Religion Recovery (ή ένας παπάς τα πέταξε)

- «Όλοι όσοι το επιθυμούν ανεβαίνουν.
Μη φοβάσαι. Υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων
στο τέλος. Αυτοί που λένε στον Θεό:
Ας γίνει το θέλημά σου!
Και αυτοί που τους λέει τελικά ο Θεός:
Ας γίνει το θέλημά σου!
Όλοι όσοι είναι στην κόλαση, είναι από
επιλογή τους. Χωρίς αυτή την προσωπική
επιλογή δεν θα μπορούσε να υπάρχει
Κόλαση!»
C. S. Lewis
Το μεγάλο διαζύγιο
Εκδ. ΙΩΝΑΣ, σελ. 70

Σου ’ρχεται το παραπάνω απόσπασμα στο νου, όταν ακούς ένα πρώην κληρικό να διακηρύσσει στο Religion Recovery [Τι άραγε σημαίνει; Θρησκευτική ανάκτηση, θρησκευτική επάνοδο, θρησκευτική ίαση;]... «για το θρησκευτικό σύστημα που τον στέλνει στην κόλαση και στο σκοτάδι»!!!

Αδελφέ μου, δεν ξέρω, τί σε οδήγησε στην ανάληψη της ιερωσύνης! Δεν ξέρω ποια ήταν η διαδρομή σου στην Εκκλησία του Χριστού! Δεν ξέρω αν συνάντησες κάποιο πρόσωπο που πορευόταν προς την Βασιλεία του Θεού, πολύ περισσότερο δεν ξέρω αν συνάντησες πρόσωπα-εμπόδια σ’ αυτή την διαδρομή..., δεν σε ξέρω προσωπικά, και δεν θέλω με κανένα τρόπο, να γίνω κριτής σου!


Η ψυχική οδύνη του καθενός είναι στον απόκρυφο χώρο της καρδιάς, θεατή μόνον απ’ τον Χριστό, ο Οποίος θα την συνυπολογίσει όταν θα μας κρίνει, γιατί «οὐ τέρπεται ἐπ’ ἀπωλείᾳ ζώντων, ἀλλά θέλει πάντας σωθῆναι».


Στο παλαιό βιβλίο του Γεροντικού ίσως είχες συναντήσει την ιστορία που ρωτάει (-αναγγέλλει) κάποιος για μια ανάλογη με την δική σου υπόθεση (εγκατάλειψη της μοναχικής ζωής) ένα μεγάλο και άγιο Γέροντα και εκείνος του αντιλέγει: Γι’ αυτό εκπλήσσεσαι, ότι έφυγε; Έκπληξη είναι να φτάσει κανείς μέχρι τέλους, όπως άρχισε!


Και ο μακαρίτης π. Σωφρόνιος στο Έσσεξ, έλεγε για τέτοια θέματα:


- Κατανοήστε τον άνθρωπο, τόσο άντεξε το απόλυτο!


Και θυμάμαι προσωπικά τον μακαρίτη τον Γέροντά μου, Πρεβέζης Μελέτιο, να κλαίει με λυγμούς πάνω από τον τάφο του Μητροπολίτου Λένινγκραντ Νικοδήμου, βλέποντας αυτό που εκείνος είχε ζητήσει να γραφεί στον τάφο του (και εγώ να εκπλήσσομαι, γιατί δεν καταλάβαινα ρωσικά):


«Κατανόησε, Κύριε, την αδυναμία της ψυχής μου».


Δεν ξέρω τα κίνητρά σου για την ιερωσύνη, τα όσα όμως είπες ή λες φεύγοντας, δείχνουν ότι μάλλον φόρτιση συναισθηματική (στην λογική της απαράδεκτης «θεολογίας» των κλίσεων των ιερατικών) πρέπει να υπήρξε η κινητήριος δύναμη στο να γίνεις ιερέας. Δηλαδή, ένταση συναισθηματική, πράγμα που είναι, ψυχολογικά, μια κινητή άμμος.


