Έχουμε στο αγιολόγιο της Πίστης μας πολλούς ανθρώπους που έγιναν άγιοι από διαφορετικές χώρες, διαφορετικά έθνη, με διαφορετικά ήθη και έθιμα, άνδρες και γυναίκες, νέοι και μεγαλύτεροι, παιδιά και γέροντες, πλούσιοι και φτωχοί. Είναι αυτοί που στην ζωή τους, ενώ πέρασαν πολλά, δεν έχασαν την πίστη τους, αντίθετα έμειναν εδραίοι, όρθιοι, ακριβώς επειδή στον αγώνα τους εμπιστεύθηκαν τον Θεό. Είναι μεγαλομάρτυρες, εθνομάρτυρες, ιερομάρτυρες, νεομάρτυρες, όσιοι και άλλοι. Πολλοί από αυτούς έζησαν σε μοναστήρια, άλλοι σε τόπους ερημικούς και άλλοι μέσα στον κόσμο.
Σε αυτούς τους τελευταίους θέλω να σταθώ. Είναι άνθρωποι που μένουν δίπλα μας, «της διπλανής πόρτας» όπως τους χαρακτηρίζουμε. Είναι άνθρωποι που δίνουν τον δικό του προσωπικό αγώνα. Που, ή εξαιτίας μιας ασθένειας, ή ενός πένθους, ή κάποιας άλλης αιτίας κλείστηκαν στον εαυτό τους και παλεύουν σαν να μην υπάρχει κανείς άνθρωπος γι’ αυτούς. Όλα τα βλέπουν μαύρα και ελπίδα δεν φαίνεται πουθενά. Είναι άνθρωποι που τους σκέπασε το σκοτάδι και το φως δεν υπάρχει για αυτούς. Το συναίσθημά τους, οι σκέψεις τους τους πληροφορεί ότι αυτή η κατάσταση που ζούν δεν θα διορθωθεί ποτέ και ότι δεν υπάρχει καμία ελπίδα αλλαγής. Βιώνει ο άνθρωπος την κατάθλιψη. Είναι προτιμότερο να πονάει ένα μέλος του σώματος, παρά να πονά και να υποφέρει η ψυχή του.
Όταν αντιληφθούμε κάτι τέτοιο στον εαυτό μας, σε κοντινά μας πρόσωπα, ακόμα και σε κάποιον όχι τόσο γνωστό μας, μην μείνουμε άπραγοι. Ένας καλός μας λόγος, κάποια ώρα που θα μείνουμε κοντά του, η προτροπή να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό, είναι για τους ανθρώπους αυτούς και για τους εαυτούς μας τεράστιο θέμα.
Πολλοί από τους ανθρώπους που σηκώνουν αγόγγυστα τα προβλήματά τους ως Σταυρό γεύονται μια θεία παρηγορία, η οποία είναι ανώτερη από κάθε ανθρώπινο μέσο και βοήθεια. Βιώνουν το μαρτύριο και όμως δεν καταφέρονται ούτε εναντίον του Θεού, ούτε εναντίον των άλλων ανθρώπων. Αυτοί ζουν μαρτύριο και θα λάβουν στέφανο μάρτυρα. Δεν είναι όμως για όλους κάτι τέτοιο. Ο κάθε άνθρωπος έχει την δική του ψυχή, τις δικές του δυνάμεις, αντοχές και υπομονές.
Όπως και να έχει, ας προσπαθούμε να είμαστε δίπλα τους ως αδελφοί, ως πραγματικοί φίλοι. Είναι αλήθεια πως πρώτοι εμείς θα νιώθουμε όμορφα αν κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί είμαστε πλασμένοι για να μοιραζόμαστε, να προσφέρουμε, να θυσιαζόμαστε.
του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη