Ο π. Ηλίας Αλευράς διακόνησε για 36 χρόνια τον Ι.Ν. Αγ. Τριάδος στο Ναύπλιο. Ήταν ένας σπουδαίος Ιερέας με θεολογική παιδεία και ανεκτίμητη ποιμαντική εμπειρία. Αγωνίσθηκε για την Εκκλησία με πλήρη αφοσίωση, με πάθος και με τόλμη περισσή.
Η κοινωνική του δράση αξιοσημείωτη.Ήταν Ιερέας των Φυλακών Ναυπλίου. Είχε διακονήσει και την Εξωτερική Ιεραποστολή στην Αφρική και στην Αλβανία.
Είχε υπηρετήσει ως Πρόεδρος του Νομαρχιακού Γενικού Νοσοκομείου Ναυπλίου. Είχε σώσει συνάνθρωπό μας που πνίγονταν στη θάλασσα του Ναυπλίου, πέφτοντας στα παγωμένα νερά και ανασύροντάς τον, με κίνδυνο της ζωής του.
Είχε κερδίσει βραβεία σε επίπεδο Νομού Αργολίδας και Πανελλαδικά για την πολυποίκιλη κοινωνική του δράση και ευαισθησία.
Ο πατέρας Ηλίας ξεκίνησε την ποιμαντική του ζωή από την Αγία Τριάδα στην κωμόπολη Μέρμπακα λίγα χιλιόμετρα από το Ναύπλιο ,όπου για οκτώ χρόνια ποίμανε με τον καλύτερο τρόπο , κατόπιν μετατέθηκε στον Ιερό ναό Αγίας Τριάδος στην μεγαλύτερη συνοικία της πόλης Ναυπλίου , την Πρόνοια ,μία ενορία που πέρασαν μεγάλοι και άξιοι Ιερείς, με ποίμνιο από όλα τα κοινωνικά στρώματα αλλά κυρίως την εργατιά . 
Μαζί τον ιερέα πατέρα Ιωάννη Παπαϊωάννου ,ποίμανε για 36 συναπτά έτη . Ώσπου ο χρόνος πέρασε και συμπλήρωσε πλέον τα χρόνια του κι όπως ο ίδιος λέει έφτασε ο καιρός να σας αφήσω παιδιά μου ,να ξεκουραστώ και εγώ ,θα είμαι όμως πάντα κοντά σας με την προσευχή μου ,με το κομποσκοίνι μου ,θα έρχομαι να σας βλέπω, θέλω να φύγω με χαρά με αξιοπρέπεια ,έτσι όπως ήρθα.
Ο πατέρας Ηλίας ,όπως είπαμε ήρθε στην Αργολίδα πριν 46 χρόνια από την γενέτειρα του , την όμορφη πόλη της Τσακωνιάς ,τον Τυρό. Πατέρας ο ίδιος πέντε τέκνων ,παντρεμένος με την πολυαγαπημένη του παπαδιά την Αγγελική.
Όλοι θα σε θυμόμαστε πατέρα Ηλία ,θα προσευχόμαστε για εσένα όπως μας έμαθες εσύ να κάνουμε , θα προσευχόμαστε και για την παπαδιά σου , εξάλλου πώς να ξεχάσουμε την Μεγάλη εβδομάδα στην ενορία μας, στην πρόνοια Ναυπλίου ,όταν Μ. Πέμπτη σήκωνες τον σταυρό και έλεγες με τα μάτια βουρκωμένα ‘’ ΣΗΜΕΡΑ ΚΡΕΜΑΤΑΙ ΕΠΙ ΞΥΛΟΥ…’’ κι όλοι μαζί με εσένα έκλαιγαν …. Πώς να ξεχάσουμε τις ατέλειωτες ώρες και τον ζήλο να φτιάξεις τον επιτάφιο της ενορίας μας ,παρά την κούραση σου ,εκεί καθόσουν μέχρι το πρωί.
Κλείνοντας με μία φράση από τον Ντοστογιέφσκι ‘’Αγαπητέ μου! ν' αγαπάς τους ανθρώπους έτσι όπως είναι, είναι αδύνατον. Και όμως, πρέπει. Και γι' αυτό κοίτα να τους φέρεσαι με καλοσύνη, ανόρεχτα, σφίγγοντας την ψυχή σου από τη δυσοσμία και κλείνοντας τα μάτια σου…’’