Μια συνθήκη που καταπίνει όσους νομίσουν ότι μπορούν να σταθούν πάνω της. Συγχώρα με, αν αλλοιώς έχουν τα πράγματα και σε αδικώ. Πάντως η «θεολογία» που αναδίδουν τα λεγόμενά σου (συγχώρα με και πάλι) καμμία σχέση δεν έχει με την διδασκαλία της Εκκλησίας του Χριστού.


Τα λάθη και τα πάθη τα ανθρώπινα είναι προς θεραπείαν και είναι πελώριο λάθος, αν, αντί τούτου, τα ανάγουμε σε κριτήρια και τρόπο αξιολογήσεως, γι’ αυτά που συμβαίνουν στην ζωή μας ή γι’ αυτά που πρέπει να αποφασίσουμε. «Φαῦλος βίος ὀρθά δόγματα οὐ τίκτει» έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες, όχι οι χριστιανοί. Και οι χριστιανοί προσυπογράφανε με το Δ΄ Μακκαβαίων (έστω δευτεροκανονικό) ότι «αὑτοκράτωρ ἐστί τῶν παθῶν, ὁ εὐσεβής λογισμός».


Αν χάσει λοιπόν κάποιος τον κυβερνήτην λογισμόν, θα περιτρέπεται σαν μεθυσμένος ιππέας και θα νομίζει ότι φταίει το άλογο! Θα ’χει κι αυτός «άξονα την δική του προσωπική αλήθεια», όπως γράφεις και συ.


Και αν διαβάζει τους συγχρόνους του opinion makers, [που γράφουν, όπως αυτάρεσκα δηλώνουν...


«Μία σύντομη ιστορία του μέλλοντος»(!!)] θα μαθαίνει από εκεί ότι «η ελεύθερη βούλησή μας είναι η ανώτερη αυθεντία που υπάρχει» και ότι «αρκεί να συμβουλευτώ τον εαυτό μου για το τι θέλω να κάνω, αφού ό,τι νοιώθω καλό, είναι καλό, και ό,τι νοιώθω κακό είναι κακό»(!!!) τότε αδελφέ μου, όπως μας έμαθε ο Χριστός, «τυφλός τυφλόν ὁδηγεῖ καί ἀμφότεροι εἰς βόθυνον πεσοῦνται».


Φυσικά, υπάρχουν εξαρτήσεις και πάθη απαγορευτικά στο να αναλάβει κάποιος διακόνημα ιερωσύνης. Πάθη που συγχέουν την σκέψη και τον νου. Πάθη που έχουν αντικείμενο ικανοποίησής τους, τους ποιμενόμενους!


Δεν γίνεται ο ιερέας να είναι απατεώνας, κλέφτης, γυναικάς, ομοφυλόφιλος, φιλάργυρος. Είναι αυτά που λέμε κωλύματα. Δηλαδή εμπόδια απαγορευτικά. Διότι, όπως επεξηγεί ο Κ. Οικονόμος στο μνημόσυνο του αγίου ιερομάρτυρα Γρηγορίου του Ε΄:


«Ο αμπελών της Ιερωσύνης δεν είναι της μετανοίας αμπελών, εις τον οποίον πρέπει να δεχώμεθα πάσαν ώραν αδιακρίτως τους τυχόντας εργάτας μισθωτούς. Ουδέ πρέπει να γίνωνται Αρχιτρίκλινοι οι εν ταις πλατείαις κείμενοι χωλοί και ανάπηροι ψωμοζήται, τους οποίους η φιλανθρωπία του ουρανίου Οικοδεσπότου προσκαλεί μόνον ως συνδαιτημόνας εις την θείαν αυτού τράπεζαν να τραφώσι».


