''Το σχέδιο αποχριστιανισμού συνεχίζεται – Ποιοι και γιατί «εξαφανίζουν» τις Φάτνες από τον στολισμό των Χριστουγέννων;''
Οι Φάτνες τείνουν να εξαφανιστούν από τους δημόσιους χώρους. Ζήτημα αν θα συναντήσεις μία – δύο μπροστά σου, σε όσες μετακινήσεις κάνεις συνολικά στην εορταστική περίοδο. Και αν συναντήσεις Φάτνη, είναι αμφίβολο αν θα είναι κάποια φυσιολογική παράσταση της Γέννησης του Χριστού ή κάποιο μεταμοντέρνο έκτρωμα.
Θυμάμαι πως κάποτε ως παιδάκια, ανυπομονούσαμε να κάνουμε χριστουγεννιάτικο περίπατο με τους γονείς στη στολισμένη πόλη, και να βγάλουμε φωτογραφίες σε μια όμορφη Φάτνη που πάντα κοσμούσε ένα κεντρικό σημείο. Η Φάτνη όχι μόνο ήταν κύριο σημείο αναφοράς των χριστουγεννιάτικων ημερών, αλλά ως στολισμός ξεπερνούσε σε δημοφιλία ακόμα και το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Η θέα της Φάτνης λειτουργούσε ως βιωματικό μάθημα για τα παιδιά, που με μια προσλαμβάνουσα εικόνα έκλειναν στις ψυχούλες τους όλο το νόημα των Χριστουγέννων. Σε όλα σχεδόν τα νηπιαγωγεία γίνονταν θεατρικές παραστάσεις με τα παιδάκια να αναπαριστούν το γεγονός της Θείας Γέννησης.
Σήμερα, όλα τα άλλα χριστουγεννιάτικα «παρελκόμενα» θα τα συναντήσεις, μόνο τη γέννηση του Χριστού δεν θα συναντήσεις. Χριστουγεννιάτικα δέντρα, αγιοβασίληδες της Coca Cola, αστεράκια, καμπάνες, χιονονιφάδες, τάρανδοι, ξωτικά, χιονάνθρωποι, έλκηθρα, δώρα, ζαχαρωτά, μολυβένια στρατιωτάκια και ένα σωρό άλλα παραφερνάλια φιγουράρουν παντού σε δρόμους, πλατείες και στολισμένα δημόσια κτήρια.
Ο περισσότερος κόσμος ξοδεύει αυτές τις άγιες μέρες, υπνωτισμένος από μια παρέλαση μπιχλιμπιδιών που εκπορεύονται από μύθους και παραμύθια. Αυτά μας μεταδίδουν ένα ψήγμα αόριστης «καλοσύνης» και μιας «ζεστασιάς», που δεν είναι τίποτε άλλο από μια ανέξοδη ικανοποίηση του παλιμπαιδισμού μας. Μια κενή, δυστυχισμένη καρδιά δίχως Θεό, γίνεται για λίγες μέρες καρδιά με… λαμπάκια να στολίζουν την κενότητα. Αναζητά ο άνθρωπος μερικά ψίχουλα ψυχικής ανακούφισης, με την αυθυποβολή και την καταναλωτική «παρηγοριά».
Η απογύμνωση των Χριστουγέννων από το αληθινό νόημά τους, είναι βασική παράμετρος της πανθρησκειακής ατζέντας της Νέας Εποχής. Όλα γίνονται στον βωμό της «θρησκευτικής ουδετερότητας» και επιπλέον το ριζοσπαστικό μήνυμα της άκρας ταπείνωσης του ενανθρωπήσαντος Κυρίου, είναι κόλαφος για την αυτοκρατορία του καταναλωτισμού. Ένας Θεός που επτώχευσε για να μας πλουτίσει, είναι σκάνδαλο για όλους τους εξουσιαστές που μας φτωχαίνουν για να πλουτίζουν εκείνοι...