Παράκληση στους κτήτορες, για δυο μεγαλυνάρι.
Μιας νεανίδος Μάρτυρος φως απ το συναξάρι...
Ανεβαίνουμε στο καθολικό για την παράκληση του Αγίου Σίμωνος και της Αγίας Μαγδαληνής. Δέκα το πρωί, με την δική μας ώρα, στο στερέωμα της Πέτρας. Εδώ σημαίνει ογδόη βυζαντινή, κοντά στο μεσώριο της έκτης. Υψώθητι επί τους Ουρανούς ο Θεός και επί πάσαν την γην η δόξα σου. Δυο παρακαλούνται να μεσιτεύσουν στον Δεσποτικό θρόνο. Ο Άγιος Σίμων, ο αιώνιος οικιστής και προστάτης, μα και η Αγία Μαρία η Μαγδαληνή, η μόνη Αγία που εν Αγίω Όρει τιμάται ως συν κτήτορας.
Λίθου παντός, τὸν νοῦν ὑπάρχων στεῤῥότερος, Πέτρᾳ Σίμων, οἶκον ᾠκοδόμησας, ἐν σεαυτῷ Πέτραν τὸν Χριστόν, ἔχων ἐνοικοῦντα, καὶ νοερῶς καταυγάζοντα· ἐδείχθης τε ὁσίων, ἀρετῆς σταθερότης, διαπρέψας ἐνθέοις χαρίσμασι.
Χεῖρά σου σεπτήν, Μυροφόρε ἀσπαζόμεθα, τὴν προσψαύσασαν τοὺς πόδας τοῦ Χριστοῦ, ἣν προσκυνοῦντες, πάσης νόσου ἐκλυτρούμεθα.
Μπλέκονται τα παρακλητικά λόγια τόσο περίτεχνα. Το παρά τους φυσικούς νόμους θεμέλιωμα της Μονής πάνω στον γρανιτένιο βράχο, με τη Θυραϊκή λάβα να δένει το πρώτο χτίσμα και η συγκλονιστική ζεστάδα από το πάντιμο χέρι της Αγίας, μαρτυρούν την αδιάκοπη και ολοζώντανη τους παρουσία εδώ. Το τρισάγιο διαβάζεται από τον ηλικιωμένο μοναχό, τονισμένο με μια ασυνάντητη έμφαση. Τίποτα εδώ δεν πρέπει να αλλοιώνει η δύναμη της συνήθειας.
Τα μεγαλυνάρια στο τέλος της παράκλησης, υψώνουν της ψυχής μας τα χέρια και εκλιπαρούν για διάσωσμα. Πάλι αλλιώς τονίζονται οι λέξεις. Γράφτηκε και πιο πάνω: Ο χρόνος φαίνεται να λιγοστεύει. Η Μακροθυμία Του, βλασφήμως δοκιμάζεται.
Ὕψωσον τὰς χεῖρας σου πρὸς Θεόν, ὑπὲρ τῆς σῆς ποίμνης, θεοφόρε Σίμων σοφέ, καὶ τοῦτον δυσώπει πολλῶν ἀμπλακημάτων, ῥυσθῆναι καὶ μελλούσης ὀργῆς τοὺς δούλους σου.
Τοὺς ἀσπαζομένους εὐλαβῶς, τὴν σεπτήν σου χεῖρα, τὴν μυρίσασαν τὸ Χριστοῦ, σῶμα Μυροφόρε, διάσωζε ἐκ βλάβης, και πάσης ἐπηρείας, νόσων καὶ θλίψεων.
Στην τράπεζα αλάδιαγα ρεβίθια, δυο άκοπες μικρές ντομάτες που μοσχοβολάνε αγνή γη, μια φέτα ζυμωτό ψωμί, λίγος χαλβάς και μαύρο σταφύλι. Δευτέρα, μέρα νηστείας στο Όρος. Τιμώνται έτσι οι Άγιοι Άγγελοι, που πάντα συμπαραστέκονται στην μοναχική πορεία θυσίας και αυταπάρνησης. Πάντων χωρισθέντες και πάσιν συνηρμοσμένοι. Στην κορυφή δεν κάθεται ο ηγούμενος Ελισσαίος. Έχει παραχωρήσει τη θέση του και βρίσκεται στα αριστερά. Δεσπότης σήμερα στην Σιμωνόπετρα, από τα μέρη τα ανάστατα και ανειρήνευτα εδώ και χρόνια, τα μέρη του Πατριαρχείου Αντιοχείας της Λαοδικείας και της Συρίας. Το πρόσωπό του, μαρτυρά το γενναίο του φρόνημα. Τόσο δύσκολη και επικίνδυνη η αποστολή του. Εδώ οπλίζεται με τα όπλα του φωτός. Παίρνει δύναμη για να συνεχίσει στα μαρτυρικά χώματα της Ποιμαντορίας του. Εκεί που εκδιωγμένοι Χριστιανοί, όλο και επιστρέφουν να ξαναϋψώσουν τον Σταυρό. Ο διαβαστής Μοναχός, συνεχίζει εκφώνως να αναγιγνώσκει το μαρτύριο της νεομάρτυρος Αγίας Ακυλίνας που χθες εόρταζε. Ο πατέρας της δειλός εξωμότης, προτιμά τα πρόσκαιρα. Η μάνα της με ψυχή ανδρεία, την προτρέπει να μαρτυρήσει και να κερδίσει τα αιώνια. Η νεαρή Ακυλίνα ακολουθεί Εκείνον, σηκώνοντας τον Σταυρό της. Μια πληγή το σώμα της. Η γη της Μακεδονίας, ρουφά στα σπλάχνα της το αίμα, που σαν ποτάμι τρέχει. Τρείς μέρες απάνθρωπα οι τούρκοι την βασανίζουν. Και έπειτα, σχεδόν πεθαμένη την πάνε στην μάνα της, να υποφέρει κι αυτή, να σχίσει την καρδιά εκείνης, η δίστομη ρομφαία της ομολογίας.
