Κάθε χρόνο, η Εκκλησία μάς ανοίγει την καρδιά της και μας προσκαλεί να εισέλθουμε στα Άγια Πάθη του Κυρίου και στη λαμπρότητα της Αναστάσεώς Του. Μας καλεί όχι μόνο να παρακολουθήσουμε, αλλά να μετέχουμε. Όχι μόνο να συγκινηθούμε, αλλά να μεταμορφωθούμε. Με αυτό το πνεύμα, καταθέτουμε έναν ταπεινό λόγο προβληματισμού και πρόσκλησης σε αυθεντική σχέση με τον Χριστό.
1. Η Μεγάλη Εβδομάδα ως πρόσκληση καρδιάς
Η Μεγάλη Εβδομάδα είναι ένας ιερός σταθμός στη ζωή κάθε πιστού. Δεν είναι απλώς μια ευκαιρία για κατάνυξη ή «παράδοση» που επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο. Είναι πρόσκληση να βαδίσουμε μαζί με τον Χριστό από τον Μυστικό Δείπνο έως τον Γολγοθά, κι από τον Επιτάφιο έως το κενό Μνημείο.
Η Εκκλησία δεν επιθυμεί να κινητοποιήσει απλώς τα συναισθήματά μας. Μας καλεί να συμμετάσχουμε με όλο μας το είναι – σώμα, ψυχή και πνεύμα – στον αγιασμένο αυτό δρόμο.
2. Ο Επιτάφιος: όχι μόνο στολισμός, αλλά βίωμα
Η παράδοση του στολισμού του Επιταφίου είναι πράξη όμορφη και συμβολική. Όμως, το αληθινό «άνθος» που προσδοκά ο Χριστός είναι η καρδιά μας. Το Μνήμα Του δεν ζητά απλώς λουλούδια, αλλά ταπεινή μετάνοια, διάθεση επιστροφής, έμπρακτη αγάπη και συγχώρεση.
Συχνά ερχόμαστε «για να βοηθήσουμε» ή «για να μην λείψουμε». Μα η ουσία δεν είναι η παρουσία μας δίπλα στον Επιτάφιο, αλλά η παρουσία του Χριστού μέσα στην καρδιά μας. Ο Θεός δεν συγκινείται από το φολκλόρ, αλλά από τη συντετριμμένη καρδία:
«Θυσία τῷ Θεῷ πνεῦμα συντετριμμένον» (Ψαλμ. 50, 19).
3. Η Εκκλησία δεν είναι έθιμο – είναι ο Χριστός
Η Εκκλησία δεν είναι χώρος «παραδόσεως» με την κοσμική έννοια. Είναι ο τόπος όπου κοινωνούμε τον Αναστημένο Χριστό. Αν την πλησιάζουμε μόνο εθιμικά, περιορίζουμε τον εαυτό μας σε μια εξωτερική σχέση. Αντίθετα, αν την ζούμε ως «μητέρα», ως κοινότητα πίστεως, τότε μεταμορφωνόμαστε.
Ο εθιμικός Χριστιανισμός είναι επιφανειακός. Ο ζωντανός Χριστιανισμός είναι προσωπικός αγώνας, αφοσίωση, πίστη εν έργοις. Η συμμετοχή στη Θεία Λειτουργία, η εξομολόγηση, η Θεία Κοινωνία, δεν είναι πολυτέλειες – είναι ανάγκες ψυχής.
4. Από την παρουσία, στην κοινωνία
Χριστός δεν είναι μόνο η εικόνα Του στον Επιτάφιο – είναι το Πρόσωπό Του στην Αγία Τράπεζα. Δεν μας ζητά μόνο να Τον θυμηθούμε, αλλά να Τον κοινωνήσουμε. Η απλή παρουσία μας στις Ακολουθίες είναι ευλογημένη – αλλά δεν είναι το τέλος. Είναι η αρχή μιας διαδρομής επιστροφής, μετανοίας, αγιασμού.
Ο αληθινός Χριστιανός δεν μετριέται από τις φορές που παρευρίσκεται, αλλά από την καρδιά που προσφέρει. Και η Εκκλησία, ως στοργική Μητέρα, δεν μας κρίνει. Μας περιμένει. Μας ανοίγει την αγκαλιά της κάθε φορά που επιστρέφουμε.
5. Η Ανάσταση ως τρόπος ζωής
Το Πάσχα δεν είναι μια στιγμή – είναι τρόπος ζωής. Όποιος πιστεύει στον Αναστάντα Χριστό, δεν τον θυμάται απλώς, αλλά Τον ζει. Γι’ αυτό και η συμμετοχή στη Μεγάλη Εβδομάδα έχει αξία όταν συνεχίζεται και μετά την Ανάσταση. Όταν γεννά μέσα μας νέα ζωή, νέα αρχή,
6. Η αγκαλιά της Εκκλησίας είναι πάντα ανοιχτή
Δεν γράφονται τα παραπάνω ως επίπληξη, αλλά ως αδελφική υπενθύμιση. Η Εκκλησία δεν απορρίπτει κανέναν. Αλλά μας καλεί όλους σε κάτι βαθύτερο, ουσιαστικότερο, σωτηριώδες. Ο Χριστός δεν μας θέλει απλώς συγκινημένους – μας θέλει ζωντανούς μαζί Του.
Ας Τον πλησιάσουμε με ταπείνωση, αλήθεια και πίστη. Ας στολίσουμε τον Επιτάφιό Του με λουλούδια, μα και την ψυχή μας με προσευχή. Ας γιορτάσουμε Πάσχα όχι μόνο με λαμπάδα, αλλά με φως Χριστού στην καρδιά.
Καλή Ανάσταση! Με Χριστό στην καρδιά μας και στη ζωή μας!
π. Παναγιώτης Κιντής εφημέριος Μητροπολιτικού Ι.Ν. Αγίου Γεωργίου Ναυπλίου
