Αύριο ο Όρθρος και η Θεία λειτουργία με την ευκαρία της μνήμης του Μεγάλου Αντωνίου θα τελεσθούν στον Ι. Ν του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
«Ἀντώνιος σᾶς ἀποχαιρετᾶ….»
Τώρα ο Άγιος είναι πλέον πολύ γέροντας.
Είναι 105 χρονών. Μέχρι τώρα τίποτε δεν ένοιωσε στο κορμί του. Ποτέ του δεν αισθάνθηκε πόνο ή πυρετό ή δυσθυμία.
Σε όλη του την ζωή πετούσε ανάλαφρα.
Οι μπόρες, τα άγρια κρύα και οι μεγάλες ζέστες δεν τον πειράζανε.
Ως τα βαθιά του γεράματα έμεινε ακμαίος και στο σώμα και στην ψυχή.
Και όταν ήρθε ο χρόνος να αποχωριστεί η ψυχή από το βασανισμένο κορμί του, το προαισθάνθηκε.
Και τις τελευταίες αυτές μέρες της ζωής του θέλησε να τις εκμεταλλευτή, για το καλό των μαθητών του.
Παρά τα γεράματά του επισκέφτηκε πολλά μοναστήρια κι’ έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες.
Τους είπε πώς ν’ αγωνίζονται κατά του διαβόλου και ν’ αποφεύγουν τους αιρετικούς.
Οι μοναχοί του έλεγαν να μην γυρίσει πίσω στην έρημο, στο ησυχαστήριο του, αλλά να μείνει κοντά τους.
Ο Άγιος όμως επέστρεψε στην έρημο.
Ζήτησε δε να μην μουμιοποίησουν το σώμα του, όπως συνηθίζανε οι Αιγύπτιοι, αλλά να ταφή εκεί κοντά στην έρημο, σε σημείο που να μην το ξέρει κανένας.
Δεν ήθελε μεταθανάτιες τιμές.
Λίγο προτού κλείσει τα μάτια του, λέγει στους μοναχούς, που βρίσκονται κοντά του, ότι αφήνει την μηλωτή, τον μανδύα του, για τον Μέγα Αθανάσιο, ο όποιος του τον είχε χαρίσει κάποτε καινούργιο.
Κατόπιν ο Μ. Αθανάσιος τον φορούσε πάντοτε ως φυλαχτό.
Τους προβάτινους χιτώνες τους, τους άφησε στο μοναχό Σεραπίωνα.
Έπειτα, αφού τους κοίταξε κατάματα τους είπε:
Τώρα ο Άγιος είναι πλέον πολύ γέροντας.
Είναι 105 χρονών. Μέχρι τώρα τίποτε δεν ένοιωσε στο κορμί του. Ποτέ του δεν αισθάνθηκε πόνο ή πυρετό ή δυσθυμία.
Σε όλη του την ζωή πετούσε ανάλαφρα.
Οι μπόρες, τα άγρια κρύα και οι μεγάλες ζέστες δεν τον πειράζανε.
Ως τα βαθιά του γεράματα έμεινε ακμαίος και στο σώμα και στην ψυχή.
Και όταν ήρθε ο χρόνος να αποχωριστεί η ψυχή από το βασανισμένο κορμί του, το προαισθάνθηκε.
Και τις τελευταίες αυτές μέρες της ζωής του θέλησε να τις εκμεταλλευτή, για το καλό των μαθητών του.
Παρά τα γεράματά του επισκέφτηκε πολλά μοναστήρια κι’ έδωσε τις τελευταίες του οδηγίες.
Τους είπε πώς ν’ αγωνίζονται κατά του διαβόλου και ν’ αποφεύγουν τους αιρετικούς.
Οι μοναχοί του έλεγαν να μην γυρίσει πίσω στην έρημο, στο ησυχαστήριο του, αλλά να μείνει κοντά τους.
Ο Άγιος όμως επέστρεψε στην έρημο.
Ζήτησε δε να μην μουμιοποίησουν το σώμα του, όπως συνηθίζανε οι Αιγύπτιοι, αλλά να ταφή εκεί κοντά στην έρημο, σε σημείο που να μην το ξέρει κανένας.
Δεν ήθελε μεταθανάτιες τιμές.
Λίγο προτού κλείσει τα μάτια του, λέγει στους μοναχούς, που βρίσκονται κοντά του, ότι αφήνει την μηλωτή, τον μανδύα του, για τον Μέγα Αθανάσιο, ο όποιος του τον είχε χαρίσει κάποτε καινούργιο.
Κατόπιν ο Μ. Αθανάσιος τον φορούσε πάντοτε ως φυλαχτό.
Τους προβάτινους χιτώνες τους, τους άφησε στο μοναχό Σεραπίωνα.
Έπειτα, αφού τους κοίταξε κατάματα τους είπε:
Ο Αντώνιος σας αποχαιρετά και φεύγει.
Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε την αμόλυντη ψυχή του στον Θεό.
Τον έθαψαν κατά την επιθυμία του, σε άγνωστο μέρος.
Και με τα λόγια αυτά παρέδωσε την αμόλυντη ψυχή του στον Θεό.
Τον έθαψαν κατά την επιθυμία του, σε άγνωστο μέρος.
Ήταν 17 Ιανουαρίου 356 μ.Χ. Έζησε 105 χρόνια.