Όλοι, αδελφέ μου, έχουμε ανάγκη της σωτήριας γνωριμίας με τον Χριστό. Τότε, αγαπώντας Τον του λέμε, ας γίνει το θέλημά Σου. Ο Χριστός, πάντως, πρότεινε και έδωσε την σωτηρία σε όλους και για όλους, αλλά έκανε διαδόχους Του μόνον τους δώδεκα και τον Παύλο.


Πήραμε ΟΛΟΙ οι χριστιανοί την ιερωσύνη Του, αλλά μόνον οι απόστολοι την ποιμαντική φροντίδα και την προσφορά της Ευχαριστίας, εκ μέρους όλης της Εκκλησίας, γεγονός που προσθέτει ευθύνη, όχι τιμή!


Σου γράφω αυτές τις σκέψεις μετά από σαράντα χρόνια ιερωσύνης, ξέροντας όπως αντιλαμβάνεσαι, κάθε παθογένεια του ανθρωπίνου σώματος της Εκκλησίας του Χριστού. Δεν απορώ να κουράστηκες. Δεν με εκπλήσσει να θέλεις να αφήσεις την ιερωσύνη. Όμως μαζί με τον μέγα Ιωάννη τον Κολοβό έχω την απορία: Τί κατέγνως τοῦ Χριστοῦ; Για ποια πράγματα κατηγορείς τον Χριστό;


Δεν σου είπαν ότι ο Χριστός μάς αγαπάει επειδή είμαστε παιδιά του, και όχι επειδή είμαστε τα καλά παιδιά του;


Δεν σου είπαν (Λουκ. κεφ.15) ότι «κάθε μέρα βγαίνει στο δρόμο» για να δει αν επιστρέφουμε;


Δεν σου μάθανε ότι μας φορτώνεται στην πλάτη Του για να μας γυρίσει στο σπίτι μας, όταν μας βρίσκει χαμένους στο βουνό, για να μην απελπιστούμε από τον κόπο της επιστροφής;


Έχω να σου το προτείνω και αν θέλεις ας το σκεφτείς:


Μην καταφεύγεις σε ψεύτικα άλλοθι. Μην «εξαφανίζεις» την ιατρική, αγαπώντας τις πληγές σου. Δεν σε συμφέρει να μείνεις ανίατος. Πολύ περισσότερο να... καθιερώσεις την αρρώστια. Μην αποζητάς «θεωρητική» κάλυψη της ενέργειάς σου.


Φτάνει να πεις: Μέχρις εδώ άντεξα. Συγχωρέστε με, και εύχεσθε να με συγχωρέσει και ο Θεός. Πίστεψέ με, το περισσόν εκ του πονηρού εστί.


Αυτά για τον πρώην παππούλη.


Όμως τα θέματα θα γίνονται πλέον κάθε μέρα τραγικά μεγαλύτερα. Στα «γοητευτικά» flickr.com των εκκλησιαστικών sites, με γεωμετρική πρόοδο οι αρχιμανδρίτες εκτοπίζουν τους... ιερείς!!! Ναι τους ιερείς!


Γιατί αυτοί, κατά μία... απόκρυφη και απόκρημνη θεολογία (Θεός φυλάξοι), έχουν άλλης ποιότητας ιερωσύνη, και γι’ αυτό προσπερνούν τους πάντες, και προηγούνται πάντων. Και βλέπεις σχεδόν αγένειους νεανίσκους, κομψευόμενους και αυτοπροβαλλόμενους, να προΐστανται ιερατικά και διοικητικά στους ναούς.


