" Ήταν το βράδυ της 14/27 Φεβρουαρίου 1998. Οι πατέρες τον άφησαν για λίγο μόνο. Ήταν καθιστός με την πλάτη στηριγμένη στα μαξιλάρια και όπως πάντα σκυφτός. Εκείνη την ώρα διάλεξε να φύγει. Μόνος. Έφυγε ήσυχα για τον ουρανό. Οι πατέρες τον βρήκαν σ’ αυτή τη στάση.
Δε με ξέχασαν. Προσπάθησαν να με ειδοποιήσουν. Δεν με βρήκαν. Δεν υπήρχαν ακόμη κινητά. Την επόμενη μέρα ήρθε κάποιος γνωστός μου να με πάρει από το αεροδρόμιο.
– Να ’χουμε την ευχή του, μου είπε.
Νόμισα ότι εννοούσε τον αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ που και εκείνος ήταν στα τελευταία του.
– Όχι, έφυγε ο Γέροντας. Σ’ έψαχναν όλη τη νύχτα.
Κόπηκαν τα πόδια μου. Δεν ήθελα να το πιστέψω. Παρηγορήθηκα ότι θα πάω στο μνημόσυνο. Πράγματι.
Λειτούργησα στο εκκλησάκι. Τελέσαμε το 40ήμερο μνημόσυνο. Διαβάσαμε τρισάγιο στον τάφο του.
Πόσους κόπους, πόσους αγώνες, πόσα δάκρυα, πόσες
θλίψεις αλλά και πόση χάρη κρύβει αυτός ο τάφος.
Οι πατέρες μού μίλησαν για τις τελευταίες του στιγμές.
Δεν ήθελε να το μάθουν άλλοι εκτός από τους γείτονες, αλλά το μυστικό διέρρευσε και αρκετοί πατέρες πρόλαβαν.
Κάποιος ιερομόναχος το βράδυ που κοιμήθηκε τον είδε
στον ύπνο του, πολύ χαρούμενο, φωτεινό, με λευκή ιερατική στολή.
– Γέροντα, πού είναι τα σωληνάκια, οι οροί…
– Πάνε αυτά, παιδί μου, τέλειωσαν. Τώρα, παπαδάκι
μου, πηγαίνω να λειτουργήσω…
Στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνο δεν μπόρεσε να πάει. Λειτούργησε όμως και μνημόνευσε το όνομά του. Τότε
ένιωσε την παρουσία του. Να πώς το περιγράφει.
– Όταν είπα, “Μνήσθητι, Κύριε, τοῦ πατρός ἡμῶν Ἐφραίμ”, αισθάνομαι δύο χέρια να με αγκαλιάζουν στοργικά στους ώμους. Με έπιασε ρίγος. Σταμάτησα. Γύρισα πίσω. Δεν βλέπω τίποτε. Τον ευχαρίστησα και συνέχισα τη Λειτουργία. Η γεμάτη αγάπη καρδιά του πιστεύω ότι μας παρακολουθεί. Εύχεται και το αισθανόμαστε. "
Από το βιβλίο του “Θα ’μαστε μαζί!", Συντροφιά με τον άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη του μητρ. Αργολίδος Νεκταρίου
Εκδόσεις Επιστροφή, Λεωφόρος Αμαλίας 7, 211 00 Ναύπλιο,
nfo@epistrofibooks.com , τηλ. 2752026362