Γράφει ο Κώστας Νούσης
Θα αρχίσω με έναν προφήτη - λόγιο της γενιάς μας, ο οποίος χρόνια τώρα στα γραπτά του διείδε την τραγική αυτή έκπτωση της «θρησκειοποίησης του εκκλησιαστικού γεγονότος», όπως αρέσκεται να το διατυπώνει.
Απόσπασμα από πρόσφατη επιφυλλίδα του στην Καθημερινή: «Χρειάστηκαν δυο αιώνες για να ολοκληρωθεί εδώ η θρησκειοποίηση του εκκλησιαστικού γεγονότος, επίσκοποι και πρεσβύτεροι να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, η κατήχηση και το κήρυγμα να παραδοθούν αυτονόητα σε προτεσταντικού τύπου προπαγανδιστικές οργανώσεις, το ίδιο και οι πανεπιστημιακές Θεολογικές Σχολές… Η λογική (που ελάχιστα ισχύει στην εξέλιξη των κοινωνιών) ίσως θα μας προκαλούσε να υποθέσουμε σαν μοναδικό παράγοντα ανάσχεσης του ιστορικού αφανισμού των Ελλήνων, την Εκκλησία. Όχι τη «διοικούσα» (τον ριζικά εκδυτικισμένο οργανισμό), αλλά κάποιους αθόρυβους και λιγόλογους απλούς εφημέριους: Να μετατρέψουν τους νάρθηκες των ναών τους σε προαιρετικά σχολεία, που θα μεταγγίζουν σε λίγα, έστω ελάχιστα, παιδιά την ποιητική γλώσσα της εκκλησιαστικής λατρείας, ζωντανή συνέχεια της εκφραστικής (δηλαδή καλλιέργειας) των Ελλήνων» (Χρ. Γιανναράς).
Θεωρώ ότι το αμέσως παραπάνω τα λέει και τα ερμηνεύει με ακρίβεια όλα, όσα τουλάχιστον βιώσαμε και συνεχίζουμε να ζούμε μέσω πανδημίας κορωνοϊού.
Δεν θα ξεχωρίσω Επισκόπους και Πρεσβυτέρους, αν και οι πρώτοι φέρουν τη μέγιστη ευθύνη, ως οι κυρίως λόγον αποδώσοντες τω Κυρίω για όλα όσα τραγελαφικά ζούμε τον τελευταίο χρόνο.
Ο κληρικός είναι ο πατέρας μας, για αυτό εξάλλου και προσφωνείται ομοτρόπως. Ειδάλλως, τι νόημα θα είχε να τον φωνάζουμε έτσι;
Ζούμε, φυσικά, σε μια εποχή κένωσης (και ευτελισμού) των όρων από το περιεχόμενό τους.
Έτσι βιώνουμε τους «πατέρες» τούτους ωσεί πατριούς στυγνούς και αδιάφορους, καθαρά τυπικούς δημόσιους υπάλληλους, οι οποίοι αποτελούν διοικητικούς κρίκους ενός ανώνυμου εκδυτικισμένου κρατικού μηχανισμού, άθρησκου κατά βάση, κατά δε το φαίνεσθαι ανεξίθρησκου.
Πώς φάνηκε αυτό μέσα από τα νεοελληνικά εκκλησιαστικά πράγματα, παλαιότερα και πρόσφατα;
Ας τα δούμε συνοπτικά:
• Η Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος συμπορεύτηκε με τις κρατικές διαταγές. Αντίσταση μηδαμινή. Η υποστήριξη των κυβερνώντων αμέριστη, χωρίς ούτε έμμεση αμφισβήτηση και αντιπολίτευση.
Συνάδει αυτό με την εκκλησιαστική μας ιστορική παράδοση; Φυσικά και όχι! Τρανό παράδειγμα η αντίσταση της Εκκλησίας κατά την Εικονομαχία έναντι των ασεβών διαταγμάτων και σχεδίων των τότε Βυζαντινών Αυτοκρατόρων.
