- Γιατί μπαμπά τόσα τείχη και κάγκελα στα γήπεδα;
- Ο σκοπός παιδί μου είναι ο κόσμος να μην αθλείται, να είναι μαντρωμένος, σαν τα σκυλιά, να τους έχεις σήκω σήκω κάτσε κάτσε, και δώστους εκεί ομάδες, πασατέμπο, κι άγιος ο Θεός.
- Μάλιστα.
_ _ _
Χθες το απόγευμα, ενώ ήμουν στο ΔΑΚ Ναυπλίου και αθλούμουν τρομάρα μου, κοντοστάθηκα, κοίταξα τον ουρανό και μετά το βλέμμα μου έπεσε χάμου στο βρεγμένο γήπεδο, έβγαλα έναν αναστεναγμό, κι ένιωσα σα να βρίσκομαι κι εγώ, εκεί στη δεκαετία του 60’ στις λαϊκές γειτονιές του Άνω Καλαμακίου, και το ιστορικό γήπεδο των Τραχώνων.
Δεν ξέρω τι να κάνω. Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε μαύρη σαν καλιακούδα, κι εξηγούμαι.
Μέχρι τα δεκαοχτώ μου αθλούμουν συνέχεια κάθε μέρα και για ώρες. Από τότε ήμουν μια σκέτη κατηφόρα. Πολυτεχνείο, δουλειά, έρωτες, παιδιά, ρίσκα κλπ κλπ. Προσπάθησα πολλές φορές να βρω έναν ρυθμό, αλλά τίποτα, τζίφος. Προσπάθησα με την μπάλα που τόσο αγαπούσα, αλλά δεν έβγαλα άκρη. Ξέρετε, επειδή χρειάζονται πολλοί παίχτες, όλο και κάποιοι βρίσκονται που χαλάνε το κλίμα, και άμα πεις και κάτι είσαι ο περίεργος, μας έχεις φάει η σιωπή των αμνών. Μετά προσπάθησα να παίξω βόλεϊ αλλά τζίφος κι εκεί. Αυτό θεωρείται γυναικείο άθλημα εις τας Αργολίδας, εμείς είμαστε για ταε-κβο-ντο και πάνω. Όποτε φτου κι απ’ την αρχή.
Εκεί λοιπόν, έριξα νερό στο κρασί μου, και λέω θα ψαχτώ αλλού, γιατί δεν πάει άλλο, δεν μπορώ ούτε τις σκάλες ν’ ανεβώ. Και λέω ας πάω στο ΔΑΚ Ναυπλίου. Ξεκινάω λοιπόν με τον στίβο που δε τρελαίνομαι. Αφού πήγα κάποιες φορές πριν λίγους μήνες, έρχεται κι αυτή η αποφράδα μέρα. Πάω που λέτε στο γήπεδο μπαίνω μέσα και αρχίζω για ζέσταμα με περπάτημα, στην πρώτη λωρίδα, ως άσχετος. Ξαφνικά ακούω από έναν ευγενέστατο προπονητή γιουχαΐσματα, ούτε στάνη να είχε με πρόβατα, δεν θα μίλαγε έτσι. Αρχίζει λοιπόν τις φωνές, και που πας, και βγες έξω κλπ. Και κει έρχεται και το αμίμητο:
- Το γήπεδο είναι δικό μου!
Χωρίς πλάκα, είπε ότι το γήπεδο είναι δικό του. Κουφάθηκα για άλλη μια φορά στην όμορφη πόλη μας, ίσως γι’ αυτό κιόλας τελευταία δεν ακούω καλά.
- Ωραία λοιπόν, που είναι το συμβόλαιο, φέρτο εδώ.
Τίποτα. Καουμποϊλίκια και σιγή ασυρμάτου στα σοβαρά. Απ’ ότι έχω πληροφορηθεί ο εν λόγω προπονητής το ίδιο άσχημα έχει μιλήσει και σε φύλακα. Κι εδώ έρχομαι στο πρώτο ζουμί της ημέρας, κάτι για το οποίο κανείς δε μιλάει σ’ αυτή την πόλη.
