Αν κάποιος οφείλει να ακούει με προσοχή τα ομιλήματα τούτης της εκπομπής, τις παραινέσεις της και τους ελέγχους , αυτός είναι πρώτος και με διαφορά …ο γράφων…( σ.σ κείμενο του 2020)
Η ταλαίπωρη ψυχή μας έχει ανάγκη το Φως του Χριστού μας, όταν ελέω Του αναδύεται σ αυτά τα 12 σχεδόν χρόνια της ραδιοσυναλληλίας. Και είναι πολλά αυτά που μας ελέγχουν, που μας κάνουν να χαμηλώνουμε το πρόσωπο. Σας έχει ποτέ συμβεί να συναντήσετε μάτια καθαρά; Τα μάτια ενός σύγχρονου Αγίου ας πούμε, του οποίου έχουμε μια φωτογραφία .
Είναι κάποιες φωτογραφίες που οι Άγιοι κοιτούν επίμονα και κατάματα την μηχανή με αυτό το καθάριο τους βλέμμα …
Όπως ακριβώς μας αντικρίζει ο Χριστός μας! Δεν χορταίνεται τούτο το βλέμμα! Μα δεν αντέχεται κιόλας! Δεν βαστάς να το θωρείς, γιατί εκείνη την ώρα λειτουργεί η ευλογημένη συνείδηση(όταν δεν έχει βέβαια απενεργοποιηθεί εντελώς και ολεθρίως …)
Και χαμηλώνεις τα μάτια μπροστά στην Θεία ευεργεσία ως αχάριστος και αγνώμων, αδιόρθωτος και κατάκριτος!
Γιατί δεν επέστρεψες να δοξολογήσεις σαν τον Σαμαρείτη λεπρό της Ευαγγελικής Αλήθειας, που μετά φωνής μεγάλης δοξάζοντας και ευχαριστώντας έπεσε με το πρόσωπο στην γη, μπροστά στα πόδια του Μεγάλου Ιατρού.
Γιατί ομοίασες με τους υπόλοιπους εννέα λεπρούς, που αν και καθαρίστηκαν δεν επέστρεψαν δούναι δόξαν τω Θεώ…
Γιατί ενώ μετέλαβες θαρρών τω ελέει Του, το Σώμα και το Αίμα Του δεν έμεινες ποτέ 5 λεπτά ακόμα μετά την απόλυση όταν ακούγεται η ευχαριστία μετά την Θεία μεταλαβιά, να πεις και εσύ το Ευχαριστώ Σοι Κύριε ο Θεός μου ότι ουκ απώσω με τον αμαρτωλό …που δεν με έδιωξες Χριστέ…αλλά κοινωνόν γενέσθαι των αγιασμάτων Σου καταξίωσας…Τον ανάξιο αξίωσες να μεταλάβει τα άχραντα και επουράνια δώρα Σου…
Με τους εννέα μοιάζουμε και το βράδυ της Ανάστασης που σαν ακούστηκε το Χριστός Ανέστη λακίσαμε…ή το ταιριάξαμε όμορφα και βρήκαμε τους πιο ταχείς ιερείς και ψάλτες και μείναμε ως το τέλος τάχα, κοιτάζοντας συνεχώς το ρολόι μας.
Σ Εκείνον που ίδρωσε αίμα και φραγκελώθηκε σύγκορμος, που υπέμεινε εκουσίως και θεληματικώς το Πάθος, ανταποδίδουμε βιασύνη, προχειρότητα, ανευλάβεια, ΑΧΑΡΙΣΤΙΑ! Στον Παντευεργέτη Ελευθερωτή. Στον Ιατρό σωμάτων και ψυχών!
Κι αν στον Χορηγό των πάντων σταθούμε αγνώμονες, ας φανταστούμε πως θα σταθούμε απέναντι στους διπλανούς μας! Θηρία που αγριεύουν αντί να αγιεύουν είμαστε αδελφοί μου!
Το έλεγε ο Ιερός Χρυσόστομος αυτό: Ο γαρ περί τον Ευεργέτην αχάριστος, τι αν γένοιτο ποτέ περί τους άλλους;
Κατάντημα η αχαριστία του σύγχρονου ανθρώπου , του σημερινού Ορθοδόξου Χριστιανού!
