ΔΑΝ ΚΑΤΕΧΑ πως υπάρχει ειδική λειτουργική τάξη και διακόνημα στην Εκκλησία μας που να χρειάζεται απαραιτήτως άριστη φυσική κατάσταση μετά του απαραιτήτου βεβαίως πιστοποιητικού φυσιάτρου.
Και ο λόγος περί ενός νέου καστανωπού Καλογήρου στο Βατοπαίδι που έχοντας σε ετούτη την σεπτή αγρυπνία το διακόνημα του Κανονάρχη έσπευδε σαν το κανόνι τρέχοντας κάθε φορά, ασκαρδαμυκτί κι’αθόρυβα, από τον ένα χορό στον άλλο και υπολογίστε παρακαλώ πως είναι απόσταση μέχρις τα δέκα μέτρα .Οι κανόνες της εορτής διπλοί και τρίδιπλοι ,και της Περιτομής του Κυρίου μα και του Αγίου Βασιλείου και τα τροπάρια κι’ύμνοι να εναλλάσσονται συνεχώς όπως πλούσια έπεφταν οι πάλλευκες χιονονιφάδες έξω από τα πολύχρωμα παραθύρια του ιερού τεμένους.
Θαρρώ πως σε εκείνη την ολονυκτία θα διήνυσε το όλον άνω του ενός χιλιομέτρου ο νεαρός Κανονάρχης όστις αλαχάνιαστος και ανίδρωτος , παρά το τρεχαλητό του, απήγγειλε κάθε φορά καθάρια τις λέξεις από τα τροπάρια για να ακολουθούν ,κατά την τάξη, οι ψάλλοντες.
Μα προσθέστε ακόμη τον κίνδυνο μέσα στο υποσκότεινο Καθολικό με τα μεγάλα μπρούτζινα μανουάλια και τον κόσμο ,επισκέπτες και Καλόγηρους να πηγαινοέρχονται κάτω από τον τρούλο, να συγκρουστεί, φεύ, ο Κανονάρχης με κάποιον διερχόμενο, ως δύο νταλίκες στην εθνική οδό, όπου τότε θα συμβεί το φαιδρό και παροιμιώδες «αλλού Παπάς κι’αλλού τα ράσα του»
Οι δε άλλοι Μοναχοί, όρθιοι κι’ακίνητοι, στεκούμενοι σαν ιερά αγάλματα στον καθορισμένο στασίδι ,γύρω από το φιλντισένιο αρχαίοι αναλόγι , ψάλανε με ύφος βαρύ Καρεώτικο ,σαν την βαρυχειμωνιά που έζωνε τον Άθωνα, μα συνάμα και τερπνό και πανηγυρικό καθώς ανέπεμπαν μελουργικά τις υμνωδίες τους προεξάρχοντος ενός νέου γύρω στα τριανταπέντε ευθύκορμου Καλογήρου , σαν κυπαρισσιού, με πηχτά μαύρα γένια και γαϊτανίσια φρύδια ως ανάποδη πεταστή από τις βυζαντινές νότες που με χάρη μινύριζαν οι ψάλτες .
Σίγουρα θα έτεινε το ους του ,εκ του παραδείσου, ο πολύς παπα-Διονύσης ο Φιρφιρής , ώστε ακούσει αγαλλόμενος και ευφρανθεί από το ψάλσιμό τους.
Ένας σταχτογένης Καλόγηρας με υψωμένα τα χέρια ,σε μία σκοτεινή και αθεώρητη κόγχη δέεται μυστικά και φεγγίζεται η κεφαλή του από την φωσφορίζουσα κανδήλα που’ναι κρεμασμένη από πάνω του σχηματίζοντας έτσι ένα ‘λιοφτιαγμένο στεφάνι γύρω του σαν και αυτά που ζωγραφίζουν οι αγιογράφοι στους οσίους.
Τότε λέει ένας Δωδεκανήσιος μελαχρινός, σαν τον Άραβα , Ιερέας στον διπλανό συλλειτουργό του .
-Βρε τί ομορφιές και άγια κάλλη είναι αυτά! Λές Κι ανέβηκα στον ουρανό μαζί με τις αρχαγγελικές Δυνάμεις. Φοβήθηκα πως πέθανα, γιαυτό όλο τσιμπάω την παλάμη μου να δω αν ζώ.
-Μην φοβάσαι Πάτερ μου,του λέει τότε χαριτολογώντας ένας Ζακυνθινός Παπάς με την τραγουδιστή φωνή του. Έχεις πεθάνει μας δεν στο λέμε για να μην στεναχωρηθείς.
Ύστερα ο σοφότατος Γέροντας Εφραίμ ,ιεροπρεπής κι κατάλευκος σαν πολικό όρος στο Άγιον Όρος, ανάπεμπε εκφώνως ,με πηγαία κατάνυξη και με πρόσωπο ειρηνικό τις εκτενείς ευχές του Μεγάλου Βασιλείου . Στεκόμουν δίπλα του και ομολογώ πως όταν κάθεσαι μαζί με τέτοια άγια θεριά που συνταύτισαν την αγιότητα και την σοφία μαζί με το ιερό πείσμα ,αισθάνεσαι καύχηση μα και αμηχανία συγχρόνως σαν να συνοικείς σίμα με ένα λιοντάρι. Παρά ταύτα διατηρεί πάντα την ίδια φιλοφρόσυνη αγάπη προς όλους κάνοντας τον καθένα προσκυνητή να αισθάνεται πολύτιμος και ξεχωριστός κοντά του.