Απ’ όσο έχω πληροφορηθεί, εκτός από κάποιους συλλόγους, υπάρχουν προπονητές οι οποίοι δε δίνουν φράγκο τσακιστό και προπονούν παιδιά. Για πόσο ακόμα;
Θα μπει μια τάξη; Τι περιμένουν οι ιθύνοντες, ο Θεός να τους κάνει. Γι’ αυτό βλέπουμε και τέτοιες συμπεριφορές όπως παραπάνω, όπου προπονητές νιώθουν ότι το γήπεδο είναι τσιφλίκι τους. Μήπως είναι όμως τελικά και τους αδικούμε τους ανθρώπους;
Γιατί; Υπάρχει απάντηση; Φυσικά και όχι, είναι η ώρα λοιπόν να καταπιούμε όλοι μαζί οι δημότες τη γλώσσα μας, γκλουπ και μέσα.
Μάλιστα. Ποιος φέρει λοιπόν την ευθύνη; Και η πρώην Δημοτική Αρχή και η σημερινή φυσικά, η οποία αισίως κλείνει έναν χρόνο διακυβέρνησης.
Ας πούμε λοιπόν τα αυτονόητα, ξέρετε από αυτά που δε θα γίνει τίποτα φυσικά.
Οι προπονητές οφείλουν εφόσον προπονούν παιδιά, να είναι ΟΛΟΙ νόμιμοι, ήτοι να έχουν νομική σχέση με το Δήμο για την παραχώρηση των γηπέδων, η οποία θα πρέπει να συνοδεύεται και από το ανάλογο αντίτιμο. Τα χρήματα αυτά θα πρέπει να πέφτουν όλα για τη συντήρηση του ΔΑΚ Ναυπλίου.
Στην περίπτωση που κάτι γίνει σε ένα γήπεδο με προπονητή, χτύπα ξύλο, σε αυτή τη πόλη που όλοι είναι με το δάχτυλο να σου την πουν, μη εκείνο, μη το άλλο, ποιος φέρει την ευθύνη, οέο;
Να μας πει λοιπόν η νέα Δημοτική Αρχή τι έργο έχει παράγει τον τελευταίο χρόνο στο ΔΑΚ Ναυπλίου, το μόνο ανοιχτό δημόσιο μέρος άθλησης για τους δημότες.
Να μας πει, τι έχει κάνει εκτός από 15 πινακίδες απαγορεύεται που πρόσθεσε εδώ κι εκεί, και φυσικά κάγκελα, που γέμισε το γήπεδο κάγκελα και έκλεισε πόρτες, διαδρόμους κλπ.
Το κλειστό του βόλεϊ είναι σε άθλια κατάσταση, μέσα στη βρώμα. Το ταρτάν του στίβου, είναι άθλιο, μόνον μια φορά το χρόνο που έρχονται οι μπουζουκόβιοι και το διαλύουν με τις φιέστες τους, αλλά αυτό επιτρέπεται έτσι; Λίγη προκοπή πότε θα δούμε; Ποτέ απαντώ.
Για να μην μακρηγορούμε λοιπόν πρέπει να αναφέρουμε ότι το ΔΑΚ Ναυπλίου είναι εντελώς στον αυτόματο, εγκαταλελειμμένο, γεμάτο απαγορεύεται, μέσα στη βρώμα, εκτός τουλάχιστον τις τουαλέτες, κάτι είναι κι αυτό.
Για να επανέλθω, μετά λοιπόν τον στίβο, πήγαμε με τα μικρά να παίξουμε στο γήπεδο με το χόρτο. Πάλι φύλακας, πάλι μας λέει απαγορεύεται. Γιατί ρε παιδιά; Γιατί λέει συντηρούμε το γκαζόν. Αυτό πριν μήνες. Καλά πόσους μήνες συντηρείται κι αυτό το γκαζόν, ή μάλλον πρέπει να πω το γκαζόνι, μη ξεχνάμε και τον κόμβο της Πειραιώς. Δήμαρχε, Αντιδήμαρχε Αθλητισμού ακούει κανείς; Δυστυχώς όχι.
Το τελειωτικό χτύπημα δόθηκε πριν λίγες βδομάδες με την τραγική απώλεια ενός εφήβου ο οποίος έπεσε από τις κερκίδες του γηπέδου. Από τότε, έχουν κλείσει σχεδόν τα πάντα. Εκτός από τις κερκίδες που σωστά έκλεισαν για να φτιαχτούν προφανώς καλύτερα προστατευτικά ασφαλείας, που πολύ αμφιβάλλω αν θα φτιαχτεί κάτι, όλα τ’ άλλα γιατί. Κι εξηγούμαι.
α) Έχει μείνει μόνον μια πόρτα ανοιχτή, όλες οι άλλες είναι κλειστές και η παραλιακή.
