν στην Δυτική και κυρίως Ανατολική Αττική και δυστυχώς όσα συνεχίζονται να συμβαίνουν, να μεταδίδονται και κυρίως γράφονται.
Συνέβη αυτές τις ημέρες, δυστυχώς στις δικές μας ημέρες, το 2018, μία τραγωδία. Πόνος, κλαυθμός, οδυρμός, ορφάνια, αποκαΐδια, θάνατος…. λίγες λέξεις που μπορούν να χαρακτηρίσουν αυτά που συνέβησαν.
Άνθρωποι έζησαν τραγικές καταστάσεις που δεν τις φαντάζονταν. Στέγνωσαν τα μάτια τους, όχι μόνο από τους καπνούς των πυρκαϊών , αλλά και από δάκρυα. Έκαναν τα πάντα για να επιζήσουν , να σώσουν ότι μπορούσαν, έμψυχο ή άψυχο, παιδιά, γονείς, αδέλφια, σπίτια, περιουσίες, ζώα κλπ.
Μπορεί κάποιος να πει κάτι γι’ αυτά; Πολλά! Τί όμως μπορεί να πει;
Να αποδοθούν ευθύνες, βεβαίως.
Ποιος θα το κάνει;
Εμείς; Μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Από τον καναπέ ή το μπαλκόνι μας πίνοντας καφέ ή κάποιο δροσιστικό ποτό ενώ οι άλλοι έδιναν μάχη προσπαθώντας να σώσουν κάποιους συνανθρώπους τους; (Εννοώ τα σώματα ασφαλείας, τον στρατό, τους εθελοντές και λοιπούς που προσέτρεξαν στην δύσκολη αυτή κατάσταση).
Εμείς θα το κάνουμε αυτό κρίνοντες τους πάντες και τα πάντα, ακόμη και τους άταφους νεκρούς , ότι δήθεν είχαν χτίσει παράνομα;
Μη γένοιτο!
Δύσκολες οι καταστάσεις, φοβερές οι στιγμές…. έξω από το χορό πολλά τραγούδια ξέρουμε, όπως λέει ο λαός μας.
Βεβαίως και θα αποδοθούν ευθύνες. Πρέπει να αποδοθούν ευθύνες! Κάποιοι ίσως γνωρίζουν καλύτερα από εμάς.
Από την περασμένη Δευτέρα έχουμε ακούσει αναλύσεις, ερμηνείες, ιστορίες (όντως τραγικές) διανθισμένες σύμφωνα με τα ειδησεογραφικά δελτία ειδήσεων , μη σεβόμενοι τον πόνο, την θλίψη και αυτούς ακόμη που πέθαναν μέσα σε λίγα λεπτά με αυτόν τον μαρτυρικό τρόπο. Ακούσαμε τα πάντα. Διαβάσαμε πάρα πολλά. Κείμενα, φωτογραφίες φτιαγμένες για πολλά like , χωρίς να υπολογίζεται ανθρώπινη αξιοπρέπεια και πόνος. Επίρριψη ευθυνών, κατηγορίες, μεταξύ μας αντιπαραθέσεις, τσακωμοί κλπ….. ενώ ταυτόχρονα, όσο ωμά και να ακούγεται, κάποιοι δεν έχουν ούτε φέρετρο να θάψουν τους νεκρούς τους. Ακόμη πολλοί προέβησαν και σε δηλώσεις ώστε να δικαιολογηθεί η καταστροφή αυτή και να εξηγήσουν τις αιτίες με θεολογικό λόγο. Ατυχές… άτοπο.
Είμαι παπάς σ’ ένα μικρό ψαροχώρι που το βρέχει ο Αργολικός κόλπος. Μικρό αλλά με τη δική του ιστορία. Είμαι Εφημέριος στο Κιβέρι Αργολίδος τα τελευταία έντεκα χρόνια. Τελευταία απογραφή; 911 κάτοικοι. Μόνιμοι; Πολλοί λιγότεροι.
Στο άκουσμα αυτών των καταστροφών από την λαίλαπα της φωτιάς, χτύπησαν τα πρώτα τηλέφωνα, εκδηλώθηκε άμεσα ενδιαφέρον, πως μπορούν να βοηθήσουν.
Ένα χωριό μ’ ένα μεγάλο αφέντη στο κέντρο του, τον Αη Γιάννη τον Πρόδρομο και την Μεγάλη Κυρά στην άκρη του. Οι κάτοικοί του; Κυρίως αγρότες, βιοπαλαιστές, άνθρωποι του μόχθου, όλη την ημέρα στα χωράφια, χειμώνα-καλοκαίρι για να κρατήσουν σπίτια και οικογένειες με όλες τις δυσκολίες της αγροτιάς.
Πάτερ, τι θα κάνουμε για τους ανθρώπους που δοκιμάστηκαν, κάηκαν τα σπίτια τους; Χωρίς αναλύσεις τα ερωτήματα, χωρίς ερμηνείες, χωρίς να αποδώσουν ευθύνες για το ποιος φταίει. Ήδη μετά το κακό, την Τετάρτη και την Πέμπτη άνθρωποι κάθε ηλικίας αγόρασαν και έφεραν νερό, ξηρά τροφή, γάλατα, μωρομάντηλα, κομπόστες, φάρμακα, γάζες κ.α…… χωρίς αναλύσεις, χωρίς ερμηνείες, χωρίς πολλά λόγια! Όλοι οι φορείς σύσσωμοι, μία γροθιά.
