Η Μικρασιατική καταστροφή ήταν η θεματική της γιορτής που πραγματοποίησε το Τρίτο Δημοτικό Σχολείο στην Πρόνοια Ναυπλίου για τη λήξη της σχολικής χρονιάς.
Μετά από δύο χρόνια χωρίς καμιά δραστηριότητα, λόγω του κορονοιού ,μαθητές κι εκπαιδευτικοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για την γιορτή του Δημοτικού Σχολείου.
Η διευθύντρια του Σχολείου Χρύσα Σαββάκη, ευχαρίστησε από καρδιάς τους γονείς και παιδιά της έκτης δημοτικού ,αλλά και τον σύλλογο Γονέων για την άψογη συνεργασία που είχαν. Τίτλος της θεατρικής παράστασης ήταν '' Η απέναντι πατρίδα''.
Την μουσική επιμέλεια της γιορτής είχε ο Ανδρέας Χρόνης. Η παράσταση βασίστηκε σε θεατρικό κείμενο που προέκυψε από αυθεντικές μαρτυρίες προσφύγων ,εμπλουτισμένο με μικρασιατικά τραγούδια και χορούς.
Την επιμέλεια της θεατρικής παράστασης είχαν οι δασκάλες των δύο τμημάτων της ΣΤ΄ τάξης Ιωάννα Μπρέγιαννου και Βασιλική Τράκα.
Η ιστορία των Ελλήνων της Μ. Ασίας θα μπορούσε να αρχίσει με τη φράση που λέμε για τα παραμύθια: «μια φορά κι έναν καιρό». Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, εκεί στη γειτονική μας χώρα, απ’ τη μεριά που ανατέλλει ο ήλιος, ζούσαν Έλληνες. Οι ρίζες τους απλώνονταν σε βάθος 30 αιώνων σχεδόν και τα χνάρια τους ήταν ζεστά ακόμα στη γη τους.
Γι’ αυτό φέτος με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της ΣΤ΄ τάξης για τους Έλληνες της Μικρασίας, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί έγιναν για λίγο συνοδοιπόροι του σχολείου σε αυτό το ταξίδι. Ένα ταξίδι αναζήτησης και γνωριμίας με τους Μικρασιάτες.
Σιγά σιγά κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά, κάθε πέτρα, έπαιρναν χρώμα και φως, γίνονταν ζωντανά αντικείμενα.
Τα σπίτια, οι εκκλησίες, τα σχολεία, τα παιχνίδια των παιδιών στις γειτονιές, τα έθιμα και οι γιορτές παρελαύνανε μπροστά μας. Κι ο αέρας μύριζε γλυκάνισο, κανέλα, μοσχοκάρυδο και βανίλια.
Μετά, το ταξίδι έγινε οδυνηρό.
Τα γέλια σώπασαν, οι γιορτές σταμάτησαν, οι εκκλησίες και τα σχολεία έκλεισαν, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρική γη και από νοικοκύρηδες να γίνουν πρόσφυγες.
Να έρθουν στην Ελλάδα το 1922, που το μεγαλύτερο κομμάτι της γης της ήταν ανεκμετάλλευτο, η οικονομία της, λόγω των προηγούμενων πολέμων, ήταν σε κακή κατάσταση και τώρα δεχόταν τον ερχομό 1.250.000 ανθρώπων.
Και τότε όμως αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν μαθήματα αντοχής, αξιοπρέπειας, υπομονής, εργατικότητας και θάρρους.
Μετέδωσαν στους ντόπιους Έλληνες, όχι τον πόνο τους ή την πίκρα τους, αλλά τις αξίες τους, τις ιδέες τους, τα επιτεύγματά τους, όλα αυτά που αργότερα θα συντελούσαν στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας.
Όλα τα παιδιά καταχειροκροτήθηκαν από όλους , ενώ υπήρξε έντονη συγκινησιακή φόρτιση τη στιγμή του αποχαιρετισμού των μαθητών της ΣΤ' τάξης, στους οποίους ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων έδωσε αναμνηστικά δώρα.
