Να μιλάει χωρίς λόγια. Ο επίσκοπός μας Άγιος Πέτρος προφανέστατα θέλει κάτι να μας πει! Δεν θέλει να μας πει πόσα και τι μπορεί να κάνει ο κοινός μας πατέρας Ιησούς Χριστός. Όχι. Ο Θεός μας χάρισε κοινό νου και θέλει να τον χρησιμοποιούμε, όταν σκεφτόμαστε τα θαύματα! Η ευωδία των λειψάνων του πατέρα μας Αγίου Πέτρου επισκόπου Άργους είναι φανέρωση «τῆς ἐν τῷ σώματι παρεδρευούσης χάριτος», όπως γράφει ο άγιος Βασίλειος. Φανέρωση δηλαδή της χάριτος του Θεού που «κατοικεί» στα λείψανα του αγίου. Αυτήν άλλωστε (την Χάρη του Θεού) τιμάμε προσκυνώντας τα λείψανα, όχι ανθρώπινα υπόλοιπα. Δεν είμαστε ειδωλολάτρες! Για κανένα λόγο.
Γιατί μιλάει τώρα με την ευωδία ο άγιος Πέτρος; Προφανώς γιατί το χρειαζόμαστε. Ίσως γιατί η πίστη μας είναι αναιμική και χρειάζεται… αιμοδοσία ενισχυτική! Ίσως γιατί περίσσεψε στη ζωή μας η δυσοσμία της αδικίας, της αδιαφορίας, και εκθηριώθηκε ο εγωϊσμός και έμεινε μόνη παρηγοριά η γαλήνη της ψυχικής ευωδίας. Ίσως γιατί φύγαμε από την Εκκλησία (δεν εννοώ τον ναό) και μ’ αυτή τη λεπτή και ευγενική «χειρονομία» θέλει να μας ξανακαλέσει!
Ίσως γιατί «διάβασε» το σύγχρονο ποιητή:
«Πάλιωσαν οι μέρες και έχουν μια κούραση τα λόγια,
έρχονται από άλλες εποχές πένθιμα και θλιβερά,
στ’ αζήτητα το έτυμο, δίχως συγκίνηση τα λεξιλόγια,
αντίλαλος δεν βγαίνει από τις πλαγιές, η σιωπή βοά»
και μας φωνάζει με την σιωπή του… Μπορεί να υπομνηματίζει το λόγο του Χριστού, όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει, ας ακούει.
Εμείς μπροστά στο γεγονός πρέπει να είμαστε ευλαβείς και συγχρόνως ευφυείς.
Ούτε ο Χριστός, ούτε ο άγιος Πέτρος μας, θέλουν να έχουμε επινοήσει την πίστη μας, για να καλύψουμε την αδυναμία μας. Το θαύμα θέλει μια πίστη ρίσκο. Όχι μια πίστη επιβολή. Θέλει ευγένεια και ελευθερία. Όχι αναγκαστική διαδρομή. Αυτό κάνει ο άγιος Πέτρος. Σκορπίζει την ευωδία της ποιότητας που αν δεν έχουμε την υπομονή να την «αφουγκραστούμε», θα σκορπίσει στην ατμόσφαιρα και θα χαθεί για μας. Ας μην αφήσουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο.
Γιατί μιλάει τώρα με την ευωδία ο άγιος Πέτρος; Προφανώς γιατί το χρειαζόμαστε. Ίσως γιατί η πίστη μας είναι αναιμική και χρειάζεται… αιμοδοσία ενισχυτική! Ίσως γιατί περίσσεψε στη ζωή μας η δυσοσμία της αδικίας, της αδιαφορίας, και εκθηριώθηκε ο εγωϊσμός και έμεινε μόνη παρηγοριά η γαλήνη της ψυχικής ευωδίας. Ίσως γιατί φύγαμε από την Εκκλησία (δεν εννοώ τον ναό) και μ’ αυτή τη λεπτή και ευγενική «χειρονομία» θέλει να μας ξανακαλέσει!
Ίσως γιατί «διάβασε» το σύγχρονο ποιητή:
«Πάλιωσαν οι μέρες και έχουν μια κούραση τα λόγια,
έρχονται από άλλες εποχές πένθιμα και θλιβερά,
στ’ αζήτητα το έτυμο, δίχως συγκίνηση τα λεξιλόγια,
αντίλαλος δεν βγαίνει από τις πλαγιές, η σιωπή βοά»
και μας φωνάζει με την σιωπή του… Μπορεί να υπομνηματίζει το λόγο του Χριστού, όποιος έχει αυτιά για ν΄ ακούει, ας ακούει.
Εμείς μπροστά στο γεγονός πρέπει να είμαστε ευλαβείς και συγχρόνως ευφυείς.
Ούτε ο Χριστός, ούτε ο άγιος Πέτρος μας, θέλουν να έχουμε επινοήσει την πίστη μας, για να καλύψουμε την αδυναμία μας. Το θαύμα θέλει μια πίστη ρίσκο. Όχι μια πίστη επιβολή. Θέλει ευγένεια και ελευθερία. Όχι αναγκαστική διαδρομή. Αυτό κάνει ο άγιος Πέτρος. Σκορπίζει την ευωδία της ποιότητας που αν δεν έχουμε την υπομονή να την «αφουγκραστούμε», θα σκορπίσει στην ατμόσφαιρα και θα χαθεί για μας. Ας μην αφήσουμε να μας συμβεί κάτι τέτοιο.
Ας απευθύνουμε, σ’ αυτές τις δύσκολες μέρες στο Χριστό (μέσω του πατέρα μας αγίου Πέτρου) μια προσευχή που έγραψε ένας επίσης άγιος άνθρωπος, ο π. Ιωήλ Γιαννακόπουλος και η οποία τα λέει όλα.