Ήδη όλα αυτά μέσω του Δήμου Άργους-Μυκηνών παραδόθηκαν. Συγχαίρω και επαινώ τους ανθρώπους που συνέτρεξαν για να βοηθήσουν μ’ αυτόν τον τρόπο τους συνανθρώπους τους, χωρίς αναλύσεις, χωρίς εξηγήσεις και λόγια πολλά!
Μικρό χωριό το Κιβέρι. Χωρίς εξηγήσεις για το ποιος φταίει, ήδη ανακοινώθηκε και γίνεται προσπάθεια από όλους τους φορείς να ενημερωθούν περισσότεροι άνθρωποι ώστε να συμμετέχουν στην έκτακτη εθελοντική αιμοδοσία στο Δημοτικό Σχολείο του χωριού την ερχόμενη Τετάρτη, σε συνεργασία με τον Σύλλογο Εθελοντών Αιμοδοτών Αργολίδας «Δεσμοί αίματος».
Σήμερα σε όλους τους Ιερούς Ναούς της Ελλάδος διαβάστηκε η Εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου. Διαβάστηκε και στον δικό μας, στο Κιβέρι. Παρότρυνση για προσευχή (επιμνημόσυνη δέηση) και περιαγωγή δίσκου για τη συγκέντρωση χρημάτων για τους πυροπαθείς. Όλοι ανταποκρίθηκαν. Οι άνθρωποι προσεύχονται, τους βλέπεις, σταυροκοπιούνται, δακρύζουν όταν ακούνε: «πάντων των αδελφών ημών των εκ του πυρός μαρτυρικώς τελειωθέντων».
Αναλύσεις, εξηγήσεις; Ναι. Τί εξηγήσεις;
Πώς θα βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας.
Πώς θα βοηθήσουμε το Λύρειο ίδρυμα που κάηκε ολοσχερώς, που μεγαλώνει και φροντίζει από την βρεφική ηλικία μέχρι το γάμο ορφανά παιδιά εδώ και δεκαετίες;
Ναι, με τη μέριμνα των μοναζουσών, ευλογημένων υπάρξεων που έχουν αναθρέψει δεκάδες παιδιά, μακριά από τα φώτα τις δημοσιότητας και τις κρατικές επιχορηγήσεις. (Μία μικρή απάντηση, αν και δεν χρειάζεται, ο Κύριος γνωρίζει, σε αυτούς που σ’ αυτές τις τραγικές στιγμές αντί να αναπέμψουν προσευχές, έσταξαν για άλλη μια φορά χολή, υβρίζοντας παπάδες και εκκλησία με τους γνωστούς χαρακτηρισμούς…).
Πού θα μείνουν τώρα 65 ορφανά που δεν έχουν ούτε μία αγκαλιά;
Πού θα φιλοξενηθούν οι γέροντες που δεν έχουν κανένα;
Τέτοιες αναλύσεις θέλουν οι ενορίτες μου, τέτοιες εξηγήσεις.
Πολύ συγκινούμαι. Χαίρομαι που είμαι παπάς τους. Χαίρομαι που στην ενορία που εφημερεύω υπάρχουν και σήμερα ΑΝΘΡΩΠΟΙ, μέσα σε μια κοινωνία που εργάζεται την απανθρωπιά και το πλιάτσικο, με τέτοια αισθήματα αγάπης και αλληλεγγύης.
Ναι! Οι ενορίτες μου , μου θυμίζουν τον κρυστάλλινο λόγο του Χριστού : «ἐφʹ ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40), τον λόγο που θα κρίνει όλους μας Εκείνη την ημέρα.
Ευχαριστώ ως Εφημέριος της Ενορίας του Τιμίου Προδρόμου Κιβερίου, όλους τους φορείς για την συνεργασία τους με την Εκκλησία, τον Αντιδήμαρχο του Δήμου Άργους Μυκηνών κ. Δημήτριο Κρίγγο , το Τοπικό Συμβούλιο της Κοινότητάς μας και τον πρόεδρο αυτού κ. Αντώνιο Λυμπέρη, τον Αθλητικό Σύλλογο Κιβερίου «ΕΡΜΗΣ» , τον Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Κιβερίου και τον πρόεδρο αυτών κ. Αθανάσιο Νταβέλο, τον Χορευτικό Σύλλογο και την πρόεδρο αυτού κ. Κική Παπαδάτου, τον Πολιτιστικό Σύλλογο και τον πρόεδρο αυτού κ. Κώστα Τσακίρη και όλους του ενορίτες μου που ξέρουν στα δύσκολα να ενώνονται.
Τους συγχαίρω, τους επαινώ και εύχομαι ο Θεός να ανταποδώσει τα καλά τους έργα πλουσιοπάροχα σε όλων τις οικογένειες.
Ο Θεός να στηρίξει τους ανθρώπους που δοκιμάζονται να σταθούν στα πόδια τους και να είναι αναπαυμένες όλων οι ψυχές που έφυγαν με αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Μην ξεχνούμε στην προσευχή μας , τους ζωντανούς και τους κεκοιμημένους, όπως είπαμε από την πρώτη στιγμή.
Εφημέριος Ενορίας Τιμίου Προδρόμου Κιβερίου
π. Πέτρος Αθανασόπουλος
Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος Ι.Μ Αργολίδος