Πηγαίνοντας μια βόλτα σε κάποια ενορία της Αγιοτόκου Ελλάδας μας, κάθισα προς τις τελευταίες θέσεις των αντρών.
Ήθελα να προσευχηθώ.
Είχα και εγώ κάποια θέματα και ήθελα να τα αφήσω στην αγκαλιά της Παναγιάς μας.
Έβλεπα την εικόνα της Παναγίας.
Γερόντισσα, το όνομα της, η μία από τις πολλές ονομασίες της.
Στην δεύτερη σειρά των καθισμάτων των αντρών, μια γυναίκα.
Την περισσότερη ώρα είχε σκυμμένο το κεφάλι της.
Κάποιες στιγμές, σήκωνε το κεφάλι της.
Έβλεπε με ορθάνοιχτα τα πνευματικά της ματιά, την εικόνα της.
Αισθάνθηκα ότι προσευχόταν, με αρκετή ένταση, και αγωνία.
Για αρκετή ώρα, φαινόταν ότι ήταν αλλού, χαμένη στις σκέψεις της και στις προσευχες της.
Στην μυστική συνομιλία μαζί της.
Κατάτεθε σε εκείνη στην αγκαλιά της, τα αιτήματα της.
Σίγουρη, ότι θα της δοθεί το βάλσαμο που ζητούσε από την Παναγιά μας.
Ξαφνικά, άρχισε να κλαίει με λυγμούς.
Την άφησα, να κλάψει.
Έκλαψε για σχεδόν δέκα λεπτά.
Την πλησίασα.
Την ρώτησα αν θέλει, κάτι.
Της έδωσα ένα μπουκάλι με νερό.
Ηρέμησε.
Ξαναγύρισα, στην θέση μου.
Μετά από λίγο, ήρθε προς το μέρος μου.
Μου είπε, ένα ευχαριστώ και έφυγε.
Αυτά είναι τα δάκρυα ενός ανθρώπου.
Πηγαίνοντας σε άλλη ενορία, έζησα μια άλλη εμπειρία.
Το δάκρυ της Παναγίας.
Η εικόνα της Παναγίας της Γερόντισσας δάκρυσε.
Οι δύο γυναίκες που προσκύναγαν εκείνη την στιγμή έμειναν άφωνες!
Έχοντας εμπειρία από το ιερό προσκύνημα της Παναγίας της Μαλεβής, τις ηρέμησα.
Λέγοντας τους, ότι αυτό που είδαν το έκανε η Παναγία για εκείνες.
Το σημάδι ότι κάτι θέλει να τους πει.
Ότι κάτι καλό θα τις δώσει.
Έμειναν για πολύ ώρα άφωνες.
Τελικά, όπου και να πας ο ανθρώπινος πόνος, εξαφανίζεται χάρη στην Μεγάλη Μητέρα, την Παναγίας μας.
Καλό υπόλοιπο 15 Αυγούστου,
Ο ταπεινός δούλος του Θεού,
Γεώργιος Κάτρης.