ΘΑ ΕΛΕΓΕ κάποιος πως είναι γράμματα από κάποιον ευαίσθητο ρομαντικό συγγραφέα.Είναι όμως λίγα στάχυα από την νεκρώσιμη ακολουθία της Εκκλησίας μας.
(«Ακολουθία νεκρώσιμος εις Ιερείς».Στιχηρόν ιδιόμελον Ήχος γ΄(Ευχολόγιον Μέγα εκδ. ΑΣΤΕΡΟΣ σελ. 436)
«Έγινα πιά σιγηρός και άφωνος. Το στόμα και η γλώσσα παύσανε ,τα χείλη αδρανή,τα χέρια και τα πόδια δέθηκαν…η μορφή αλλοιώθηκε, οι οφθαλμοί έσβησαν ,η ακοή δεν κατανοεί ,η μύτη δεν οσφραίνεται του θυμιάματος την ευωδία… η αληθινή αγάπη όμως ουδέποτε νεκρούται !»