• Οι Επίσκοποι, οι Ιερείς, η Σύνοδος, απεδείχθησαν όχι κεφαλή και εκφραστές του λαού του Θεού, αλλά διορισμένοι υπάλληλοι ενός ΝΠΔΔ, της Ορθόδοξης εν Ελλάδι Εκκλησίας.
Όσοι αντιστάθηκαν σθεναρώς ή υποτονικά, εκφράζοντας όχι ουσιαστική ανυπακοή, αλλά αντιρρήσεις αυτονόητες βάσει της Παράδοσης της Εκκλησίας ως Σώματος Κυρίου, αντιμετωπίστηκαν με την απαράδεκτη νοοτροπία ενός ψιλού, στεγνού και στυγνού κρατισμού (βλ. την εσχάτως διατυπωμένη Συνοδική Απόφαση κατά του Κυθήρων και του Αιτωλίας).
• Οι Επίσκοποι, όπου οι Πρεσβύτεροί τους έδειξαν σημάδια «ανυπακοής», αντί να τους υποστηρίξουν πατρικώς, τουναντίον εφέρθησαν με αγενέστατη και προκλητική διοικητική αυστηρότητα και επιθετικότητα.
Για παράδειγμα, άλλος χαρακτήριζε τους απλούς κληρικούς αγράμματους, έτερος επικίνδυνους «συμμορίτες» και οι απειλές για δικαστήρια έδωσαν και πήραν αυτές τις μέρες (ας δούμε κυρίως προς Β. Ελλάδα μεριά…).
• Η εξώθηση των απλών λαϊκών σε (φαινομενικά) ζηλωτικές στάσεις συνιστά απότοκο της εκδυτικισμένης αυτής απομάκρυνσης του κλήρου από τον πιστό λαό, τον και βασικό θεματοφύλακα της Ορθοδοξίας (βλ. ψευτοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας).
Η περιρρέουσα απογοήτευση και ιερή αγανάκτηση των πιστών αρχίζει να λαμβάνει και πιότερο υλικές διαστάσεις…
• Η πρόκληση της λαϊκής ευσέβειας – με σεκιουριτάδες μασκοφόρους επιτρόπους, που αστυνομεύουν τους εκκλησιαζόμενους πιστούς με απίστευτη ενίοτε θρασύτητα, οι κληρικοί που ιερουργούν με μάσκες ακόμη και τη φρικτή ώρα της μετάδοσης των Μυστηρίων και άλλα πολλά, ων αισχρόν εστί και λέγειν – αποτελεί μια από τις βασικές αιτίες έξαρσης του σύγχρονου αρρωστημένου γεροντισμού και της απομάκρυνσης των πιστών από τις κοσμικές Ενορίες.
• Θα ήταν παράλειψή μου να μην επισημάνω και τις «μαγκίστικου τύπου» υποτιθέμενες αντιφονταμενταλιστικές θεολογίες ενίων θεολόγων και κληρικών, οι οποίοι βάλθηκαν να δικαιολογούν οσαδήποτε ανεξαιρέτως αποφασίζει η «επίσημη Εκκλησία» - εν προκειμένω ο Τσίπρας και ο Μητσοτάκης, εφόσον μιλάμε για τα καθ’ ημάς – λες και είμεθα άλογο ποίμνιο που καλείται σε τυφλή πειθαρχία με τη γνωστή καραμέλα – σύνθημα περί πνευματικής υπακοής και ταπείνωσης. Όχι ρε παιδιά, υπάρχουν και όρια, έστι και διάκρισις!
Εν κατακλείδι τα πράγματα είναι τραγικά και δυσοίωνα. Η ελπίς κρύβεται, όπως λέει και ο Γιανναράς, στον απλό και αφανή εφημεριακό Κλήρο, στους άσημους πλην υγιείς πνευματικά μοναχούς και μοναχές.
Ας μην περιμένουμε θαύματα. Ας γίνει έκαστος εστία ορθοδοξίας και ορθοπραξίας. Δεν διαφαίνεται άλλη διέξοδος στην κρίση. Εκπέπτωκε ο κλήρος;
Ας μην αποτύχει και ο λαός του Θεού. Αμήν!
ROMFEA.GR
