Λέγουν πολλοί πως οι τοίχοι του σπιτιού του ιερέα πρέπει να είναι γυάλινοι, υπονοώντας πως, η ζωή του ιερέα πρέπει να είναι τόσο καθαρή που να μην έχει τίποτα μεμπτό να κρύψει.
Σήμερα μετά τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον χώρο της Εκκλησίας πρέπει να στραφούμε στους Αγίους της Εκκλησίας μας για να δούμε ποια είναι η γνώμη τους για τον ρόλο του ιερέα.
Επειδή είναι μεγάλη η αξία και η τιμή της Ιερωσύνης απαιτείται μεγάλη προσοχή και σεβασμός από εκείνους πού επιθυμούν να την λάβουν. Ο άγιος Συμεών Θεσσαλονίκης είναι κατηγορηματικός στο θέμα αυτό όχι μόνο γι’ αυτούς πού πρόκειται να προσέλθουν στην Ιερωσύνη αλλά και για εκείνους πού ήδη την έχουν λάβει. Ως ουσιώδες προσόν θεωρεί την καθαρότητα βίου η οποία ακολουθείται από την ορθόδοξη πίστη: “Πᾶσι μέν ἐφεῖται, καθαροῦ μόνον βίου ἐπειλημμένοις, ἐν ὀρθοδόξῳ τῆ πίστει, …” Οι κληρικοί είναι απαραίτητο να ζουν αξίως της ιερατικής τους ιδιότητας οφείλουν να στολίζουν τις ψυχές τους, με ευλάβεια και σωφροσύνη, όπως ακριβώς φροντίζουν για τα ιερά σκεύη και κοσμούν το ιερό θυσιαστήριο αποφεύγοντας οτιδήποτε αμαυρώνει το σεβάσμιο σχήμα της Ιερωσύνης. Ταυτόχρονα οφείλουν να μελετούν και να καταρτίζονται «ἐπεί καί ἀναγκαῖον … τά περί τῶν θείων τελετῶν τούς λόγους εἰδέναι, … οἵων κατηξιώθημεν δωρημάτων εὐγνώμονες δοῦλοι περί τόν εὐεργέτην τυγχάνωμεν καί τοῦ θείου ἔργου αὐτοῦ ὅση δύναμις ἐπιμελούμεθα» διότι διαφορετικά και οι ίδιοι δεν θα μπορούν να ανταπεξέλθουν με ευδόκιμο τρόπο στα καθήκοντά τους. Οφείλουν να επιτελούν τα καθήκοντά τους ταπεινά και όχι με πνεύμα κενοδοξίας και επιδείξεως και να είναι υποδείγματα αρετής οδηγώντας το ποίμνιο στο δρόμο της αρετής και της αγιότητας.
Ο άγιος Συμεών επισημαίνει άτι υπάρχουν πράγματι κληρικοί πού φέρουν αναξίως τη χάρη της Ιερωσύνης. Ακολουθώντας στο σημείο αυτό τον ιερό Χρυσόστομο, υποστηρίζει ότι “οὐ πάντας μέν χειροτονεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιον, διά πάντων δέ ἐνεργεῖ”. Ο Θεός δηλ. μολονότι δεν επιδοκιμάζει τή χειροτονία τους, παρά ταύτα ενεργεί και διά μέσου αυτών για να μην ματαιωθεί η σωτηρία των ανθρώπων, “διά τό σωθῆναι τόν λαόν”( “Πάντας μέν ὁ Θεός οὐ χειροτονεῖ, διά πάντων δέ ἐνεργεῖ, εἰ καί αὐτοί εἶεν ἀνάξιοι, διά τό σωθῆναι τόν λαόν”).
Το ερώτημα που ίσως γεννηθεί σε ορισμένους είναι εάν είναι δυνατόν τη σύγχρονη εποχή, με τις τόσες προκλήσεις και πειρασμούς, ένας ιερέας μπορεί να ανταποκριθεί στις πνευματικές προϋποθέσεις που θέτουν οι Πατέρες μας. Δεν χρειάζεται να επικαλεστούμε θεωρητικά επιχειρήματα αλλά θα αρκεστούμε να αναφέρουμε ορισμένα πρακτικά παραδείγματα. Ιερείς που έζησαν και εκοιμήθησαν, όχι πριν αιώνες αλλά στις μέρες μας, πριν λίγα χρόνια, όπως ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης και ο άγιος Ιερώνυμος ο Σιμωνοπετρίτης οι οποίοι για πολλά έτη διακόνησαν μέσα στο θόρυβο και της προκλήσεις της μεγαλούπολης της Αθήνας, ο άγιος Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, ο άγιος Ιάκωβος ο εν Ευβοία, ο άγιος Σωφρόνιος του Έσσεξ, αλλά και λίγο παλαιότερα, όπως ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης, ο άγιος Νικόλαος ο Πλανάς, ο άγιος Παναγής ο Μπασιάς, ο άγιος Σάββας ο εν Καλύμνω, αλλά και αναρίθμητοι άλλοι χαρισματικοί ιερείς, φανεροί και αφανείς, έγγαμοι και άγαμοι, επορεύθησαν το δρόμο της αγιότητας και φωτίζουν και όλους τους σύγχρονους ιερείς ώστε να ακολουθήσουν αυτήν την οδό, την οδό της ταπεινώσεως και της ανιδιοτελούς αγάπης και μας λέγουν ότι ναι, είναι δυνατόν, όχι μόνο στα παλαιά χρόνια αλλά και στην εποχή μας, είναι δυνατόν ο ιερέας να ανταποκριθεί στην υψηλή του κλήση, δηλαδή να δείχνει στον κόσμο, λόγω και έργω, την ορθή πορεία και τον προορισμό του που είναι η επίτευξη της αγιότητας και η ομοίωση με το Θεό.
Πρωτοπρεσβύτερος Γεώργιος Σελλής
Πρόεδρος Ιερού Συνδέσμου Κληρικών Ελλάδος (Ι.Σ.Κ.Ε.)