Τι να είναι άραγε όλα αυτά που συμβαίνουν;

Όταν το παιδί σου δεν είναι καλά στην υγεία του, το πηγαίνεις στον γιατρό. Όταν το βλέπεις ότι σφίγγεται, πιέζεται, κλονίζεται ψυχικά, του μιλάς;
Σου λέει το παιδί σου μαμά/μπαμπά θα βγω απόψε. Τι λές;

Να προσέχεις. Προφυλακτικά να έχεις, καλά να περάσεις.
Δεν έχεις μιλήσει όμως πολλές φορές... πρόσεξε τι θα πιεις, σε ποια αγκαλιά θα πέσεις, μη κάνεις κάτι που θα σε πληγώσει με τραυματικές εμπειρίες ή ακόμη χειρότερα μη γίνεις η αιτία να πληγωθεί άλλος/η από απερισκεψία ή προσωρινή εφήμερη ικανοποίηση σου. Εμείς ρωτάμε: Πέρασες καλά; Η απάντηση: Ναι μια χαρά... Τέλος.

Τους είπαμε ποτέ ότι θέλουμε να τα δούμε να γίνουν άνθρωποι που θα νοιάζονται περισσότερο για τους ανθρώπους; Για μια κοινωνία που δεν θα ανέχεται την εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο; Για συλλογικές προσπάθειες, ανθρωπιστικές δράσεις, για την σημασία της άνευ όρων προσφοράς προς τον άλλο, για την ΑΓΑΠΗ;

Τι πρότυπα δίνουμε σήμερα στα παιδιά μας; Τους μιλήσαμε για εγκράτεια, άσκηση, πνευματική αφύπνιση; Να το πω πιο καθαρά;
ΧΡΙΣΤΟ;

Τους προτείναμε να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του; Να προσεύχονται ή αν δεν το κάνουν, εμείς προσευχόμαστε για αυτά; Δεν υπάρχουν Άγιοι σήμερα στην Εκκλησία; Γιατί πόσο μας ενδιαφέρει τι παιδεία θα δώσουμε σήμερα σε αυτούς που θα κληθούν να υπηρετήσουν την Εκκλησία και την κοινωνία μας αύριο;

 Μόνο οι ξένες γλώσσες και οι υπολογιστές έχουν αξία;

Αν δεν χάσουμε τον ύπνο μας σήμερα, θα χάνουν μανάδες τα παιδιά τους αύριο και θα φταίμε όλοι! 

Όχι μόνο η αστυνομία, η δικαιοσύνη, το κράτος.

 Ευθύνη έχουμε όλοι μας!

Η κοινωνία παρακμάζει γιατί ήρθε το εγώ, το άτομο, ο αριθμός, να πάρει την θέση του ανθρώπου ως προσώπου ως μέλος κοινωνικού συνόλου. Έτσι ήρθε η εκμετάλλευση ανθρώπου προς άνθρωπο να καταντάει ρουτίνα.

π. Μιχαήλ Μετζάκης