«Κύριε Ιησού, γνωρίζεις πολύ καλά πόσο μεγάλη είναι στην εποχή που ζούμε η ανάγκη του βλέμματός Σου, της φωνής Σου. Γνωρίζεις ότι ένα μόνο βλέμμα Σου μπορεί ν’ αναστατώσει τις ψυχές μας και η φωνή Σου μπορεί να μας βγάλει από την ακαθαρσία της ζωής μας! Το γνωρίζεις καλύτερα από εμάς, ότι η παρουσία Σου είναι απαραίτητη στη γενιά αυτή, που δεν γνωρίζει την αγάπη Σου, το λόγο Σου. Σε παρακαλούμε όχι για να δούμε το πρόσωπό Σου, όπως το είδαν οι Γαλιλαίοι, ούτε για να χαρούμε την χαρά των ματιών Σου, ούτε με τον τρελό εγωϊσμό να σε νικήσουμε με την παράκλησή μας. Δεν ζητάμε να σε δούμε με τη δόξα της δεύτερης φανέρωσής Σου, ν’ ακούσουμε τις σάλπιγγες των αγγέλων κι όλη την άλλη λειτουργία της τελευταίας ημέρας του κόσμου, της Δευτέρας Παρουσίας Σου, ούτε ζητάμε την λάμψη του προσώπου την ώρα της μεταμόρφωσής Σου -το ξέρεις, είμαστε τόσο μικροί για να έχουμε μια τέτοια απαίτηση. Εσένα θέλουμε πάνω απ’ ΄όλα γυμνό από τα μεγαλεία Σου αυτά, μόνο Εσένα θέλουμε, όχι τη μορφή Σου -δεν είμαστε άξιοι- αλλά το πληγωμένο σώμα με το ένδυμα του κηπουρού, όπως Σε είδε η Μαρία, του οδοιπόρου, όπως σε είδαν ο Λουκάς και ο Κλεόπας, του ψαρά, επαίτη, όπως σε είδαν οι επτά ψαράδες απόστολοι. Θέλουμε να μας δουν τα μάτια Σου εκείνα που διαπερνούν την σάρκα μας, ν’ ακούσουμε τα λόγια Σου εκείνα που θεραπεύουν την πληγωμένη μας ψυχή – αυτά τα μάτια που ματώνουν την ψυχή σαν πέφτουν πάνω της, αυτά τα λόγια που της μιλούν με τόση τρυφερότητα! Θέλουμε ν’ ακούσουμε την φωνή Σου που ταράσσει τους δαίμονες και μαγεύει τα παιδιά!
Αυτό το εσωτερικό θαύμα θέλουμε, όχι τ’ άλλα τα εξωτερικά…»
Με αγάπη κι ευχές για ευήκοον ους και οξυτάτη όσφρηση
+ Ο Αργολίδος Νεκτάριος
«Κύριε Ιησού, γνωρίζεις πολύ καλά πόσο μεγάλη είναι στην εποχή που ζούμε η ανάγκη του βλέμματός Σου, της φωνής Σου. Γνωρίζεις ότι ένα μόνο βλέμμα Σου μπορεί ν’ αναστατώσει τις ψυχές μας και η φωνή Σου μπορεί να μας βγάλει από την ακαθαρσία της ζωής μας! Το γνωρίζεις καλύτερα από εμάς, ότι η παρουσία Σου είναι απαραίτητη στη γενιά αυτή, που δεν γνωρίζει την αγάπη Σου, το λόγο Σου. Σε παρακαλούμε όχι για να δούμε το πρόσωπό Σου, όπως το είδαν οι Γαλιλαίοι, ούτε για να χαρούμε την χαρά των ματιών Σου, ούτε με τον τρελό εγωϊσμό να σε νικήσουμε με την παράκλησή μας. Δεν ζητάμε να σε δούμε με τη δόξα της δεύτερης φανέρωσής Σου, ν’ ακούσουμε τις σάλπιγγες των αγγέλων κι όλη την άλλη λειτουργία της τελευταίας ημέρας του κόσμου, της Δευτέρας Παρουσίας Σου, ούτε ζητάμε την λάμψη του προσώπου την ώρα της μεταμόρφωσής Σου -το ξέρεις, είμαστε τόσο μικροί για να έχουμε μια τέτοια απαίτηση. Εσένα θέλουμε πάνω απ’ ΄όλα γυμνό από τα μεγαλεία Σου αυτά, μόνο Εσένα θέλουμε, όχι τη μορφή Σου -δεν είμαστε άξιοι- αλλά το πληγωμένο σώμα με το ένδυμα του κηπουρού, όπως Σε είδε η Μαρία, του οδοιπόρου, όπως σε είδαν ο Λουκάς και ο Κλεόπας, του ψαρά, επαίτη, όπως σε είδαν οι επτά ψαράδες απόστολοι. Θέλουμε να μας δουν τα μάτια Σου εκείνα που διαπερνούν την σάρκα μας, ν’ ακούσουμε τα λόγια Σου εκείνα που θεραπεύουν την πληγωμένη μας ψυχή – αυτά τα μάτια που ματώνουν την ψυχή σαν πέφτουν πάνω της, αυτά τα λόγια που της μιλούν με τόση τρυφερότητα! Θέλουμε ν’ ακούσουμε την φωνή Σου που ταράσσει τους δαίμονες και μαγεύει τα παιδιά!
Αυτό το εσωτερικό θαύμα θέλουμε, όχι τ’ άλλα τα εξωτερικά…»
Με αγάπη κι ευχές για ευήκοον ους και οξυτάτη όσφρηση
+ Ο Αργολίδος Νεκτάριος