Η Θεία αναφορά κυλούσε ήμερη ενώ τους υέλους μάστιζε θρυφερά το χιόνι που έπεφτε πλούσιο και απαλό από τις εγκυμονούσες βαμβακιένιες νεφέλες που είχαν επισκεφθεί και αυτές το Άγιο Όρος για να τιμήσουνε το άγιο Δωδεκαημέρι.
Μα μόλις που αντικρύζω αμυδρά τον παπα-Δημητριανό, με το ανήσυχο ποιητικό του σθένος, να σταλιάζει σε μία μυστική μεριά του Βήματος και να αναγράφει του λογισμού του νέες λέξεις και ωδές για ραψωδίες στην Θεοκρατούσα Παναγιά.
Έξω στον χορό είχε έρθει ένας νέος κι’ευθυτενής αστυνομικός με άπασαν την επίσημη στολή του και τα γαλόνια του και με ζήλο δοκίμου ευδοκιμούσε στο αναλόγι ψάλλοντας σε αγιονορείτικο σοβαρότατο ύφος ενώ το πρόσωπό του το στόλιζε ένα πολύ μακρύ τσιγκελωτό μουστάκι ωσάν του Καραϊσκάκη που θα το ζήλευαν μέχρις και αυτοί οι ζεϊμπέκ- τζανταρμάδες στην γείτονα Τουρκία.
Είχε ξανοίξει η ημέρα και παρά την χειμωνιάτικη συννεφιά, το ηλιακό φώς έδιδε την εωθινή φωτάδα του ,σαν φωτεινόσκονη, μέσα από τα νέφη καθώς ηλέκτριζε τα αργυρά σκεύη στο Ιερό…τα εξαπτέρυγα …τους Σταυρούς, τα Ευαγγέλια με τα αγγελάκια και τις Παναγίτσες και τα μετάλλιζε αστράπτοντα κάνοντας την ατμόσφαιρα στο άγιο Θυσιαστήριο να μοιάζει με μυθικό αιώνιο κόσμο. Ευφροσύνη ατέρμονη που δεν υπάρχει άλλη χαρά που να βυθίζει περισσότερο την καρδιά του ανθρώπου στον Παράδεισο.
Στο Βατοπαίδι το μπερεκέτικο μεγαλείο συζυγείται με την συγκράτηση. Η μεγαλοπρέπεια με την Χριστοπρέπεια . Η αρχοντιά με την ταπείνωση.¨Όλα μία αξιοζήλευτη και διδακτική ισορροπία και αρμονία.Ύλη και πνεύμα συνταιριασμένα δοξολογούν τον Πανάγαθο Θεό και τότενες βλέπεις θαμπωμένος τους αγίους να ξετοιχίζονται σκιρτώντες από τα εικονίσματά τους, τους δε ζώντες να ανεβαίνουν με το σώμα τους και να συστήνουν χορό στον Παράδεισο. Ουρανός και γη φιλιωμένοι στην αγκάλη ετούτης της γλυκόλαλης Εκκλησιάς .
Μετά σαν έδωσε ο λευκοφαής Ηγούμενος το «Δι ευχών» και ανατάνυσαν με συστολή οι Άγγελοι τις σεμνές φτερούγες τους για να επιστρέψουν στις ουράνιες αψίδες ,ανεβήκαμε στο καταφώτεινο μεγάλο κεραστικό που εμύριζε όλο βανίλια και κανέλα από τις άφθονες λευκές βασιλόπιτες πασπαλισμένες με άσπρη σοκολάτα και άχνη σαν τις χιονονυφούλες που έπεφταν πλούσιες στην κεφαλή του Άθωνα μα και σ’όλο το περιβόλι της Παναγιάς παχνίζοντας με βελούδινο χιόνι την μεγάλη αυλή της Μονής και τις ευθυτενείς καμέλιες δίπλα από τον εξωνάρθηκα του Καθολικού.
«Πάτερ ,άμα γράψεις τίποτε, μην ξεχάσεις να προειδοποιήσεις τους αναγνώστες πως τέτοιες διηγήσεις για την Χρισταρχοντιά στο Βατοπαίδι περιέχουν πολλά ψυχογλυκαντικά και δέον να προσέχουν όσοι έχουνε ζάχαρο», με ειδοποίησε χαμογελαστός ο ποιητικός παπα-Δημητριανός.
Έπειτα σαν μας έλκυσαν οι ζεστές μυρωδιές ,γύραμε χαρωποί όλοι στην πλούσια τράπεζα με τα αρχοντικά εδέσματα και με ψάρι καραμελωμένο σε πλούσιο καλομαγείρευτο κρεμμύδι μαζί με καθάριο άσπρο οίνο που μοσχομύριζε φρέσκο σταφύλι εν μέσω του χειμώνος.
Όλοι Μοναχοί, προσκυνητές, εργάτες και φιλέορτοι ως προβατάκια είχαν βρει αγκαλιά στοργής και σιγουράδας σε ετούτη την μαντρούλα της Παναγιάς της Παραμυθίας , όπου η θεαυγή μορφή της λαμπρυνομένη από το ιριδίζον φεγγοβόλημα της κρυστάλλινης κανδήλας γλυκοχαϊδεύει τα πάντα, με της αγάπης της τα άπαντα, μέσα από το καστρομονάστηρο του Βατοπαιδίου,εκεί στο Άγιον Όρος όπου πάλιν εορτήν και «πάλιν Ιησούς ο εμός !» (Αγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος)
π.Διονύσιος Ταμπάκης
14 Ιανουαρίου-Πρωτοχρονιά στο Άγιον Όρος.