Ευχόμαστε σε όλους σας, Καλό Καλοκαίρι
Μετά από δύο χρόνια χωρίς καμιά δραστηριότητα, λόγω του κορονοιού ,μαθητές κι εκπαιδευτικοί έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για την γιορτή του Δημοτικού Σχολείου.
Η διευθύντρια του Σχολείου Χρύσα Σαββάκη, ευχαρίστησε από καρδιάς τους γονείς και παιδιά της έκτης δημοτικού ,αλλά και τον σύλλογο Γονέων για την άψογη συνεργασία που είχαν. Τίτλος της θεατρικής παράστασης ήταν '' Η απέναντι πατρίδα''.
Την μουσική επιμέλεια της γιορτής είχε ο Ανδρέας Χρόνης. Η παράσταση βασίστηκε σε θεατρικό κείμενο που προέκυψε από αυθεντικές μαρτυρίες προσφύγων ,εμπλουτισμένο με μικρασιατικά τραγούδια και χορούς. 
Την επιμέλεια της θεατρικής παράστασης είχαν οι δασκάλες των δύο τμημάτων της ΣΤ΄ τάξης Ιωάννα Μπρέγιαννου και Βασιλική Τράκα.
Η ιστορία των Ελλήνων της Μ. Ασίας θα μπορούσε να αρχίσει με τη φράση που λέμε για τα παραμύθια: «μια φορά κι έναν καιρό». Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, εκεί στη γειτονική μας χώρα, απ’ τη μεριά που ανατέλλει ο ήλιος, ζούσαν Έλληνες. Οι ρίζες τους απλώνονταν σε βάθος 30 αιώνων σχεδόν και τα χνάρια τους ήταν ζεστά ακόμα στη γη τους.
Γι’ αυτό φέτος με αφορμή το πολιτιστικό πρόγραμμα της ΣΤ΄ τάξης για τους Έλληνες της Μικρασίας, τα παιδιά και οι εκπαιδευτικοί έγιναν για λίγο συνοδοιπόροι του σχολείου σε αυτό το ταξίδι. Ένα ταξίδι αναζήτησης και γνωριμίας με τους Μικρασιάτες.
Σιγά σιγά κάθε δρόμος, κάθε γειτονιά, κάθε πέτρα, έπαιρναν χρώμα και φως, γίνονταν ζωντανά αντικείμενα.
Τα σπίτια, οι εκκλησίες, τα σχολεία, τα παιχνίδια των παιδιών στις γειτονιές, τα έθιμα και οι γιορτές παρελαύνανε μπροστά μας. Κι ο αέρας μύριζε γλυκάνισο, κανέλα, μοσχοκάρυδο και βανίλια.
Μετά, το ταξίδι έγινε οδυνηρό.Τα γέλια σώπασαν, οι γιορτές σταμάτησαν, οι εκκλησίες και τα σχολεία έκλεισαν, οι άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρική γη και από νοικοκύρηδες να γίνουν πρόσφυγες.
Να έρθουν στην Ελλάδα το 1922, που το μεγαλύτερο κομμάτι της γης της ήταν ανεκμετάλλευτο, η οικονομία της, λόγω των προηγούμενων πολέμων, ήταν σε κακή κατάσταση και τώρα δεχόταν τον ερχομό 1.250.000 ανθρώπων.
Και τότε όμως αυτοί οι άνθρωποι έδωσαν μαθήματα αντοχής, αξιοπρέπειας, υπομονής, εργατικότητας και θάρρους.
Μετέδωσαν στους ντόπιους Έλληνες, όχι τον πόνο τους ή την πίκρα τους, αλλά τις αξίες τους, τις ιδέες τους, τα επιτεύγματά τους, όλα αυτά που αργότερα θα συντελούσαν στην οικονομική ανάκαμψη της χώρας μας.
Όλα τα παιδιά καταχειροκροτήθηκαν από όλους , ενώ υπήρξε έντονη συγκινησιακή φόρτιση τη στιγμή του αποχαιρετισμού των μαθητών της ΣΤ' τάξης, στους οποίους ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων έδωσε αναμνηστικά δώρα.Ευχόμαστε σε όλους σας, Καλό Καλοκαίρι