Ένα μεσημέρι Κυριακής μπήκε στο σπίτι μας ο κύριος Κώστας! Από ταξίδι με το λεωφορείο ήταν και ήρθε για ένα ξαπόσταμα λίγων ωρών, πριν ομιλήσει σε έναν ταπεινό οίκο του Κυρίου! Νιώσαμε τόσο ευλογημένοι σαν κάθισε πλάι μας και σιωπηλά, μας νουθετούσε με την απλότητα και το ταπεινό φρόνημα που διαπερνούσαν την παραμικρή του κίνηση! Προσφερθήκαμε να τον φιλέψουμε κάτι να βάλει στο στόμα του!
-Τί καλό έχετε;
Αρχίσαμε να του αραδιάζουμε γευστικές και νόστιμες προτάσεις, μα εκείνος προτίμησε λίγα χόρτα μαζεμένα απ΄την αυλή μας, με μια μπουχλιά λάδι, λιγοστό τυράκι και ένα κομμάτι ψωμί! Τον παρατηρούσα κρυφά και θαύμαζα που κάθε του μπουκιά ήταν και ένα ολοφάνερο δοξολόγημα στον Κύριο… Οι ταπεινοί πάντοτε διδάσκουν δίχως να μιλούν… Τόσο ανυπόκριτα καταδεκτικός, τόσο γαλήνιος, τόσο σοφός χωρίς να προσπαθεί. δίχως το ελάχιστο ίχνος ανθρωπαρέσκειας!
Εκείνη την Κυριακή θα την θυμόμαστε πάντα! Όπως και την σημερινή!
Ήσυχα έφυγε, σε ημέρα Κυρίου, με Τον Σταυρό στο μέσο, αφήνοντας πίσω του ένα αποτύπωμα ανεξίτηλο!
Εργάστηκε στον ασύνορο αμπελώνα του Χριστού και καμάτεψε ψυχές που έβγαλαν γλυκούς καρπούς, μια Κυριακή να τους γευτούν σε τράπεζα Αναστάσιμη και να δοξάσουν όπως ο δάσκαλός τους, τον Μεγάλο Γεωργό!
Ευχαριστούμε τον Χριστό μας, για το έμψυχο αυτό δώρημά Του!
Ακόμα πιο μόνοι μας πλέον και στο πρώτο θρανίο…χωρίς βοήθειες στις εξετάσεις του Ουρανού…
Αγαπημένε μας κύριε Κώστα, γαληνευτή των ψυχών, των παιδιών διδάχε, του Θεού άνθρωπε, πρέσβευε για όλους μας!
Χριστός Ανέστη!
Νώντας Σκοπετέας
19-3-2023