ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΜΕ πρίν καιρό και ἀπροσδόκητα ἕναν μεσόκοπο Αγιονορείτη Μοναχό νά καθαρίζει τίς καβαλίνες ἀπό τόν σταῦλο ἑνός Κελλιοῦ που’χᾶν γιά νά σταλιάζουν τά μουλάρια.
Μάθαμε ὅτι ὡς λαϊκός εἶχε ἀξιοζήλευτη θέση στά Πανεπιστήμια ,μέ μεταπτυχιακά καί περγαμηνές, τά ὁποία παράτησε γιά τό οὐράνιο Πανεπιστήμιο τῆς καλογερικῆς καί τῆς ἀφάνειας.
-Γέροντα εὐλογεῖτε.Δῶστε μου τήν εὐχή σας, πάω καί ἐγώ γιά Ἱερομόναχος ἴσως καί γιά Μητροπολίτης ἄν μπορέσω.
-Ἀγαπητό μου παιδί,ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ἀνάγκη ἀπό Θεοφόρους καί ὄχι ἀπό βαθμοφόρους.
Ἄλλωστε, τό νά ἐπιλέγουμε τήν ἄγαμη ἐν Χριστῷ ζωή, αὐτό ὀποσδήποτε ὑπονοεῖ τήν ἀπόλυτη καί δίχως προϋποθέσεις ἀφιέρωσή μας στήν Θεϊκή ἀγάπη.
Ἄν λοιπόν ἕνας κληρικός πού λέει πώς ἀγαπᾶ τόσο πολύ τόν Χριστό σέ βαθμό πού νά θυσιάζει καί αὐτήν τήν ἴδια του τήν φύση…τόν ἔρωτα,τήν σύζυγο , τά παιδιά,τούς συγγενεῖς…καί τόσα ἄλλα… πώς μπορεῖ παράλληλα νά ζητᾶ, μέ ἕνα κοσμικό σκεπτικό, ἀξιώματα καί ἐξουσίες λές καί πάει γιά πολιτευτῆς στήν Βουλή;
Ἐπιτρέψτε μου, ἀλλά «Οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν» (Λουκ.ιστ΄,13)
¨Ἤ τήν Θεϊκή δόξα τῆς ἀφάνειας θά ζητᾶμε ἤ τήν κοσμική καταξίωση. Τήν ἀξία καί ὄχι τά ἀξιώματα.Τήν ἀρχή τῆς μετανοίας καί ὄχι τίς ἀνθρώπινες ἀρχές.