Είμαι ο βραδινός νεοκώρος σε ένα ιερό ναό που θεωρείτε πέρασμα, από τον πολύ κόσμο.
Κάθε μέρα περνάει αρκετός κόσμος.
Μερικοί είναι βιαστικοί, ανάβουν το κερί τους, κάνουν το γρήγορο σταυρό τους, προσκυνούν εξ αποστάσεως τις εικόνες και φεύγουν αναπαυμένοι. Ότι και σήμερα έκαναν το θρησκευτικό τους καθήκον.
Μερικοί είναι οι θρησκευτικοί τουρίστες, ρωτάνε πολλά άλλα για το θεαθήναι, και αυτοί φεύγουν αναπαυμένοι.
Ελάχιστες είναι οι εξαιρέσεις των πιστών Χριστιανών, που ξέρουν που βρίσκονται και πραγματικά μόνο για αυτούς αξίζει η ενορία να παραμένει ανοικτή 28 ώρες το 24ωρο. Έχουν τον πόνο τους, αλλά ξέρουν να το κρύβουν. Ελάχιστοι τους κατανοούν, και προσεύχονται για αυτούς.
Η σιωπή μου, που μερικές φορές εκλαμβάνεται και ως αδιαφορία από τους κατά όνομα Χριστιανούς, είναι η μοναδική λύση που πραγματικά φέρνει την εσωτερική ηρεμία και γαλήνη που χρειάζεται το συγκεκριμένο διακόνημα.
Δημιουργώντας ένα αίσθημα πλήρης κατανόησης στους προσκυνητές, ανεξαρτήτου φύλου και ηλικίας.
Όσο για την προσευχή δεν πρέπει να λείπει από την ψυχή και την καρδιά.
Η επιβλητική εικόνα της Παναγίας που έχει ο ιερός ναός δεν αφήνει και πολλά περιθώρια να μην έχεις νήψη.
Ήταν κάποιες από τις πολλές σκέψεις που μου έρχονται στο νου.
Πιστεύω να σας προβλημάτισα λίγο, έτσι ώστε την επόμενη φορά που θα επισκέφτητε έναν ιερό ναό να φύγετε με την σιωπή και την προσευχή στην ψυχή σας.
Ο ταπεινός δούλος του Θεού.
Γεώργιος Κάτρης
Γεώργιος Κάτρης