β) Για το πίσω γήπεδο μπάσκετ και χάντμπολ, η βασική είσοδος είναι κλειστή, και επίσης όταν δεν παίζει κάποια οργανωμένη ομάδα τα φώτα κλείνουν.
γ) Χθες υπήρξα μάρτυρας όπου και τα μπροστινά φώτα των εξωτερικών γηπέδων μπάσκετ ήταν κλειστά, και χρειάστηκε να πάνε κάποια 15χρονα για να ζητήσουν από τους φύλακες να τα ανοίξουν.
δ) Επίσης από ότι με ενημέρωσαν οι φύλακες η χρήση των γηπέδων κάτω από μια ηλικία, δε θυμάμαι τώρα 15 νομίζω, πρέπει να γίνεται κανονικά αποκλειστικά με τον κηδεμόνα.
ε) Ενώ η χρήση των κλειστών γηπέδων δεν επιτρέπεται, παρά μόνον σε ομάδες.
Και όταν τους ρωτάς γιατί όλα αυτά, η απάντηση είναι πηγαίντε στον Δήμαρχο ή στον υπεύθυνο Αθλητισμού.
Ως πότε λοιπόν, ακούει κανείς; Μπα, δε νομίζω.
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν τα γήπεδα έχουν αδειάσει, τα παιδιά δεν πολυπλησιάζουν, και αντί οι δημαρχίζοντες, φύλακες και η υπόλοιπη παρέα να τους αγκαλιάσουν, να φέρουν θετική ενέργεια, ΝΑ ΑΝΟΙΞΟΥΝ ΤΑ ΓΗΠΕΔΑ, όχι, αυτοί τα κλείνουν ακόμη περισσότερο, γίνονται πιο επιθετικοί και καχύποπτοι, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο την ήδη βαριά ατμόσφαιρα. Οπότε κλείστε το το ρημάδι να τελειώνουμε. Ή μάλλον να επιτρέπετε μόνον τις ομάδες και τους ενήλικες, κι αυτούς μέχρι ένα όριο. Βάλτε και έλεγχο προσώπων, το περιώνυμο φέης κοντρόλ.
Και οι αντιπολιτευόμενοι που είναι, γιατί δε μιλάει κανείς. Και καλά όλοι οι άλλοι αλλά οι αριστερίζοντες που είναι να σκίσουν τα ρούχα τους για την ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΘΛΗΣΗ ΟΛΩΝ ΜΑΣ.
Και το αγαπημένο μου ΚΚΕ, που είναι; Αλλά ξέρω, μόνο για τις βάσεις του θανάτου έχουμε να πούμε, τον καπιταλισμό, το σύστημα, κλπ κλπ. Ο Μαρξ δεν έγραψε πολλά για το άθλημα βλέπετε, οπότε άστο να πάει βρε αδερφέ.
Ας κουρνιάσουμε λοιπόν όλοι στον καναπέ μας, ας ανοίξουμε την τηλεόραση, ας χαζοβιολέψουμε στο βάιμπερ και στο φέισμπουκ, κι από δω παν κι οι άλλοι…
Και για όποιον ακούει, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, αδέλφια.
ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
Υ.Γ.1. Και επειδή ο Πανούσης πέθανε αλλά το πνεύμα του θα ζει για πάντα θα κρατήσουμε δύο σημεία πνευματικής κατάπτωσης:
- Κάγκελα, κάγκελα παντούουου!
- Όλο το έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες.
Υ.Γ.2. Και για να μην κράζουμε μόνον, μια πρόταση η οποία θεωρώ θα έπρεπε να είχε γίνει πράξη προ πολλού, αλλά ας γίνει έστω και τώρα. Γιατί δεν παίρνει ο Δήμος παιδιά Ναυπλιωτάκια που φοιτούν στο Καλλιτεχνικό Σχολείο στην Προσύμνη, ή να συνεννοηθεί ακόμη και με κάποιες ιδιωτικές σχολές ζωγραφικής και σχεδίου της πόλης μας, ή φοιτητές από την Σχολή Παραστατικών Τεχνών του Πανεπιστημίου, και να τους ζητήσει να συμμετάσχουν στην αισθητική αναβάθμιση του ΔΑΚ Ναυπλίου ζωγραφίζοντας εθελοντικά όλους τους τοίχους του γηπέδου με ωραία σχέδια και μηνύματα, το οποίο αυτή τη στιγμή θυμίζει περισσότερο σκουπιδότοπο. Πόσο μυαλό θέλει αυτό; Μάλλον πολύ…
