Ξέσπασμα του Μητροπολίτη Ιερισσού Θεόκλητου

Την Κυριακή της προ Χριστού Γεννήσεως, 20η Δεκεμβρίου τ.έ., που στην Εκκλησία μας αναγινώσκεται η αρχή του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου, δηλαδή, κατοχυρώνεται ιστορικά και θεολογικά η ένδυση της Θείας Φύσεως του Χριστού μας με την ανθρώπινη φύση, δανεισμένη εκούσια από την Κυρία Θεοτόκο, η εν χρόνω και χώρω Ενσάρκωση του Λόγου Θεού που κατά το ανθρώπινο γίνεται και Υιός του Δαβίδ, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ιερισσού, Αγίου Όρους και Αρδαμερίου κ. Θεόκλητος εχειροτόνησε Διάκονο τον Μοναχό Αμφιλόχιο, κατά κόσμο Χρήστο Χάϊτα, στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Στεφάνου Αρναίας.

Τον Σεβασμιώτατο πλαισίωσαν ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ι. Μητροπόλεως Παν. Αρχιμ. π. Δωρόθεος Ζέρβας, ο Πρωτ. π. Μακάριος Ζωνάρας, Προϊστάμενος του Καθεδρικού Ι.Ν. Παναγίας Ιερισσού, οι Εφήμεριοι του Ναού Παν. Αρχιμ. π. Παΐσιος Σουλτανικάς και Αιδ. Οικ. π. Γεώργιος Τρικκαλιώτης και ο Διάκονός του π. Θεόκλητος Παρδάλης.

Το μεγαλείο του Μυστηρίου της Ιερωσύνης κατελάμπρυνε, με τη θερμουργό παρουσία του Αγίου Πνεύματος, τον ιστορικό Ναό του Πρωτομάρτυρος, παρά το γεγονός ότι ελάχιστοι ήσαν οι μετέχοντες των Μυστηρίων της Θείας Ευχαριστίας και της Χειροτονίας, καθότι τα μέτρα προς αποφυγή της διασποράς του Κορωναϊού δεν επιτρέπουν παρά ελάχιστα πρόσωπα να παρίστανται κατά τις Ιερές Ακολουθίες. Και παρόντες ήσαν οι στενοί κατά σάρκα συγγενείς του νέου Διακόνου.

Ο π. Αμφιλόχιος προσερχόμενος στα Άγια των Αγίων συνεκίνησε με την προσλαλιά του τόσο τον Ιερό Κλήρο, όσο και τον φιλόχριστο Λαό, ο οποίος μέσω του διαδικτύου μετείχε στα τεκταινόμενα, διαβεβαιώνοντας ότι από μικρό παιδί ζούσε για την Ιερωσύνη: «Δεν μπορώ να ψηλαφήσω, στο ελάχιστο, είπε, το μυστήριο της Ιερωσύνης και δεν θα το τολμήσω. Εξάλλου, «ου φέρει τό μυστήριον έρευναν» .

Εκείνο, όμως, που θέλω και μπορώ να ψηλαφήσω είναι το ξεδίπλωμα του άπιαστου χρόνου, καθώς οι στιγμές του κάθε καιρού, συναρμολόγησαν με πόνο και δάκρυα τη σημερινή πρωτόγνωρη, για το πρόσωπο μου, ημέρα.

Θυμούμαι, Σεβασμιώτατε, άγιοι πατέρες και αγαπητοί μου αδελφοί ότι από την παιδίκη μου ηλικία δεν φαντάστηκα πότε τον εαύτο μου να είμαι κάτι άλλο, παρά Κληρικός. Συνάμα την ψυχή μου δονούσε ο πόθος της ολοκληρωτικής αφίερωσης στον Θέο. Η Ιερωσύνη και ο μοναχισμός φάνταζαν στα παιδικά και εφηβικά μου μάτια ως η Γή της Επαγγελίας.Το ράσο ήταν, είναι και θα είναι η ζωή μου.

Δεν έμαθα, αλλώστε, να πολιτεύομαι διαφορετικά στη ζωή μου»! Περαίνοντας δε ευχαρίστησε όσους στη ζωή του τον ευεργέτησαν, του πρόσφεραν το ζην και το ευ ζην.

Ο Σεβασμιώτατος ανταπαντώντας εξέφρασε την ιδιαίτερη χαρά του για το "παιδί" του, που χρόνια τώρα διαισθανόταν την πρόθεσή του να περιβληθεί το ιερό της Εκκλησίας ένδυμα, το τίμιο ράσο.

