Για ποιο λόγο είναι απαραίτητη η νηστεία; Σε τι συνίσταται η δύναμή της; Νηστεύοντας, εγκρατευόμαστε από εκείνες τις απαιτήσεις που προβάλλει η κοιλιά μας, εγκρατευόμαστε από εκείνο που πάντα επιδιώκει η κοιλιά μας, από το άφθονο και χορταστικό φαγητό.
Όταν ξεκινάμε να νηστεύουμε, αρνούμαστε στην κοιλιά την εκπλήρωση των απαιτήσεών της, ξεκινάμε να τρώμε φτωχά, ξεκινάμε τον πρώτο βαθμό της εγκράτειας.
Και όταν ξεκινάμε να εγκρατευόμαστε από τις απαιτήσεις της κοιλιάς, ξεκινάμε να εγκρατευόμαστε και από τις άλλες απαιτήσεις της σάρκας μας. Αφού όλες οι αμαρτίες μας προέρχονται από τη σάρκα. Η σάρκα μάς τραβάει στη γη, εμποδίζει την ψυχή μας να υψωθεί στον Θεό, όπως οι αλυσίδες, μας καθηλώνει στη γη, στα υλικά. Εάν στην αγία νηστεία αποκτήσουμε τη συνήθεια να εγκρατευόμαστε από τις απαιτήσεις της αχόρταγης κοιλιάς μας, ξεκινάμε και κάθε άλλη εγκράτεια.
Ξεκινάμε να συγκρατούμε τη γλώσσα μας που είναι έτοιμη για κάθε αισχρότητα, για προσβολή, για κακολογίες, για κατάκριση. Αποκτούμε εξουσία πάνω στη γλώσσα μας, εξουσία πάνω στις σφοδρές και επαίσχυντες επιδιώξεις των υπογαστρίων οργάνων μας. Ξεκινάμε να εγκρατευόμαστε όχι μόνο από τη φανερή αμαρτία, αλλά και από την αμαρτία και τις μοιχείες που είναι στο μυαλό μας. Αρχίζοντας με τη χαλιναγώγηση ενός πάθους, με τη διαρκή άσκηση, βαθμηδόν κατορθώνουμε τον μεγάλο στόχο που είναι η χαλιναγώγηση όλων των παθών, όλων των σαρκικών επιθυμιών. Αυτός άραγε δεν είναι μεγάλος και άγιος σκοπός;
Έχουμε δημιουργηθεί ώστε να γίνουμε όμοιοι με τον Θεό, δημιουργηθήκαμε για να γίνουμε μέτοχοι της θεϊκής μακαριότητας στην αιώνια ζωή. Πώς θα κριθούμε άξιοι αυτής της μακαριότητας, εάν δεν καθαρίσουμε την καρδιά μας, δεν χαλιναγωγήσουμε την αχόρταγη σάρκα μας;
Η νηστεία είναι το μεγάλο σχολείο κάθε εγκράτειας, ένα από τα δυσκολότερα και μεγαλύτερα ανθρώπινα έργα. Για κάθε επίπονο και μεγάλο έργο ξεκινάμε βαθμηδόν, με ακατάπαυστες ασκήσεις. Και ιδού, χρειάζεται να ξεκινήσουμε τη χαλιναγώγηση της σάρκας μας με τη χαλιναγώγηση της κοιλιάς μας. Ξεκινάμε βαθμηδόν να πλυθούμε με το άγιο λουτρό της μετάνοιας, ώστε στο τέλος της νηστείας, έχοντας καθαρίσει τη σάρκα μας με την αγία μετάνοια, να συναντήσουμε τη μεγάλη ημέρα της Αναστάσεως του Χριστού καθαροί και αγνοί ενώπιον του Θεού.
Η νηστεία αποτελεί τον προθάλαμο της μετάνοιας, τον απαραίτητο συνοδοιπόρο της. Όταν νηστεύουμε, η νηστεία μάς ενθυμίζει την αναγκαιότητα της αγίας μετάνοιας. Εάν καταλάβουμε την αναγκαιότητα να τηρούμε τη νηστεία και την τηρούμε όλοι, θα λάβουμε μεγάλες ευλογίες, θα καταλάβουμε πόσο απαραίτητη είναι η νηστεία που παρακινεί για τη μεγάλη μετάνοια.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι όλοι οι καθαροί άνθρωποι, αυτοί που αγάπησαν τον Κύριο βαθιά, ποτέ δεν αντιμετώπισαν τη νηστεία με άρνηση. Όλοι οι άγιοι κόπιαζαν στη νηστεία.
Στο ξεκίνημα της νηστείας δεν λυπούνταν, δεν θρηνούσαν, όπως όταν γίνεται αρχή με δυσαρέσκεια, αλλά χαίρονταν. Και όταν εκδηλωνόταν στην καρδιά τους τέτοια χαρά, τότε προσκολλούσαν στη νηστεία, νήστευαν και νήστευαν όλη τους τη ζωή, γιατί ένιωθαν τι είδους δύναμη χάριτος δίνει η νηστεία.
Οι δαίμονες φεύγουν τρέχοντας από τη νηστεία, την τρέμουν, όμως οι άγιοι τρέχουν προς τη νηστεία, σπεύδουν προς αυτή, χαίρονται με αυτή, γιατί η νηστεία δίνει τη βαθιά χαρά που με τίποτα δεν διακόπτεται, την χαρά του Κυρίου Ιησού Χριστού, του Αγίου Πνεύματος.
Αυτής της χαράς είθε να μας αξιώσει όλους ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός!
Αμήν.
[Πηγή: “Ο Λόγος ο του Σταυρού (Λόγοι και Ομιλίες από τη Συμφερούπολη 1946-1948)” τόμος Β’,
Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, εκδόσεις “Επιστροφή”]