Μας αξίωσε και εφέτος η Παναγία μας να φθάσουμε στον Αύγουστο, που είναι ο μήνας της και να ακούσουμε και πάλι τα όμορφα τροπάρια του Παρακλητικού Κανόνα, που δημιουργούν ρίγη συγκίνησης και δίνουν πολλή παρηγοριά σε κάθε πονεμένη ψυχή. Θυμόσοφα ο λαός μας λέει: «Αύγουστε καλέ μου μήνα, να ήσουν δυο φορές το χρόνο»! Και το λέει αυτό γιατί δεν χορταίνει να ψάλλει ύμνους και δεήσεις προς Αυτήν, που είναι «η καθαρωτέρα λαμπηδόνων ηλιακών».
Η Κοίμηση της Παναγίας είναι το Πάσχα του καλοκαιριού, γιατί όπως και στην Ανάσταση του Χριστού μας έτσι και τώρα, στη μετάσταση της Υπεραγίας μας Θεοτόκου δεν εγκαταλήφθηκε ο κόσμος: «Εν τη κοιμήσει, τον κόσμον ου κατέλιπες Θεοτόκε».
Ειδικά αυτούς τους δύσκολους καιρούς που περνάμε, προβάλλει επιτακτική η ανάγκη να ανταποκριθούμε στο κάλεσμα της εκκλησίας μας, ετούτα τα αυγουστιάτικα δειλινά και να πάμε να ακούσουμε τους θεσπέσιους και διαχρονικούς ύμνους: «Από των πολλών μου αμαρτιών, ασθενεί το σώμα, ασθενεί μου και η ψυχή· προς σε καταφεύγω την Κεχαριτωμένην· ελπίς απηλπισμένων, συ μοι βοήθησον».
Αλήθεια, πού αλλού μπορούμε να βρούμε τόση κατανόηση και τόση συμπόνια; Πού αλλού μπορούμε να νοιώσουμε την ψυχή μας να φτερουγίζει και να αφήνει τις βιοτικές μέριμνες, είτε οικονομικές, επαγγελματικές, οικογενειακές, εργασιακές κ.ά., που δυστυχώς τελευταία, παραπίεσαν τη ζωή μας και την έκαναν πιο βασανιστική και πιο κουραστική;
Πόσοι από εμάς προστρέξαμε στην Κυρία Θεοτόκο και φύγαμε άπραγοι; Και μόνο η θέα του Πἀναγνου Θεομητορικού της Προσώπου, και μόνο αυτή η θέα είναι αρκετή, ώστε να μαλακώσει η καρδιά, να γίνουμε ταπεινότεροι, πλέον άκακοι, ολόθερμα ειλικρινείς, πρόθυμα εξυπηρετικοί και βοηθητικοί προς όλους, χωρίς δόλο, συμφέρον και δεύτερες σκέψεις. Σε άμεση σχέση με αυτό, ο άγιος Εφραίμ Κατουνακιώτης συνήθιζε να λέγει: « Η κάθε ενασχόλησή μας με την Παναγία Μητέρα μας, στην κυριολεξία, μάς χαριτώνει, μάς κάνει καλύτερους ανθρώπους, αληθινούς χριστιανούς. Μόνο κοντά Της, μόνο υπό την προστασία Της ζούμε και αναπνέουμε και δεν μπορούμε να υπάρξουμε χωρίς Αυτήν».
Η Παναγία μας, και μέσω αυτής η Εκκλησία, μάς απευθύνει ανοικτή πρόσκληση που συγχρόνως γίνεται και πρόκληση να μην χάσουμε αυτή την φετινή ευκαιρία της προσέλευσής μας στο Ναό για να ακούσουμε: «Και σε μεσίτριαν έχω, προς τον φιλάνθρωπον Θεόν… παρακαλώ σε, Παρθένε, βοήθησόν μοι εν τάχει».
Και εκείνη, επειδή αγαπά τα παιδιά της, δηλαδή όλους εμάς, ένα είναι το σίγουρο: θα τρέξει να δώσει στην καρδιά μας χαρά απερίγραπτη, υπερκόσμια και παρηγοριά γλυκιά.
Μία διδακτική ιστορία από το Γεροντικό λέει για την Παναγία μας τα εξής συγκινητικά λόγια:
Ο Άγιος Ανδρέας ο διά Χριστόν σαλός, όταν ακόμη ήταν στη γη, ηρπάγη στον παράδεισο. Εκεί συνομίλησε με πολλούς Αγίους. Είδε και τους αγγέλους. Έψαχνε να δει και την Παναγία. Δεν την βρήκε όμως πουθενά. Ρώτησε τους Αγίους: «Πού είναι η Παναγία για να πάω να την προσκυνήσω;». «Δεν ξέρεις ότι η Παναγία δεν μένει ποτέ στον Παράδεισο;», του απάντησαν οι Άγιοι. «Συνεχώς, μέρα νύκτα, τρέχει σ΄ όλη τη γη. Στον πονεμένο, στον άρρωστο, στον φτωχό, στον ορφανό, παντού όπου την καλούνε. Είναι πάντα σε εγρήγορση, σε επιφυλακή και σε επαγρύπνηση ακούγοντας τις ικεσίες και παρακλήσεις όσων θέλουν και ζητούν την βοήθειά της».
Νομίζω ότι αρκετά μας κούρασαν όλους οι αντιλήψεις των χαλεπών καιρών μας, με τις ιδιάζουσες αυτοπροβολές και τις επικίνδυνες αυτοδιαφημίσεις. Με τα πολλά λόγια και την κουραστική καθημερινότητα. Ας πάμε κόντρα στο ρεύμα, ακολουθώντας την ζωή της ταπεινής αφάνειας, όπως έκανε και η Πάναγνη Μητέρα του Θεού μας, η Κυρία Θεοτόκος μας. Τουλάχιστον, έτσι θα ξέρουμε ότι αποφεύγοντας συστηματικά την επίδειξη και ασχολούμενοι με την σιωπή και την ταπεινότητα, θα ευλογηθούμε από τον Θεό και θα βαδίζουμε στον ορθό δρόμο.
Του Αρχιμ. Νεκτάριου Πόκκια, Ηγούμενου της Ι. Μονής Θάρρι Ρόδου