Του ζήτησε δε τρία πράγματα να έχει στον νου του, για να ευδοκιμήσει στον Αμπελώνα του Κυρίου:

«Εφόδια σου θα είναι, παιδί μου: α) Ο φόβος του Θεού. Ο Κληρικός στην Ορθοδοξία απολαμβάνει την τιμή του πιστού λαού και τον σεβασμό του, με το να του ασπάζεται το χέρι και να τον αποκαλεί Πατέρα! Είναι τιμή για σένα και την Εκκλησία ο κόσμος να σκύβει και να σου φιλά το χέρι, μα πρέπει και να το αξίζεις. Ο αθεόφοβος Κληρικός συνιστά πληγή για την Εκκλησία, πληγώνοντας ανεπανόρθωτα τον άρραφο χιτώνα του Χριστού. Αντίθετα ο σεμνός Κληρικός είναι το στεφάνι Της και η δόξα του Επισκόπου του.

β) Η προσοχή στην πορεία σου. Θυμάσαι, ο Απόστολος Παύλος πηγαίνοντας προς τη Ρώμη και αναμένοντας το Μαρτύριο, συνεκάλεσε τους Πρεσβυτέρους της Εφέσου και γονυπετώντας τους παρακάλεσε να προσέχουν τους εαυτούς τους (Πράξ. κ' 28). Φύλαξε τα λόγια σου, πρόσεχε πως συμπεριφέρεσαι στους άλλους και στην οικογένειά σου, στο Μοναστήρι σου. Το σκάνδαλο, όταν δεν προσέχουμε, παραφυλάει σαν δηλητήριο του διαβόλου και αλίμονο στον αίτιο, στον πρόξενο του σκανδάλου!

Και γ) Να είσαι ζηλωτής στη διακονία σου και να εργάζεσαι ακοίμητα για τη δόξα του Θεού! Μερικοί στην Εκκλησία από 'μας τους Κληρικούς διακονούμε τον εαυτό μας και ζητούμε από τους άλλους να μας δοξάζουν και να μας προσκυνούν! Δεν διακονούμε τον Θεό για να είναι δοξασμένο το τρισάγιο Όνομά Του!

Δοξάζουμε τον εαυτό μας. Παιδί μου, να κουβαλάς στην ψυχή σου μια ζυγαριά, για να μετράς με αυτή την αξία και την καθαρότητα της Ιερωσύνης σου, νοουμένης ως συμμετοχή στην Ιερωσύνη του Χριστού και να κοιτάς να γέρνει πάντα προς την πλευρά της Εκκλησίας και του Χριστού και ας βαραίνουν από την άλλη την πλευρά το πρόσωπό σου, η οικογένειά σου, οι άλλοι και αντίστοιχα για τον έγγαμο Κληρικό η πρεσβυτέρα του, τα τέκνα του, το σπίτι του!

Ο Κληρικός είναι εφημέριος σαν τον ιατρό. Δεν υπάρχουν ώρες, μέρα ή νύχτα! Οφείλουμε να χαίρουμε με τους χαίροντες και να κλαίμε με τους κλαίοντες. Η μάνα που πενθεί, ο νέος που παντρεύεται, ο βαριά ασθενής, το παιδί που απέτυχε ή πέτυχε στο Πανεπιστήμιο, ο έφηβος ή ο παππούς, ο ναρκομανής και ο έκφυλος θέλουν να κρατάνε το χέρι σου στη χαρά τους, στον πόνο τους ή στην απόγνωσή τους!

Που να βρεις ώρα για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου! Τελείς ακοίμητη Θεία Λειτουργία από την ώρα που γίνεσαι Διάκονος μέσα στην πυρακτωμένη ατμόσφαιρα της Πεντηκοστής της Εκκλησίας, μέχρι την ώρα που θα παραδώσεις το Επιτραχήλιο και το Ράσο σου για να κριθούν από τον Μέγα Δικαιοκρίτη! Πρόσεξε μόνο να μη γίνεις υποκριτής, "λουλούδι" που τελευταία ανθίζει δυστυχώς στους εκκλησιαστικούς κόλπους και πληγώνει αθεράπευτα τον Κύριο και τον Αμπελώνα Του!

Να ζήσεις παιδί μου και να 'σαι ντόμπρος: ένα πρόσωπο, μια καρδιά και μία θέληση, γιατί μην ξεχνάς ότι ο "υποκριτής", κατά τον καθηγητή Μπαμπινιώτη, στην Αρχαία Ελλάδα, σημαίνει ηθοποιός, κάτι που στην Εκκλησία είναι απορριπτέο και άκρως επικίνδυνο, δηλαδή βλαβερό, ξένο σώμα! Άξιος!».