Παιδάρια... οιστρηλατούμενα από ματαιοδοξία (...κατ’ αρχάς!) να βρίσκουν υπεύθυνους τοπικών εκκλησιών απελπισμένους από την λειψανδρία και να.... υλοποιούν το... παιδιόθεν όνειρό τους! Μόνοι. Σ’ ένα κόσμο παντοειδών ανέσεων. Σε κοινωνική «ατμόσφαιρα» σεξουαλικής αποχαλίνωσης, με το internet αντί προσευχής και μελέτης! Τι άραγε καλό μπορεί κανείς να προσδοκά;


Πατέρες Επίσκοποι


Μέχρι πότε «θα κλαίμε πτώματα»; Μέχρι πότε θα αλλοιθωρίζετε μεροληπτώντας προς τους αρχιμανδρίτες; (προερχόμενοι βέβαια και οι ίδιοι εκ του αυτού φυράματος). Μέχρι πότε οι χριστιανοί μας θα είναι τα βουβά πρόσωπα, που θα υφίστανται τις επιλογές σας, και όχι οι αποφασίζοντες για τους ιερείς τους;


Μέχρι πότε θα πλένετε τα χέρια σας και θα επιδικάζετε τα λάθη αποκλειστικά και μόνον στις πλάτες αυτών που ’σεις χειροτονήσατε; Φταίει, αποκλειστικά και μόνο, αυτός που τα πέταξε;


Πόσο μόνος ήταν; Ποιος τον φρόντιζε, τι διαβάζει, τι σκέφτεται, και τι κάνει στην προσωπική του πορεία ζωής; Πού μπορούσε να καταφύγει στις τρικυμίες της καθημερινότητας; Πόση άνεση είχε να σας... δει, εκτός γραφείου;


Επιτέλους, αφήστε τα πανηγύρια (... που μαζεύεστε για να φανεί η ενότητα και η αγάπη... ναι, ναι, ναι, γνωστόν!!) και ανασκουμπωθείτε. Η Εκκλησία δεν είναι ασώματος κεφαλή. Κάτι τέτοιο είναι τερατώδες.


Ποια όμως είναι η συμμετοχή του Σώματος; Τι αρμοδιότητες και δικαιώματα έχει το Σώμα... για το σπίτι του τελικά; Να μαγειρεύει στα συσσίτια, να περιέρχεται στους εράνους και να ρίχνει τον όβολό του στους δίσκους;


Ελπίζετε ότι «θα πάει μακρυά» κάτι τέτοιο; Δεν ακούτε τον θόρυβο από τα βήματα αυτών που έθαψαν τον Ανανία και την Σάπφειρα; Τον υπόκωφο θόρυβο-σχολιασμό για τέτοια φαινόμενα (σαν αυτό με το οποίο ασχολούμαστε) τα οποία προφανώς στο μέλλον θα αυξάνονται, όντας ήδη αρκετά;


Πόση επιπολαιότητα θεολογική κρύβει η απορία-τίτλος: Αρχιμανδρίτης πέταξε τα ράσα: «Τι Θεός είναι αυτός που ορίζει με τι πλαγιάζουν οι άνθρωποι;» Δεν βλέπετε το... χαοτικό θεολογικό κενό πίσω απ’ τα λόγια; Ας μην υποκύψουμε στον πειρασμό της απαξιωτικής απόρριψής του... για να ησυχάσουμε...!


Μη κρυβόμαστε πίσω απ’ το δάχτυλό μας. Πόσοι παπάδες μπορούν να μιλήσουν περί της εν ημίν ελπίδος; Άμφια, τυπικά, μουσική, ατμοσφαιρικός συναισθηματισμός, αγρυπνίες, διακοσμήσεις, πανηγύρια, κλπ καλύπτουν, χειρότερα και από τον λίθο του μνήματός Του, τον Χριστό της Εκκλησίας.


Οι καιροί ου μενετοί. Ας προσπαθήσουμε όλοι, κληρικοί και λαϊκοί, να γινόμαστε (κατά την εντολή του Χριστού) φως «εἰς τήν ἀφεγγῆ τού ἀνθρωπίνου βίου καί πολυπλάνητον νύκτα» (Κ. Οικονόμος)


Εύχεσθε, πατέρες.


Συγχώρησέ με, αδελφέ, για τον σχολιασμό. Ο Θεός να συγχωρήσει όλους μας.

π. Θεοδόσιος Μαρτζούχος // Romfea.gr