Ένα δημιούργημα με 2 πόδια και καμιά αίσθηση ευγνωμοσύνης έλεγε ο μέγας ψυχογράφος Ντοστογιέφσκι . Το αγνώμον δίποδο !
Αντί του μάνα ...χολή!
Πρωτόπλαστη πτώση ξανά!
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή Νοέμβριος 2020
Στα πρόσωπα εκείνα των Αγίων έρχεται να προστεθεί και ένα παιδικό τραγούδι...Έχει τίτλο: "Το παράπονο του Ιησού"
Είναι πολλές οι φορές που χρησιμοποιούμε ανθρωπομορφικούς όρους προκειμένου να κατανοήσουμε τον ακατάληπτο Θεό. Ο Θεός είναι πνεύμα βέβαια, μα εμείς με τον περιορισμένο μας νου καλούμαστε πολλές φορές να σταθούμε απέναντί Του. Μια έκφανση από τις άπειρες της αμέτρητης συγκατάβασής του, είναι το να τον φέρνουμε συνεχώς δίπλα μας και με την ιερή μας φαντασία να του προσδίδουμε ιδιότητες και χαρακτηριστικά που φυσικά δεν έχει. Είναι μια ιερή οικονομία, το να αφουγκραζόμαστε τις πίκρες και τα παράπονά Του. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι στίχοι από ένα πολύ όμορφο και συγκινητικό Χριστιανικό τραγούδι.
Κάποτε ένας άνθρωπος θα λέγαμε πιστός,
Στάθηκε μπρος το εικόνισμα λιγάκι σκεπτικός
Και το παράπονο είδε στα μάτια του Χριστού
Για την ασυμφωνία στη ζωή του Χριστιανού
Με ονομάζεις δάσκαλο και δε με συμβουλεύεσαι
Με ονομάζεις εύσπλαχνο και δε με εμπιστεύεσαι
Με λέγεις φως και δε με κοιτάς
Με λες οδός και δε με βαδίζεις
Με λες ωραίο που δεν αγαπάς
Με λες ζωή που δεν λαχταράς
Με συνέπεια στη ζωή σου βάλε εμένα στην ψυχή σου
Γίνε γνήσιο παιδί μου και άκου με καλά
Αν τα λόγια βγαίνουν μύθοι και οι πράξεις παραμύθι
Είναι αυτό που σ’απομακρύνει της αγάπης μου η οδύνη
Πόσες πικρές αλήθειες δεν φανερώνει αυτό το τραγούδι αδελφοί μου! Στις μέρες μας, αυτές της φριχτής αποστασίας ιδιαιτέρως! Είναι καθρέφτης μας αυτοί οι στίχοι! Λέμε το Πάτερ ημών, το Κύριε ελέησον…Πατέρας και Κύριος στα χείλη μόνο…Στην πράξη… κάτσε στην άκρη εσύ, θα συμβουλευτούμε τους ειδικούς μόνο…Πολυέλαιος και Πολυεύσπλαχνος στα λόγια…Στα δύσκολα… θα αναλάβουν οι επιστήμονες αποκλειστικά…Το Φως του Αθανάτου Πατρός δεν φωτίζει την οδό της μετανοίας και ο πόθος της άνω Ζωής είναι για τους…ζηλωτές… Κι όμως το τραγούδι τελειώνει αλλιώς…
Θα σ’ονομάζω δάσκαλο και θα σε συμβουλεύομαι
Θα σ’όνομαζω εύσπλαχνο και θα σε εμπιστεύομαι
Θα σ’ονομάζω και οδό και σένα θα βαδίζω
Και θα σαι η ζωή που εγώ θα λαχταρώ.
Ακούστηκε αυτό το τέλος από κάποιον λαμπερό στην όψη, πρώην λεπρό, που μόνος επέστρεψε για να ευχαριστήσει τον... παραπονεμένο Ιησού.
Νώντας Σκοπετέας
Απόσπασμα από ομότιτλη εκπομπή
Ιανουάριος 2024