27 Σεπτεμβρίου του 1764 ήταν, όταν η Αγία στα δεκαεννιά της, έφυγε για τη χορεία των Οσιοπαρθενομαρτύρων. Ακούμε τον Δεσπότη πολύ συγκινημένο να λέει απευθυνόμενος στον Γέροντα Ελισσαίο: -Η γνώση είναι Φως Γέροντα! Πόσο δίκιο έχει ο γενναίος Ποιμενάρχης. Το φως του συναξαριού, σαν εκείνο το Άγιο που κατέβαινε πάντα απ’ τον Ουρανό και φώτιζε τα ξεψυχισμένα σώματα των μαρτύρων, σπάει τα σκοτάδια της σύγχρονης οκνηρίας και της χλιαρότητας. Κάνει το Ζαγκλιβέρι της Θεσσαλονίκης να γειτνιάζει τόσο με το Χαλέπι και τη Χομς.
Ησυχία στην Τράπεζα. Περιμένουμε την απόλυση και την ευχή των περισσευμάτων. Προλαβαίνω να «κλέψω» λόγια Μοναχών Αγίων, που εικονίζονται εξαιρετικά στον απέναντί μας τοίχο: «Ο καρπός της προσευχής είναι η αγάπη» λέει ο Άγιος Μάξιμος ο Καυσοκαλύβης . «Ιησούς Χριστός το γλυκύ πράγμα και όνομα, το νοητό μύρο»διαλαλεί ο Άγιος Θεόφιλος ο Παντοκρατορινός. Ο Μάρτυρας προστάτης της Καρακάλλου Άγιος Γεδεών: «Το μαρτύριον αποκάθαρσις αμαρτιών μετά δόξης». Ο Πατροκοσμάς επαναλαμβάνει του ψαλμωδού: «Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν» Ασκητικές οι μορφές των Σιμωνοπετριτών πατέρων. Έχουν πάψει εδώ και πολύ ώρα να ασχολούνται με την τροφή του σώματός τους. Λιγοστό το φαγητό τους. Αχόρταστη η ψυχή τους για ρήματα ζωής αιωνίου. Ευλογημένη αντίφαση. Στο δι ευχών, κοιτώ τον Άγιο Νικόδημο που δίνει την απάντηση: «Ποτέ μην κορέννυσαι επικαλούμενος τον Ιησούν».
2016
Απόσπασμα από ημερολόγιο Όρους Αγίου με τίτλο: «Δεν χαμηλώνει ο Άθωνας» και ομότιτλη εκπομπή στην οποία διαβάζονται εκτενή αποσπάσματα από το βιβλίο της κ.Μαρίας Ξανθάκη: "Αγία Ακυλίνα η Ζαγκλιβερινή".
Οι συναντήσεις που οικονομεί η Κυρία Θεοτόκος να έχεις στο περιβόλι της χαράσσονται παντοτινά και άσβηστα μέσα σου. Τότε εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα ήταν, που πρωτοσυναντήσαμε την νεότατη και ανδρεία Ακυλίνα από το Ζαγκλιβέρι. Κύλησαν αρκετά χρόνια και αδελφός-συνοδοιπόρος, μας έστειλε ευλογία ένα μικρό βιβλίο με τον θαυμαστό της βίο και την πολύ πρόσφατη εμφάνιση αποκάλυψή της. Δεν πάνε παραπάνω από δέκα χρόνια που η Αγία Κυράννα εμφανίστηκε, για να φανερώσει σε όλους μας την φίλη της και γνήσια φίλη του Χριστού μας Ακυλίνα. Συγκλονιστικό θαύμα, που είναι αλήθεια πως ελάχιστα ταιριάζει στην ορθολογική και ειδωλολάτρισσα εποχή μας. Μια εποχή που ολοκληρωτικά και ραγδαία συσχηματίζεται με το μάταιο και το εφήμερο, λοιδορώντας σχεδόν ο,τι γεννάει προοπτική αιωνίου. Μεταλλαγμένη παρα φύσει, παραμορφωμένη εποχή, που απορρίπτει ο,τι μεταμορφώνει και ανακαινίζει. Οι νέοι αυτής της εποχής στην πλειονότητά τους, αγνοούν και απομακρύνονται βιαστικά από εκείνο το "δεύρο ακολούθει μοι" του Χριστού μας προς τον πλούσιο νεανίσκο. Ο ηδυπαθής και ταχύτατος συρμός με τα...ασταμάτητα δρομολόγια, φαντάζει στα μάτια τους ασύγκριτος με τα αργά, συρτά και κοπιώδη ανηφορικά βήματα του Γολγοθά...Μα και σήμερα, δόξα τω Θεώ, υπάρχουν Ακυλίνες και Κυράννες και Ιωάννηδες Μονεμβασιώτες! Εγγυάται ο Χριστός πως δεν θα αφήσει αμάρτυρή Του καμιά περίοδο της Ιστορίας, ακόμη και την σημερινή, την τόσο Θεοστυγή. Ακήρατες πλευρές Του θα ξεπροβάλλουν έως το τέλος της. Στεφάνια αφθαρσίας και Αθανασίας πανευωδέστατα και μυρίπνοα λείψανα που φέρουν πάνω τους τα στίγματα της μαρτυρικής πίστης. Δεν υπάρχει ανώδυνη Ορθοδοξία μας μηνύουν οι Άγιοι αγωνιστές! Δίχως Σταυρό δεν θα αναστηθεί η ζωή…Θαρσείτε!
Νώντας Σκοπετέας